Η βία μπαίνει από παντού στο σπίτι… Το πολιτικό τοπίο είναι τόσο αντιαισθητικό, φτηνό και ρηχό που τρομάζει ακόμη και τους αριβίστες. Βρισιές, προσωπικές επιθέσεις, αβάσιμες κατηγορίες, χουλιγκανισμός με επίφαση πολιτικής αντιπαράθεσης, «έξυπνες» ατάκες, αντί για απαντήσεις, που χωράνε εύκολα στο twitter και κάνουν καριέρα στο facebook. Κάθε «εξυπνάδα», κάθε βρισιά, κάθε κατηγορία, κάθε ροχάλα, κάθε κουταλιά λάσπης εξασφαλίζει τα 15΄ λεπτά δημοσιότητας που της αναλογούν. Η «αντιπαράθεση» μεταφέρεται στο διαδίκτυο, ο κυρίαρχος λαός επιδεικνύει την ίδια και χειρότερη αισθητική. Εχουμε τους πολιτικούς που μας αναλογούν κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν την πελατεία που τους αντανακλά. Το ίντερνετ είναι το σύγχρονο σφαγείο, το επίπεδο, η αισθητική, η «δημοκρατική» αντίληψη, η άποψή μας για το διάλογο κάνει τις ρωμαϊκές αρένες και τα μεσαιωνικά δικαστήρια της Ιεράς εξέτασης να φαίνονται σαν παιδική χαρά. Ό,τι ξεκινάει σαν διάλογος ή διαφορετική άποψη, καταλήγει εύκολα και γρήγορα σε βρισιές, αλληλοκατηγορίες, υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς κι όλα αυτά ανακατεμένα με ημιμάθεια, με λάθος στοιχεία, με ανυπόστατα «τρολαρίσματα», με ψεκασμούς, συνωμοσίες, «αποκλειστικές» πληροφορίες, γίνονται ένας αχταρμάς που μου προκαλεί τρόμο.
Πριν από μερικούς μήνες ήμασταν ένα από τα P.I.G.S. της Ευρώπης. Τώρα πια είμαστε μόνοι μας. Έχουμε γίνει η «νόσος των χοίρων», ο Έμπολα της Ευρώπης. Φτερνιζόμαστε και τρόμος απλώνεται παντού, τα χρηματιστήρια καταρρέουν. Προκαλούμε τρόμο και υστερία. Γύρω μας καίγεται ο κόσμος, τα γεωπολιτικά παιχνίδια μαίνονται, οι τευτονικές πλάκες μετακινούνται κι εμείς στην κοσμάρα μας, ανίκανοι να δούμε με το κεφάλι χωμένο στην άμμο. Καταφεύγω και πάλι στη δική μου «μικρή» πατρίδα. Εκεί που άνθρωποι το παλεύουν με τη δημιουργία, με την αισθητική, με τη φαντασία, με τα όνειρα, με το σεβασμό του άλλου, με την ικανότητα να ακούνε, να σιωπούν, να κοιτάνε το όλον. Στον κόσμο της τέχνης κάτι συνεχίζει να ανθίζει σε αυτή την άνυδρη γη. Κι εγώ προτιμώ να καταφεύγω εκεί για ανακούφιση και σωτηρία, στο θέατρο, στο σινεμά, στη μουσική. Όχι απαραίτητα για σπουδαία πράγματα που θα μείνουν στην ιστορία αλλά για ανθρώπινες, καλοπροαίρετες, σεβαστικές, ανακουφιστικές καλλιτεχνικές πράξεις που δείχνουν ανθρώπους μίας άλλης αισθητικής και νοοτροπίας. Αυτοί είναι οι πολίτες της δικής μου «μικρής» πατρίδας, μέσα στη «μεγάλη» πατρίδα που είναι αποκρουστική και ανυπόφορη.
Οι Mechanimal με το δεύτερο δίσκο τους «Secret Science» (***) διευρύνουν το μουσικό τους τοπίο και πηδάνε το χαντάκι του 2ου δίσκου, κλείνοντας το μάτι στο krautrock, στους Kraftwerk, στους Cabaret Voltaire, στους Joy Division, στους Depeche Mode και τους Tears For Fears. Ένα ολόκληρο μουσικό σύμπαν που όλοι αγαπάμε αλλά με προσωπικό στίγμα.
Τα Παιδιά της Παλαιότητας, κάτι σαν συνέχεια των Κόρε Ύδρο, πρωτοεμφανίζονται με τα «12 τραγούδια από τις κατακόμβες» (***) και επιβεβαιώνεται πως ο ιδιοσυγκρασιακός Παντελής Δημητριάδης είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης με ένα δικό του συναρπαστικό σύμπαν, στραπατσαρισμένο, ανορθόδοξο, λοξό και πειραγμένο κι ως εκ τούτου ενδιαφέρον και μοναδικό. Ή τον αγαπάς ή τον μισείς, αλλά αδιάφορος δεν περνάει.
Οι Lowercut πρωτοεμφανίζονται με το «Off my head» (***) και παρότι παλεύουν με ένα «εξαντλημένο» είδος όπως είναι η indie και noisy κιθαριστική ποπ και το shoegaze, εντούτοις έχουν το πάθος, την ενέργεια, την ικανότητα και τα αντικειμενικά δεδομένα για να υποστηρίξουν σωστά και αποτελεσματικά αυτό που κάνουν.
15°
