Νέα Υόρκη, μέσα της δεκαετίας του ’80. Μια περίοδος που έδειχνε τις τάσεις που οι άλλοι θα ακολουθούσαν μερικά χρόνια αργότερα. Πολυπολιτισμική, άυπνη και ελκυστική, τραβούσε κάθε ανήσυχη προσωπικότητα της εποχής σε ένα ξέσπασμα δημιουργικότητας. Μαζί και μια εποχή όπου καθημερινά υπήρχαν διακοπές ρεύματος, απεργίες, διαδηλώσεις, λεηλασίες. Ένα σκληρό αστικό πρόσωπο που οδήγησε στην άνθιση της Street Art.
Τα γκραφίτι γίνονταν σε τοίχους, σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και στον υπόγειο. Κάθε επιφάνεια του μετρό της πόλης, μέσα ή έξω, ήταν γραμμένη ή ζωγραφισμένη, ενώ δεν υπήρχε καμία αίσθηση ασφάλειας λόγω των συμμοριών που βρίσκονταν εκεί. Αυτό το βρώμικο, σκοτεινό αλλα και δημοκρατικό περιβάλλον επέλεξε ο Bruce Davidson για να εκφράσει μια ιδιότυπη ομορφιά που έβλεπε εκεί – oι επιβάτες του υπογείου μπροστά από ένα γεμάτο γκράφιτι φόντο, τραχύ αλλά ιριδίζον στα μάτια του.
Ποτέ πριν το μετρό δεν είχε απεικονιστεί με τόση λεπτομέρεια, αποκαλύπτοντας την αλληλεπίδραση του εσωτερικού τοπίου και της εξωτερικής ατμόσφαιρας. Οι φωτογραφίες κινούνται μεταξύ ωμότητας και λυρισμού, συναισθηματισμού και σάτιρας, ρεπορτάζ και ποιητικότητας. Περιλαμβάνουν εραστές, εργαζόμενους, τουρίστες, οικογένειες, άστεγους. Επιβάτες κρεμασμένους από φθαρμένα λουριά, λυγερόκορμες γυναίκες σε καλοκαιρινά φορέματα, «αρπακτικά» εν αναμονή. Ο Davidson παρουσιάζει ένα σαφές, συμπονετικό βλέμμα της ζωής σε κίνηση που θα μείνει στην ιστορία ως η κορυφαία φωτογραφική εργασία σε μετρό.
15°
