Το κατς είναι σικέ. Αυτή η φράση ήταν το μόνο που είχε μείνει στο μυαλό μου από την εποχή που η ελληνική τηλεόραση έδειχνε Αμερικανούς γίγαντες του κατς και το ελληνικό κοινό έβλεπε... Σουγκλάκο. Για δύο δεκαετίες έχασα τα ίχνη του συγκεκριμένου θεάματος, μιας και αυτό θάφτηκε μαζί με τη δεκαετία του 90.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά άκουσα για το ΖΜΑΚ. Κάποιοι επανέφεραν το φαινόμενο του Pro-wrestling και μπήκα στον πειρασμό να δω από κοντά, τη νέα φουρνιά και φυσικά το πόσο σικέ είναι το κατς.
Πέντε ώρες δίπλα στους παλαιστές/performers του Πέτρου Πολυχρονίδη, του παρουσιαστή του “Τροχού της Τύχης” που διευθύνει το promotion, ήταν αρκετές για να συνειδητοποιήσω πως είναι ντροπή να χρησιμοποιούμε τη λέξη σικέ.
Ένας μικρός επαγγελματικός οργανισμός. Κορμιά, ηθοποιοί, παλαιστές, σκηνοθέτες, τεχνικοί. Μια αξιοζήλευτη παραγωγή με έναν κοινό παρανομαστή. Πολύ αληθινό πόνο και άξαφνο και απρόσμενο θέαμα. Οι λάτρεις του pro-wrestling κατακλύζουν το Fighters Park όπου το ΖΜΑΚ διεξάγει τα event του εν μέσω... παραλληρήματος.
Το τέλος του show, βρίσκει άλλους στο νοσοκομείο με σπασμένα πλευρά, διασείσεις, ράμματα και άλλους μέσα στις αγκαλιές των συναδέλφων τους. Αντίπαλοι είναι μόνο την ώρα της... ιδιαίτερης παράστασης τους. Μετά γίνονται μια δεμένη παράξενη οικογένεια.
Μπορώ να σας βεβαιώσω. Το κατς δεν είναι πια σικέ.
14°
