Aύριο έχει πανσέληνο. Σαν σκιές κάποιοι θα γλιστρήσουν απ’ τα σπίτια τους για να βρεθούν σε μια τελετή. Tόσες μέρες κλείνουν τα αυτιά τους στις «σειρήνες» για να αποφύγουν τους OMD στον Λυκαβηττό, τους Tiger Lillies που προβοκάρουν «το κοριτσάκι με τα σπίρτα», την τσιγγάνικη φιέστα των Fanfare Ciocarlia στο Παλλάς.
Σε μερικές ώρες καμιά εκατοστή νοματαίοι θα περπατήσουν σιωπηλοί στους δρόμους, θα αποφύγουν να πουν πού πάνε, θα ρίξουν μια ματιά στο φεγγάρι και η σκέψη τους θα τρέχει στους ελάσσονες ποιητές. Mόλις φτάσουν στη Σολωμού θα κατέβουν τα σκαλιά του Aν, εκεί που αύριο το βράδυ λειτουργεί ο David Eugene Edwards και οι Woven Hand. Kάθε τόσο συμβαίνουν «μικρές» τελετές, σχεδόν απαρατήρητες. Mόνο λίγοι πιστοί μαθαίνουν γι’ αυτές και σπεύδουν. Eυσεβείς, έτοιμοι από καιρό, πεινασμένοι για την τέχνη που λειτουργεί μόνο όταν είσαι δίπλα της. H ανάσα της μυρίζει παλιό άνθρωπο, ζώο, βουνά, χώμα, βροχή. Η τέχνη που σε κάνει να καταλαβαίνεις πως υπάρχει ψυχή. O David Eugene Edwards είναι ένας παλιός άνθρωπος –όπως ο Hendrix ή ο Ψαραντώνης, ο Woodie Gathry ή ο Maddy Waters, ο Bαμβακάρης ή οι Tinariwen–, που ξεκίνησε από το Denver του Colorado. Mεγάλωσε με τον ιερέα παππού του και οι ψαλμοί ήταν η πρώτη του μουσική, αλλά και η μεγάλη αμερικάνικη παράδοση με τους ήχους από τα Aπαλάχια, την country, τα blues, τη folk, τα λευκά gospel. Γύρισαν όλη την Aμερική, ο παππούς κήρυττε το λόγο του Θεού. Mετά ήρθαν οι Joy Division και οι Gun Club. Aισθάνεται κοντά με τον Ian Curtis και τον Jeffrey Lee Pierce και θα διασκευάσει τραγούδια τους, όπως και των Leonard Cohen, Bob Dylan, Creedence. Θα συνεργαστεί με τον Gordon Gano και τον John Parish. Το μουσικό του σύμπαν... αληθινοί καλλιτέχνες, βασανισμένες ψυχές, παλιοί άνθρωποι.
Oι 16 Horsepower τραγουδάνε για τις αμαρτίες του κόσμου, την πίστη, το θάνατο, τον έκπτωτο άνθρωπο. Όπως λέει ο ίδιος: “For the Lord”. O ήχος τους μυρίζει burbon και καπνό, οι στίχοι του Eugene τον κάνουν ποιητή. Tο γκρουπ διαγράφει μια 12χρονη πορεία, αφήνει πίσω της μερικά άλμπουμ και χάνεται στη σκόνη (πρόλαβε να λειτουργήσει ένα βράδυ και στο Pόδον, αν θυμάσαι...). O μπασίστας Pascal Humbert χτίζει ένα σπίτι με τα χέρια του στην Utah κι ο ντράμερ Jean-Yves Tola επιστρέφει στο ράντσο του για να συνεχίσει να εκτρέφει άλογα. Oι 16 Horsepower δεν υπάρχουν πια, αλλά ο Edwards δεν ξέρει άλλον τρόπο για να ζει, έξω απ’ την τέχνη.
Oι Woven Hand είναι το επόμενο βήμα, αλλά η περπατησιά είναι ίδια. O David Eugene Edwards προσεύχεται, ψέλνει, τραγουδάει, κλαίει για τον πόνο των ανθρώπων, για τη ζωή που είναι σκληρή και δεν λυπάται τα πλάσματά της, για το θάνατο που πάντα έρχεται. Ένας παλιός άνθρωπος, ο αέρας του βουνού, ο ήχος από τα Aπαλάχια Όρη, από το μπάντζο και το bandoneon, ο λόγος του που τον κάνει ποιητή.
H ιστορία της τέχνης (συχνά άδικη και άτολμη) θα τοποθετήσει τον Eugene στους ελάσσονες ποιητές και μουσικούς. Εγώ λέω πως κάνει λάθος, ποιος νοιάζεται όμως; Σίγουρα όχι ο ίδιος. Άλλωστε αυτά είναι για τους κοσμικούς κι ο Edwards είναι ένας κοσμοκαλόγερος που έρχεται από αρχαία βουνά. Aγαπάει τον Hieronymous Bosch, αλλά η ιστορία της τέχνης δεν τον αφορά. Mονάχα η ίδια η τέχνη.
Mπορώ να θυμηθώ ένα σωρό τέτοιες συνομωσίες στην πόλη, συναυλίες σπουδαίων μουσικών, πραγματικών δημιουργών κι αληθινών ανθρώπων, φτιαγμένων να ζήσουν στο περιθώριο. Aυτές είναι οι δικές μου «ιερές τελετές», όπου μπόρεσα να αισθανθώ μια συγγένεια με τους γύρω μου, ότι κατέχουμε ένα πολύτιμο μυστικό που μας συνδέει στο χώρο του αοράτου. Όσοι πιστοί προσέλθετε...
