Ένα συγκρότημα που κράτησε σχεδόν 3 χρόνια κι όμως επηρέασε όσο λίγα την ελληνική new wave σκηνή. Οι Χωρίς Περιδέραιο δημιουργήθηκαν στα τέλη του ’82, ενώ στα μέσα του ’86 είχαν ήδη διαλυθεί. Τα σύγχρονα μέσα διάδοσης της μουσικής τούς έφεραν ξανά στο προσκήνιο. Συναντήσαμε την ψυχή του συγκροτήματος, τον τραγουδιστή, στιχουργό, αλλά και δικηγόρο Νίκο Αγγελή και μας μίλησε για το τότε, το σήμερα και το επερχόμενο live τους στις 29 Μαΐου στην Death Disco.
Τον πρώτο εκείνο καιρό οι σπουδές στο εξωτερικό κράτησαν την μπάντα μακριά από την ενεργό μουσική δράση. Ωστόσο δεν σταμάτησαν να γράφουν. Κι ενώ τα χρόνια περνούσαν για κάποιον ανεξήγητο, μαγικό λόγο το όνομά τους άρχισε να ακούγεται ξανά... «Ο χορός για μουσική», το πρώτο τους LP, αποκτoύσε όλο και περισσότερα views στο youtube, στο Facebook οι fan παρακαλούσαν για ένα live. Το μήνυμα παραδόθηκε. Οι Χωρίς Περιδέραιο άρχισαν να παίζουν μόλις πέρσι μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Μάλιστα, ένα από τα τελευταία τραγούδια που ηχογράφησαν το 1985, η «Νορβηγία», έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ αποτελώντας και το επίσημο soundtrack της. Τώρα, ετοιμάζουν ένα ολοκαίνουργιο βινύλιο με ακυκλοφόρητα τραγούδια. Ο ήχος τους, πιστός στο ύφος της new wave σκηνής με βασικό στοιχείο το synthesizer, φαντάζει σε κάποια σημεία του σκοτεινός. Αντικατοπτρίζει πλήρως τη νέα γενιά της δεκαετίας του ’80, μιας εποχής που άνθιζαν πολλά κινήματα, που έβγαιναν νέοι καλλιτέχνες και ακούγονταν όλο και πιο διαφορετικοί ήχοι. Οι στίχοι τους, έντονα λυρικοί και επηρεασμένοι από τον υπερρεαλισμό, έχουν σημαδεύσει μια ανήσυχη γενιά σημερινών 40ρηδων. Αλλά και οι 20ρηδες σήμερα τους ακολουθούν φανατικά. Επιβεβαίωση πως η μουσική και το ίντερνετ μπορούν να κάνουν θαύματα, όπως να ξαναφέρουν στο προσκήνιο μια μπάντα – σε μια εποχή που η ελληνική μουσική τη χρειάζεται.
Πώς ήταν η μουσική σκηνή εκείνης της εποχής;
Το ’82, που ξεκίνησε το συγκρότημα, υπήρχε και σε μας και σε άλλα γκρουπ η αίσθηση ότι πρέπει να αναζητηθούν νέοι τρόποι έκφρασης, με στίχο στα ελληνικά, με ενδιαφέρον και μουσική που να αφήνει πίσω τον ήχο των παλαιών συγκροτημάτων της ροκ, όσα υπήρχαν και όπως υπήρχαν. Κατασκευάζαμε τραγούδια με μανία, αποκομμένοι από τις λιγοστές ραδιοφωνικές εκπομπές, τα μουσικά περιοδικά, τις δισκογραφικές, τις παρέες. Οι χώροι για λάιβ ήταν συγκεκριμένοι, όπως η «Σοφίτα» στην Πλάκα – θυμάμαι τη ζεστασιά του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη όσες φορές παίξαμε, που ήταν ανοιχτός στο νέο ήχο. Ο «Πήγασος» έδωσε διέξοδο σε πολλά συγκροτήματα και δημιούργησε για 3-4 χρόνια μια σκηνή στο νέο ροκ. Πολλοί έβγαλαν βινύλια που πουλούσαν περιορισμένα αντίτυπα και αρκετά επανακυκλοφορούν σήμερα, αλλά υπήρχαν και πολύ καλές μπάντες που δεν έκαναν δισκογραφία και χάθηκαν ωραία πράγματα...
Γιατί τόσα χρόνια απουσίας;
Οι Χωρίς Περιδέραιο υπήρχαν από το τέλος του ’82 ως τα μέσα του ’86. Έγραφα πάντα τραγούδια από τότε, στο χρόνο που υπήρχε, και η βασική ανάγκη καλυπτόταν με τη δημιουργία και την καταγραφή σε κάποιο κασετόφωνο. Το υπόλοιπο κομμάτι της επικοινωνίας, της αναπαραγωγής κ.λπ. δεν μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο ή δεν το έκανα καθόλου. Το ίδιο, πιστεύω, νιώθουν και αρκετοί άλλοι... Τέλος πάντων υπήρχε στο μυαλό μου η επανασύνδεση του γκρουπ, που αναβαλλόταν από χρόνο σε χρόνο, μέχρι που έπρεπε να παίξουμε στη συναυλία για το ντοκιμαντέρ «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο» πέρσι τον Μάρτη.
Παίζοντας τότε και τώρα, ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές του κοινού;
Τότε, όπως και τώρα, υπάρχουν άνθρωποι που διψάνε για τέτοιες μουσικές. Σήμερα είναι φανερό ότι ο αριθμός τους είναι μεγαλύτερος, υπάρχει περισσότερη πληροφορία, πιο ανοιχτά αυτιά. Ο κόσμος καταφέρνει και ξεχωρίζει, παρά τον όγκο, πράγματα με ενδιαφέρον. Είναι και η απόσταση από το ’80 που βοηθάει...
Μουσική και Νομική, δύο δραστηριότητες φαινομενικά αντίθετες. Πώς τις συνδυάζεις;
Η μουσική είναι ψυχή, η κιβωτός μου, το φως. Η δικηγορία είναι δουλειά, άλλοτε με ενδιαφέρον άλλοτε όχι. Ό,τι και να κάνεις, μπορείς να το κάνεις με αξιοπρέπεια. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που χαίρεσαι να δουλεύεις μαζί τους, αλλά και άλλοι που πρέπει να τους αποφύγεις με κάθε τρόπο. Με κομπασμό και αστείοι.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Γιάννη Βεσλεμέ για την ταινία «Νορβηγία»;
Ο Γιάννης ξεκίνησε με αφορμή τη «Νορβηγία», το τελευταίο τραγούδι που ηχογραφήσαμε το ’85, να φτιάξει το δικό του σύμπαν. Είδα την ταινία και στη Θεσσαλονίκη και στις μεταμεσονύκτιες στο Άστυ και πιστεύω ότι τα κατάφερε. Είναι για μένα έκπληξη τα κοινά στοιχεία που υπάρχουν με τον Βεσλεμέ, ένα μουσικό και σκηνοθέτη της επόμενης γενιάς. Πιστεύω να υπάρξει και συνέχεια.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Ειρκτή;
Η Ειρκτή είναι άλλη μια περίεργη ιστορία. Με έψαχναν ο Μάρκος και ο Γιάννης για να επανακυκλοφορήσει το «Χορός για Μουσική» σε βινύλιο πριν από 7-8 χρόνια. Ήταν η πρώτη κυκλοφορία τους. Το 2014 επανακυκλοφόρησε και η «Άνωση» σε δύο διαφορετικές εκτελέσεις και στις αρχές του 2015 και πάλι το «Χορός για Μουσική». Σε λίγες βδομάδες θα κυκλοφορήσει από την Ειρκτή και μια συλλογή με ακυκλοφόρητα τραγούδια ανεξάρτητων συγκροτημάτων του ’80, όπου περιλαμβάνονται και δύο δικά μας τραγούδια. Έχουμε αρκετά ακόμα τραγούδια που πρέπει να δουν το φως...
Ποια είναι η γνώμη σου για την Αθήνα σήμερα;
Η Αθήνα είναι μια ωραία πόλη που μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη. Ένα μεγάλο μέρος της πρέπει να γκρεμιστεί. Πρέπει να γκρεμίσουμε και τις ματιές κάποιων. Αυτοί είναι στίχοι από ένα νέο τραγούδι που θα παίξουμε την επόμενη Παρασκευή. Μαντεύεις πράγματα;
Τι θα γίνει στις 29 Μαΐου στην Death Disco;
Ό,τι γίνεται συνήθως σε κάθε μας live. Ελπίζουμε ο κόσμος να ανταποκριθεί και πάλι σε αυτό μας το κάλεσμα. Σίγουρα θα ακούσετε και κάτι καινούργιο...
Info: Death Disco, Ωγύγου 16 & Λεπενιώτου 24, Ψυρρή. Παρασκευή 29/5, €7. Οι πόρτες ανοίγουν στις 22.00
12°
