Ονόματα που αγαπήσαμε και έπαιξαν το καθένα τον δικό του, σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη μουσική, άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο και μία ιδιαίτερη ξεχωριστή κληρονομιά ο καθένας τους. Τους ξεχωρίζαμε όλους, τον καθένα για την ιδιαιτερότητά του. Οι μουσικές τους γεμίζουν ακόμα τις μέρες μας, στον απόηχο της απώλειας. Ο David Bowie: Το πλάσμα από έναν άλλο κόσμο που μας έδειξε το δρόμο προς τα εκεί. Ο Black: Ο ρομαντισμός μιάς «ζωής γεμάτης τριαντάφυλλα» έτσι όπως τον γνωρίσαμε στις μέρες της ευημερίας, τα ‘90ς. Ο Steve Strange: ο νεορομαντικός τραγουδιστής των Visage. Η μουσική και το κλάμπινγκ μπορούσαν να είναι σαν μία υπέροχη σκηνή θεάτρου. Ο κιθαρίστας και αρχηγός των Eagles, Γκλεν Φρέι: Το “Hotel California”, το απόλυτο κομμάτι του ήχου των ‘70ς. Το κομμάτι που ΟΛΟΙ μας ξέρουμε τους στίχους απ’ έξω. Ο Πολ Κάντνερ: κιθαρίστας- σύμβολο του ψυχεδελικού ροκ και μέλος των Jefferson Airplane. Η γενιά του «Λευκού λαγού» και της σκηνής του Σαν Φρανσίσκο, αρχίζει και αραιώνει… Ο θρύλος της R&B Αλέν Τουσέν: πέθανε λίγο μετά τη συναυλία του. Όνομα σεβαστό σε όλους, από τους τζαζίστες μέχρι τους νέο-ροκ και τους παραδοσιακούς μπλουζίστες. Ο ντράμερ των Motorhead, Φιλ Τέϊλορ, ο θρυλικός “Philthy Animal”: Ο ήχος του γκρουπ που άλλαξε το heavy metal δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς αυτή την ντραμς. Ο Lemmy Killmister των Motorhead: Έκανε τη δική του εικόνα, σύμβολο της αιώνιας ροκ’εν ρολ ζωής. Πίσω από τα λέδερ έκρυβε μια αγαθή καρδιά που είχε αγαπηθεί πολύ πριν το χαμό του. Ο θρύλος των blues B.B. King: Κανονικά θα έπρεπε να έχουν δώσει το όνομά του σε πλατείες και δρόμους. Έκανε τα μπλουζ κυρίαρχο ήχο.
Είτε το απολαμβάνουμε με τη μορφή μιας ζεστής φρατζόλας ψωμιού είτε με τη μορφή ενός ντελικάτου γλυκού, το αλεύρι έχει τη δύναμη να παρηγορεί, να εμπνέει και να ενθουσιάζει
