Κοιτάζω προς τα πίσω και βλέπω το παρόν να έρχεται… Οξύμωρο, θα μου πεις, αλλά όχι παράδοξο στις μέρες μας, καθώς ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης μουσικής (αλλά και του κινηματογράφου, του θεάτρου, της μόδας και της τέχνης γενικότερα) βασίζεται, διαπραγματεύεται και εμπνέεται από το «ένδοξο» παρελθόν. Προτιμάει να αντιγράφει, να κλέβει και να κρυφακούει παρά να αναλάβει την ευθύνη να διατυπώσει την προσωπική του άποψη, έστω και ατελή αλλά δική του.
Βέβαια η ποπ κουλτούρα βασίστηκε πολύ στην ιδέα της ανακύκλωσης υλικών και της «2ης ευκαιρίας» όσον αφορά στα συστατικά της κι έχουμε –κατά καιρούς– ζήσει πολλές «αναβιώσεις», όμως τώρα το φαινόμενο φανερώνει μια αισθητική αμηχανία, μια αδυναμία νέων ιδεών και ριζοσπαστικών προτάσεων, μία δυσκολία ώστε τα παλιά υλικά να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο. Οι περισσότεροι που τα χρησιμοποιούν προτιμούν να κάνουν κάτι που να θυμίζει έντονα την εποχή, το στιλ και την αισθητική των υλικών που «έκλεψαν», παρά να τα εκμεταλλευτούν δημιουργικά.
Μιλάμε διαρκώς για τη δεινή οικονομική πραγματικότητα και λησμονούμε το αμήχανο πνευματικό περιβάλλον που μας κάνει ακόμη πιο φτωχούς. Αποτέλεσμα όλων αυτών η επέκταση, η εγκαθίδρυση, η δικαίωση και τελικά η αποδοχή μιας χρυσής μετριότητας που είναι συμπαθής, είναι καλοφτιαγμένη, είναι αποδεκτή και καλύπτει επιδέξια το πρόβλημα: οι νέες ιδέες, οι προσωπικές απόψεις, οι ριζοσπαστικές λύσεις όλο και περισσότερο εκλείπουν στην τέχνη. Λέξεις όπως «ρετρό», «vintage» και «αναβίωση» στοιχειώνουν την ποπ κουλτούρα εδώ και καιρό.
Οι παλαίμαχοι They Might Be Giants είναι αυτοί που κάνουν την πιο συνειδητή προσπάθεια να μην ακούγονται «παλιοί» και να ξεφύγουν από τα στάνταρ του ήχου τους που μετράει 30 χρόνια. Το «Glean» είναι ένας ακόμη δίσκος τους που ανταποκρίνεται στον όρο «indie rock» και «alternative», το χιούμορ, η παιδικότητα, οι πειραματισμοί δίνουν κι εδώ το «παρών» και όλο μαζί μάς θυμίζει ευχάριστα τα ωραία 90s.
Οι (ελληνοποιημένοι) Monophonics με το «Sound of Sinning» δεν κάνουν καμία προσπάθεια να κρυφτούν. Θέλουν να τους μπερδεύουμε με τα ψυχεδελικά, σόουλ συγκροτήματα των 70s. Είναι σαν να παίρνουν μέρος σε διαγωνισμό για το ποιος θα αντιγράψει καλύτερα το παρελθόν. Χρησιμοποιούν κάθε κλισέ, έχουν αναλύσει κάθε δίσκο της Stax, της Atlantic, του Isaac Hayes, του Sly Stone και της ψυχεδελικής ποπ της δεκαετίας του ’60. Θα μπορούσαν κάλλιστα να εμφανίζονται σε μια παλιά ελληνική ταινία με τον Αλέκο Τζανετάκο και την Κατερίνα Γώγου να χορεύουν σέικ.
Οι Turbo Fruits κάνουν διεκπεραιωτικά και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση αυτό που λέγαμε στα 80s «fm rock» και κοροϊδεύαμε συγκροτήματα όπως οι Cars (που είναι και πολύ καλύτεροί τους). Μόνο ως αυτοσαρκασμό μπορώ να δω τον τίτλο «No Control» στο καινούργιο τους άλμπουμ, όπου όλα είναι υπό έλεγχο, ρουτινιάρικα και μέτρια.
23°
