Οι βόλτες σε «βιομηχανικό» αστικό περιβάλλον, σε μεγαλουπόλεις και μητροπολιτικές περιοχές μου προσφέρουν απερίγραπτη ευχαρίστηση. Όταν τριγυρνάω σε γειτονιές με θηριώδεις πολυκατοικίες, εργοστάσια, βιοτεχνίες, αποθήκες, συνεργεία αυτοκινήτων, μαγαζιά με εργαλεία και ανταλλακτικά, αντιπροσωπείες, ανισόπεδους κόμβους, γέφυρες, σταθμούς τραίνων, αποβάθρες, νιώθω σαν να βρίσκομαι στη Ντίσνεϊλαντ ή σε σαφάρι στην Κένυα.
Κατέβηκα από τον Ηλεκτρικό στο Μοσχάτο. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά έτσι μου ήρθε. Ήταν κάπου 12 με 1 το μεσημέρι, είχε λαμπρό ήλιο αλλά και ψύχρα, καθώς ήταν Φεβρουάριος. Ακολούθησα την οδό Θεσσαλονίκης μέχρι το ρέμα Κηφισού, πέρασα κάτω από τη λεωφόρο σε ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο σκουπιδαριό, το οποίο ήταν για κάποιο διάστημα στο παρελθόν καταυλισμός, σκαρφάλωσα τη μάντρα του Ηλεκτρικού και βγήκα στη Δαβάκη Πίνδου. Περπάτησα καμιά 100στή μέτρα και μετά έκοψα δεξιά στην Κανελλοπούλου, την οποία ακολούθησα μέχρι την Καραολή & Δημητρίου, έστριψα αριστερά ξαναβρήκα τη Δαβάκη Πίνδου, πέρασα από τη γέφυρα στη Ζαΐμη και κατέληξα κάπου στην Ειρήνης, όπου «χτύπησα» κανα-δυο πιτόγυρα….
Στη διαδρομή συνάντησα μεγάλες πολυκατοικίες, βιομηχανικά κτίρια, μια μεγάλη υπερυψωμένη λεωφόρο (Κηφισού) κάτω από τη οποία περνάει ένα ποτάμι (Κηφισός), μια σιδηροδρομική γραμμή, ένα «πεθαμένο» εργοστάσιο (ΔΕΗ), τα ευτυχώς «ζωντανά» εργοστάσια τριών μεγάλων και ιστορικών ελληνικών βιομηχανιών (ΙΟΝ, ΕΛΑΪΣ, ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ), ένα γαμάτο self-sevice πλυντήριο αυτοκινήτων με αρκετά ευφάνταστο όνομα (ΛΑΜΠΙΚΟ), του οποίου ο υπεύθυνος με ψιλοπήρε στο κυνήγι γιατί μάλλον δεν του άρεσε που έβγαζα φωτογραφίες, έναν τεράστιο ναό (Καραϊσκάκη), έναν μικρότερο ναό (Αγ. Δημήτριος), ένα σχολείο (Γυμνάσιο Φαλήρου) με κάτι πιτσιρικάδες να παίζουν κάτι μεταξύ ράγκμπι, αμερικάνικου φούτμπολ και «μήλων» στο προαύλιο και τέλος μια ντιζαϊνάτη πεζογέφυρα.
15°
