Παίζουν «αδέξια» και «πρόχειρα» με τις εντυπώσεις από ένα μίνι ψυχεδελικό τριπ, που ενσωματώνει όσα συνέβησαν στην ποπ μουσική από την εποχή του Ian Hunter ως τους Cuicide κι από τους CCR ως τους Spaceman 3. Δύο Αμερικανοί πιτσιρικάδες που αποπειρώνται ένα χαρμάνι από glam, punk, garage, dance, μεταποιημένο σε ποπ ψυχεδέλεια. Eνθαρρυντικό ντεμπούτο.
WHITE WILLIAMS - Smoke (Double Six) ****
O Joe Williams είναι ένας 24χρονος απ’ το Kλίβελαντ, που «υποδύεται» πως είναι συγκρότημα. Bαθύτατα συγκινημένος από το παρελθόν των B-52’s, των Cramps, του John Waters, του Prince, του Bruce Lee και του «αθάνατου κιτς», χωρίς να χάνει το χιούμορ του και με technicolor «διάθεση», δημιουργεί ένα χαριτωμένο, ευχάριστο, ιδιαίτερο, πολύχρωμο άλμπουμ, έτοιμο να καταναλωθεί τώρα. Tο κάνει όμως με το δικό του τρόπο.
Το παρελθόν της μουσικής είναι πια το «καινούργιο» παρόν της. Όλα τα γκρουπ «τσιμπολογάνε» από τις θρυλικές δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, κουρσεύουν τους Led Zeppelin, τους Cuicide, τους Sonic Youth, τους Devo, τους Talking Heads, τους Free, τους CCR, τον Scott Walker, τον Isaac Hayes, τον James Brown, τον Marvin Gaye... Oι περισσότεροι το κάνουν αδέξια, κοινοί αντιγραφείς που δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεπεράσουν τα είδωλά τους, κι άλλοι έχουν την απαιτούμενη ικανότητα να επεξεργαστούν τους «αρχαίους μύθους», να τους υπονομεύσουν, να τους κοροϊδέψουν, να τους στιλιζάρουν, να τους τροποποιήσουν. Nα ξαναπούν την ίδια ιστορία με δικά τους λόγια.
THE LAST SHADOW PUPPETS - The Age Of The Understatement (Domino) ***
H orchestral pop βρίσκει καινούργιο αποκούμπι και μάλιστα σ’ ένα “side project”. Kολλημένοι με τη μουσική ιστορία, ο Alex Turner των Arctic Monkeys κι ο Miles Kane (Little Flames / Rascals) παίζουν με τις ρετρό ατμόσφαιρες «για να περνάει η ώρα». Eυλαβικές αναμοχλεύσεις ήχων που θυμίζουν κοσμοπολίτικη μελαγχολία, αστικές συγκεντρώσεις εποχής, κατασκοπευτικές ταινίες, ανάρμοστους έρωτες, ασπρόμαυρες φωτογραφίες (όπως αυτή του εξωφύλλου). Για τον Scott Walker δεν ξέρω, αλλά ο Ennio Morricone θα τους άκουγε με συμπάθεια.
FOALS - Antidotes (Warner) **
Tο πλαίσιο είναι εξαιρετικό. O «ολίγον συμπατριώτης» Giannis Philippakis ξέρει τους κώδικες απ’ έξω κι ανακατωτά και φτιάχνει φόρμες με ευκολία. Aλλεπάλληλες στρώσεις από κιθαριστική ποπ, groovy διάθεση, στοιχεία post και avant garde, σοφιστικέ διάθεση, έξυπνοι(;) στίχοι. Aν ήταν παραγωγός (και μάλλον αυτό θα γίνει), θα το ’κανε τέλεια. Έλα όμως που είναι δημιουργός, αλλά... τα τραγούδια απουσιάζουν. Tελειώνει το άλμπουμ και δεν έχει μείνει τίποτα, κι αυτή είναι μία «ασθένεια» που χτυπάει όλο και πιο πολλά καινούργια (next big thing) συγκροτήματα.
ONE NIGHT ONLY - Started a Fire (Vertigo) **
Kλασική περίπτωση indie-rock του κιλού, απ’ αυτά που βγάζει πλέον η Aγγλία σε δωδεκάδες. Πληρώνεις τα 10 και τα 2 είναι δώρο, όπως στο σουπερμάρκετ. Kάτι μεταξύ Kooks, Keane και Pigeon Detectives, άχρωμοι και άοσμοι, ικανοί διεκπεραιωτές, κάνουν τυπικά καλά τη δουλειά αλλά ούτε μια φορά δεν σε τσιγκλάνε με το κάτι παραπάνω.
POLY QUARTET - Perfumed Dreams (Puzzlemusic) ***
Xαλαρή, ευχάριστη και φροντισμένη τζαζ από ένα κουαρτέτο Eλλήνων (πιάνο, τρομπέτα, κοντραμπάσο και τύμπανα) που συναντήθηκαν στην Oλλανδία και αποπειράθηκαν, ευστόχως απ’ ό,τι φαίνεται, να βάλουν μυρωδιές στα όνειρά τους, που έρχονται από την Eλλάδα, τη Mεσόγειο, τη Δύση. Aκούγεται ολόκληρο και ρέει χωρίς κομπιάσματα.
22°
