Η ποπ κουλτούρα ξεκίνησε την ύπαρξή της ως «τρίλεπτα τραγούδια για καυλωμένους τινέιτζερ», δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για τη μουσική ευφυΐα της. Άλλωστε ο Lou Reed έχει βάλει τα πράγματα στη θέση τους από νωρίς με το περίφημο: «Μία νότα είναι αρκετή, δύο νότες είναι υπερβολή, με τρεις νότες ε! πια εκεί πάμε στην τζαζ». Μπορεί όμως να αισθάνεται πραγματικά υπερήφανη που έφερε στη μουσική την πραγματική ζωή, έφερε την αλητεία, τον εγωκεντρισμό, τις κοινωνικές και πολιτικές διεκδικήσεις, έφερε ένα νέο μοντέλο ζωής και συμπεριφοράς, απελευθέρωσε κοινωνικά καταπιεσμένες ομάδες και τους έδωσε φωνή, έφερε το δρόμο και την περιπλάνηση. Πολλά από τα βασικά συστατικά της ποπ κουλτούρας είναι γεννημένα –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο– στο δρόμο: από τα blues και τη soul, ως το rock και το hip-hop, από τα soundsystems και τη street music ως τους μουσικούς που παίζουν στο δρόμο. Πλατείες, φτωχογειτονιές, περιπλανήσεις, ταξίδια αυτογνωσίας με οτοστόπ, χίπικες μετακινήσεις, όλα είναι δρόμος (όπως θα ’λεγε και ο παλιόφιλος Τζακ Κέρουακ).
Καθώς ακούω τον πρώτο δίσκο του Benjamin Clementine «At least for now», ενός νεαρού Άγγλου μουσικού με καταγωγή από την Γκάνα, που μεγάλωσε στους δρόμους και τις φτωχογειτονιές του Λονδίνου αλλά ανακάλυψε τον Σατί και την ποίηση, τον ήχο του πιάνου και τον Jake Thackrey που τον έσωσαν από το να γίνει μέλος μιας συμμορίας και να καταστραφεί, σκέφτομαι τους μουσικούς που έχουν παίξει στο δρόμο πριν κάποιος τους ανοίξει μια πόρτα για να μπουν μέσα και να ζεσταθούν, να φάνε ένα πιάτο κανονικό φαΐ, να κοιμηθούν σ’ ένα κανονικό κρεβάτι, να βγάλουν ένα δίσκο, να παίξουν σ’ ένα μαγαζί με ηχεία, ενισχυτές και μικρόφωνα και μετά να πιουν ένα ποτό. Ο Benjamin Clementine πριν από μερικά χρόνια βρέθηκε στο Παρίσι κι άρχισε να παίζει στο δρόμο, τραγουδώντας τα μελαγχολικά, γλυκόπικρα ποιήματά του με ιστορίες του δρόμου ανακατεμένες με σκέψεις και συναισθήματα: «Friends I have met, lovers have slept and wept/Promises to stay had never been kept/This bare truth of whitch most won’t share/I hope you sare/Cause I ’ve been lonely, alone in a box of my own/They claimed to love me/And be near me, but they ’re lying/I have been lonely, alone in a box of stone/And this is the place I now belong/It’s my home». Κάποιος άκουσε τη ζεστή φωνή του που παραπέμπει σε τενόρο και τα όμορφα τραγούδια του και τώρα κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος του, ένα πραγματικά καλό άλμπουμ, ιδιαίτερο, φιλικό, ανθρώπινο με όμορφες μελωδίες στο πιάνο και τις ιστορίες του Benjamin Clementine να φέγγουν στο σκοτάδι.
Καθώς η ιστορία του κυλάει στ’ αυτιά μου μέσα απ’ το δίσκο, σκέφτομαι τις ανθρώπινες ιστορίες του μοναδικού Moondog, του Seasick Steve, του Woody Guthry και του Lead Belly, του B.B. King, του Rod Stewart, της Jewel, της Madeleine Peyroux ή της Tracy Chapman και τη θητεία τους στο δρόμο, πριν γίνουν γνωστοί και δικαιωθούν, και χαίρομαι που ο δρόμος μπορεί ακόμη και τροφοδοτεί και εμπνέει τη μουσική.
23°
