Ο Βαγγέλης Ξαφίνης δεν ψάχνει μεσσίες που θα τον οδηγήσουν στη Γη της Επαγγελίας. Ξεψαχνίζει δάση, βράχια και ασφάλτους μέχρι το μεδούλι και σουτάρει εκεί αναλογικά, ανθρωποκεντρικά πορτρέτα ή την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: τοπία που ουρλιάζουν ηρεμία και ερημιά. Προτιμά την ανθρώπινη παρουσία μέσω της απουσίας κι αυτό γιατί σιχαίνεται τους θεατρινισμούς.
Η απώλεια συναισθήματος που παρουσιάζεται στις εικόνες του Βαγγέλη είναι μια οπτική που εκτιμά την παραγκωνισμένη τοπογραφία, μια αφύπνιση της διπλανής ομορφιάς που ούτε βρίθει καλών τρόπων, ούτε διαδηλώνει στις πλατείες των ηλιοβασιλεμάτων. Η αισθητική του είναι ταγμένη στο φιλμ, κυρίως μεσαίου φορμά, και αυτό γιατί προσδίδει καλύτερη ποιότητα και συνδυάζει ευκολία χρήσης και αποτελέσματος.
Η οργανική διαδικασία που ακολουθείται από το ρεπεράζ μέχρι και την τελική εμφάνιση των εικόνων του, είναι κάτι που τον ιντριγκάρει. Εφόσον δεν είναι αυτό το κύριο επάγγελμά του, αποβλέπει κυρίως στην ψυχοθεραπευτική πλευρά της τέχνης, εκείνης που έρχεται, εξαγνίζει και λυτρώνει. Έτσι, έχει το κεφάλι του ήσυχο και δε σκέφτεται εάν η δουλειά του εμπορευματοποιείται κακότροπα ή εάν το τελευταίο του πορτρέτο τίναξε την μπάνκα στον αέρα.
Έχοντας ως διαπιστευτήρια τη μελέτη του πάνω στους Todd Hiddo, William Eggleston και Harry Guyaert, συνεχίζει να σπαταλά λεφτά ψάχνοντας το ιδανικό φως, να χάνεται μέσα στα πρόσωπα των μοντέλων που χρησιμοποιεί, να μην επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει εκπτώσεις, να κάνει ορειβασία ρίχνοντας κοφτερές ματιές σε καταφύγια και ξέφωτα.
14°
