Μουσική και εικόνα… Μια αιώνια σχέση που έχει δοκιμαστεί με κάθε πιθανό και απίθανο συνδυασμό και που συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας. Βλέπω και ακούω… Ένα ψυχεδελικό και καλειδοσκοπικό ταξίδι που συνεχίζεται. Ή ένα ποίημα, όπως λένε οι ίδιοι… Ο κιθαρίστας Lee Ranaldo (Sonic Youth) και η σύντροφός του Leah Singer δοκιμάζουν με αυτό το συναρπαστικό συνδυασμό ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 αναζητώντας επί σκηνής τον τρόπο που αυτά τα δύο υλικά θα συναντηθούν και θα ενωθούν ή θα απωθηθούν. Η πιο πρόσφατη παράστασή τους έχει τίτλο «Sight Unseen» και θα την παρουσιάσουν στο Ρομάντσο. Για αυτή τη συνεργασία και τον τρόπο που δουλεύουν, τους ζητήσαμε κάποιες εξηγήσεις και να τι μάθαμε:
• Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ο Lee Ranaldo έκανε μια σόλο περφόρμανς με οπτικά στοιχεία και παρουσίασε τη δουλειά του αυτή σε ένα αυτοσχέδιο φεστιβάλ που γινόταν στο Knitting Factory και στο οποίο η Leah Singer είχε την επιμέλεια και η οποία εκείνη την εποχή είχε μόλις αρχίσει να πειραματίζεται με οπτικούς αναλυτές και προτζέκτορες της Kodak και να παρουσιάζει τη δουλειά της στη Νέα Υόρκη σε μικρούς χώρους. Συνεργάστηκε τότε με τον Elliot Sharp, τον Ikue Mori και διάφορους μουσικούς που κινούνταν στο χώρο του underground. Ο Lee παρουσίαζε τη δουλειά του σε γκαλερί αλλά και σε κλαμπ, μόνος του ή και με άλλους μουσικούς, ενώ ταυτόχρονα εξέδιδε κάποια μικρά βιβλία με κείμενα και σκέφτηκαν ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να δοκιμάσουν να τα συνδυάσουν.
• Αγόρασαν ένα στοκ από ασπρόμαυρο φιλμ 16 mm και 8 mm που βρήκαν στην Ουγγαρία κι άρχισαν να πειραματίζονται με αυτό χρησιμοποιώντας το σε μηχανή 35 mm, συνεργάστηκαν και με τον σκηνοθέτη Ken Jakobs και ακολούθησαν το δρόμο που είχαν ανοίξει ήδη άλλοι πειραματιστές, γιατί όπως χαρακτηριστικά λέει και ο Lee Ranaldo: «Αυτή η κοινότητα από αυτοσχεδιαστές υπήρχε πάντα στη Νέα Υόρκη, αλλά κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80, όταν ξεκινούσαμε εκεί με τους Sonic Youth, παρακολουθούσαμε τι έκαναν ο John Zorn και ο Elliot Sharp και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν αυτοσχεδιαστικές συναυλίες και θέλαμε αυτό να το φέρουμε κοντά στα δικά μας πλαίσια. Έτσι στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν αρχίσαμε να γινόμαστε γνωστοί, αισθανθήκαμε λίγο πιο ελεύθεροι και ότι μπορούσαμε να δοκιμάσουμε».
• Αγκαλιάζουν το λάθος και το κάνουν μέρος της παράστασης και διαρκώς δοκιμάζουν το αναπάντεχο, καθώς κάτι που δοκίμασαν και λειτούργησε τη μία φορά δεν είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσει και τη δεύτερη. Ο προτζέκτορας που κολλάει, το κείμενο που σταματάει σε άλλο σημείο, το φίλτρο που θολώνει, όλα γίνονται μέρος του σόου. Και όπως λέει η Leah Singer: «Είναι συναρπαστικό που μπορεί αυτό να παρουσιαστεί σε μια γκαλερί και σε ένα punk club».
• Επιμένουν, ακόμη και τώρα στην ψηφιακή εποχή, με τον παραδοσιακό αναλογικό τρόπο σε ήχο και εικόνα, με όλα τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργεί, αλλά και αυτή τη σπουδαία καλλιτεχνική ιστορία που κουβαλάει αυτό το είδος.
• Αυτό που κάνουν το θεωρούν ως μια κινηματογραφική εμπειρία που λειτουργεί περισσότερο ως ποίηση παρά σαν ταινία ή μουσική.
* Η παράσταση «Sight Unseen» του Lee Ranaldo και της Leah Singer θα παρουσιαστεί στο Ρομάντσο το Σάββατο 4 Απριλίου και πιο πριν θα εμφανιστούν οι The Callas με τις Callasettes.
22°
