O Nίκος Μαλιάκος είναι 30 χρονών. Ασχολείται με τη φωτογραφία τα τελευταία 8 χρόνια. Πηγές της έμπνευσής του είναι ο «δρόμος», τα ταξίδια, το skate και οι άνθρωποι (με ιδιαίτερη προτίμηση στα πορτρέτα και τη γυναίκα). Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά του εξωτερικού και της Ελλάδας. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και για πρώτη φορά φέτος στο εξωτερικό. Στο ξεκίνημα της φωτογραφικής του πορείας είχε την τύχη να δουλέψει για δύο από τους πιο σημαντικούς φωτογράφους της ελληνικής φωτογραφικής σκηνής (τον Γιώργο Καπλανίδη και τον Κοσμά Κουμιανό) από τους οποίους έμαθε πάρα πολλά, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή του και νιώθει ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως free lancer. Τον συναντήσαμε και δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.
Με τη φωτογραφία ασχολήθηκα ενώ σπούδαζα κάτι άλλο σε άλλη πόλη. Εκεί ξεκίνησα σε ένα φωτογραφικό εργαστήρι και μετά επέστρεψα στην Αθήνα όπου και σπούδασα φωτογραφία.
Έχεις και μια ιδιαίτερη αγάπη προς τον κόσμο του skate. Γιατί;
Η αγάπη αυτή ξεκίνησε από το ίδιο το skate, από την αίσθηση της ελευθερίας και τη γενική αίσθηση που σου προσφέρει και σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός μέσα σου και μέσα στην πόλη. Είναι κάτι που έχω περάσει πάνω από το μισό της ζωής μου και με εμπνέει και στη δουλειά μου αλλά και στο πώς να αντιμετωπίζω την ίδια τη ζωή.
Εγώ δεν την θυμόμουν αλλά την είχε η μητέρα μου και μου είπε αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία που τράβηξες. Η αλήθεια είναι πως αν και ήταν όλα αυτόματα, σε κείνη τη μηχανή κατάφερα να κάνω σωστό κάδρο.
Αθήνα 2017
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου φωτογράφοι;
Αυτή είναι μία ερώτηση που δεν έχει ποτέ εύκολη απάντηση για το λόγο ότι έχω πολλούς και για διαφορετικούς λόγους, γνωστούς και άγνωστους, μικρούς και μεγάλους.
Ποια είναι η αγαπημένη σου αθηναϊκή βόλτα;
Όλο το κέντρο για μένα είναι κάθε φορά μία νέα αθηναϊκή βόλτα, αρκεί να χαθείς. Κάθε νέα βόλτα είναι νέες εικόνες, αν έχεις την κάμερα μαζί σου.
Ποιο δημόσιο πρόσωπο θα ήθελες να φωτογραφήσεις. Γιατί;
Θα ήθελα να φωτογραφίσω τον Jack Nicholson και τον Morgan Freeman. Θεωρώ πως κάθε τους κίνηση, από το σώμα μέχρι το πρόσωπο, είναι διαφορετικό και ξεχωριστό καρέ. Τους θαυμάζω και τους δύο πολύ και νομίζω πως είναι γεννημένοι και την ίδια χρονιά.
Έχω ζηλέψει μία φωτογραφία του Robert Capa. Είναι του 1936, ακριβώς τη στιγμή που χτυπάει μία σφαίρα ένα στρατιώτη. Αυτό που ζηλεύω περισσότερο πέρα από την αποφασιστική στιγμή είναι τον ίδιο για το θάρρος και την πίστη του στη φωτογραφία, ειδικά σε μία περίοδο που το μέσο της φωτογραφίας ήταν μοναδικό.
Αθήνα 2017
Αθήνα 2017
Ποια φωτογραφία θα διάλεγες για να δείξεις σ’ έναν ξένο από Αθήνα;
Δεν θα διάλεγα, θα του έδειχνα αυτή που εγώ θα τον είχα τραβήξει.
Σε ποιο σημείο του πλανήτη ονειρεύεσαι να πας για να φωτογραφήσεις;
Δεν έχω καταλήξει ακόμα, είναι τόσα πολλά που θα ήθελα να ανακαλύψω μέσα από το δικό μου φωτογραφικό φακό, αλλά νομίζω πως δύο ζωές δεν φτάνουμε γι’ αυτό. Σαν πρώτη σκέψη, όμως, κάθε φορά μου έρχεται το Βιετνάμ.
Άνθρωποι, καταστάσεις, τοπία, τέχνη... τι κυρίως αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα;
Οι άνθρωποι. Όσες φορές και αν με ρωτήσεις θα σου απαντήσω τους ανθρώπους. Μέχρι στιγμής έχω δει διάφορες πλευρές, μορφές ανθρώπων και καταστάσεων. Είναι κάτι ατελείωτο και έτσι θα παραμείνει.
Τι ρόλο παίζει το ασπρόμαυρο και τι το χρώμα στις φωτογραφίες σου;
Τις περισσότερες φορές έχει να κάνει με το θέμα, αντικείμενο που έχω μπροστά μου και πώς το βλέπω αισθητικά. Επίσης έχει να κάνει με τη διάθεσή μου πολλές φορές.
Τι κατά τη γνώμη σου κάνει μια φωτογραφία αξέχαστη;
Ό,τι καταφέρει να σου αγγίξει τις αισθήσεις, συνήθως μένει. Αν καταφέρει να σε ταξιδέψει, να σε κάνει να ανατριχιάσεις, ακόμα και να δακρύσεις, έχει μείνει αξέχαστη.
Τουρκοβούνια 2010
Χανιά, Κρήτης, 2017
Μύκονος 2017
Τι θα ήθελες να «δούμε» στις φωτογραφίες σου;
Το βάθος τους. Τι θέλω να πω, να περάσω κάθε φορά. Και, βέβαια, αν θέλω να περάσω κάτι. Είναι σαν να σου δίνω την απάντηση και να βρίσκεις την ερώτηση.
Φωτογραφίζεις για τον εαυτό σου ή για τους άλλους;
Όταν φωτογραφίζω για μένα είμαι πιο ελεύθερος, βλέπω αυτό που θέλω εγώ να δω. Αν είναι δουλειά δεν είναι το ίδιο. Με επιλέγουν για αυτό που βλέπω, αλλά σε κάτι που εκείνοι θέλουν. Αλλά αν το δω όπως ακριβώς το θέλουν και το αποτυπώσω σωστά, αυτόματα καλύπτω και τον εαυτό μου και τους άλλους.
Ποια Ελληνίδα θα ήθελες να φωτογραφίζεις ξανά και ξανά;
Αυτή που θα ήθελα δεν είναι εν ζωή. Παρόλα αυτά το βλέμμα της και η ομορφιά της έχουν μείνει αξέχαστα στους περισσότερους. Είναι η Τζένη Καρέζη.
Πες μας ένα ωραίο σημείο στη πόλη που βγάζει ωραία ατμόσφαιρα για φωτογραφία;
Οπουδήποτε υπάρχει κάποιου είδους αγορά δημοτική, λαϊκή βλέπεις φοβερά πρόσωπα, χρώματα και διάφορα σκηνικά.
Ποια είναι η γνώμη σου για τα drones;
Αδιαμφισβήτητα έχουν φέρει τη φωτογραφία και το βίντεο σε άλλο επίπεδο και με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα. Δεν είμαι φαν των drones, όμως. Μου αρέσει να βλέπω και να τραβάω εικόνες από διαφορετικά επίπεδα αλλά όχι σε αυτό το βαθμό.
Νέα Υόρκη 2017
Νέα Υόρκη 2017
Υπάρχει μια άλλη φωτογραφική τεχνική για τις φωτογραφίες δράσης (skate, surfing κ.λπ.);
Υπάρχουν πολλές τεχνικές στις οποίες βασίζονται οι action photographers. Από εκεί και πέρα έχει να κάνει με το πώς θα τις χειριστεί ο καθένας, πώς θα τις εξελίξει και τι αποτέλεσμα θέλει να πάρει.
Ποιον έλληνα και ποιον ξένο φωτογράφο θαυμάζεις και γιατί;
Από έλληνες ξεχωρίζω τον Γιώργο Καπλανίδη, με τον οποίο ξεκίνησα και ως βοηθός του για ένα μικρό διάστημα. Ξεχωρίζω τον επαγγελματισμό του και την αφοσίωση που δείχνει στη δουλειά του και την επιλεκτικότητά του πάνω σε αυτή. Από ξένους τον Peter Lindbergh γιατί είναι απλά αυτός που είναι.
Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;
Κάποια ταξίδια στο εξωτερικό σε συνδυασμό με τη δουλειά μου και πιθανόν κάποια ατομική έκθεση.
Ποιο είναι το επόμενο project σου;
Αυτό βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο λογω υποχρεώσεων. Έχει σίγουρα άμεση σχέση με το ανθρώπινο στοιχείο. Είναι σαν ένα παζλ με χαρτάκια γραμμένα γεμάτα ιδέες και συνεχείς αλλαγές.
17°
Photo by Kosmas Koumianos
