Η Μαρία Σπυροπούλου αποτελεί μια περίπτωση φωτογράφου που δεν συναντάει κανείς εύκολα σήμερα. Οι εικόνες της μαγνητίζουν τον θεατή τους, χωρίς όμως να υπάρχει καμία πρόθεση εντυπωσιασμού μέσα από κατασκευές και άλλα παράδοξα σκηνικά. Αυτό συμβαίνει γιατί αγαπάει τη φωτογραφία και τη σέβεται. Συνδυάζει στοιχεία του διαχρονικού classic στιλ φωτογραφίας δρόμου και της σύγχρονης ανθρωποκεντρικής φωτογραφίας. Οι εικόνες της αφήνουν αίσθηση σκληρού και μαλακού ταυτόχρονα, και στο βάθος μια τρυφερότητα, περισσότερο δε, στην παιδική ύπαρξη. Σε βάζει στο κόσμο της με μια ευγένεια και λεπτότητα, χωρίς να υποκύπτει καμία στιγμή σε τραχύτητες. Αξίες σπάνιες και ευπρόσδεκτες. Η ίδια μας αναφέρει:
«Φωτογραφίζω περισσότερο από 25 χρόνια κι ενώ αυτή η δραστηριότητα καλύπτει σημαντικό μέρος του χρόνου μου, ομολογώ πως δεν είμαι σε θέση να ορίσω με σαφήνεια τι ακριβώς σημαίνει φωτογραφία για μένα και ποια είναι η εμπλοκή μου μαζί της. Ενώ έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας εξωστρεφούς εμπειρίας καθώς κινούμαι, επιλέγω και συνδιαλέγομαι με μία πραγματικότητα προκλητική και χωρίς παραχωρήσεις. Ωστόσο, όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μου διαπιστώνω μια ανταγωνιστική μεν, αλλά και εξελισσόμενη σχέση ανάμεσα σε αυτό που μου παρουσιάζεται και σε αυτό που βλέπω εγώ. Αν ισχύει αυτό, θα μπορούσα να πω ότι φωτογραφία για μένα σημαίνει μια τροποποιημένη και ανακριβής πραγματικότητα από το ήδη αλλοτριωμένο βλέμμα μου. Το διαρκές πηγαινέλα από τον έξω στον έσω κόσμο με παιδεύει και με εκπαιδεύει δημιουργικά».
