Η συναυλία των Thievery Corporation στην Αθήνα, στην Πλατεία Νερού, το καλοκαίρι του 2014 μέσα από εικόνες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
«Αγαπάμε όλα τα είδη της Μουσικής, και είναι αυτός ο λόγος που οι Thievery Corporation ακούγονται όπως ακούγονται. Και παρότι θα ήταν αδύνατον να ενσωματώσουμε όλα τα προσωπικά μας γούστα στη Μουσική που δημιουργούμε, εν τέλει το καταφέρνουμε καλύτερα από τους περισσότερους. Έτσι, τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια δεν έχουμε αφήσει τίποτα που να μην έχουμε κάνει. Για την ακρίβεια, ξεπεράσαμε κάθε μας προσδοκία...»
Οι παραπάνω δηλώσεις των δυο ηγετικών στελεχών, του Eric Hilton και του Rob Garza, σκιαγραφούν επακριβώς τα έργα και τις ημέρες αυτού του «πολύχρωμου» μουσικού σχήματος.
Αποφεύγοντας σθεναρά κάθε κατηγοριοποίηση, αψηφώντας συνειδητά μόδες και ταμπέλες, η μόνη τους μανιέρα ήταν, είναι και από ό,τι φαίνεται θα παραμείνει αυτή: να μην επαναλαμβάνουν την ίδια συνταγή στα οικουμενικά παντρέματα που επιχειρούν εξαρχής, ώστε να επεκτείνουν αέναα το μουσικό μενού τους.
Είναι μπόλικες οι φορές που οι Thievery Corporation έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας. Και μάλιστα η πρώτη τους ήθελε μονάχα στη Θεσσαλονίκη, στο Principal Club, τον Οκτώβριο του 2008. Από τις πέντε επισκέψεις που ακολούθησαν από το 2011 έως και το 2018 σε όλη την επικράτεια, επιλέγω (ως... «σκούντημα» για την επερχόμενη συμμετοχή τους στο Release Athens Festival τη νύχτα των Pet Shop Boys, την Πέμπτη 30 Ιουνίου 2022) κείνη του 2014 στην Πλατεία Νερού.
Φωτορεπορτάζ Thievery Corporation, Imam Baildi, Boogie Belgique, Penny & The Swingin' Cats - Πλατεία Νερού, 17 Ιουνίου 2014
Πολύχρωμο το σκηνικό που επιβάλουν το λοιπόν οι πρωταγωνιστές, πολύχρωμη σοφά και η παλέτα του line-up της αφίσας. Έτσι η συναυλιακά βραδιά ξεκίνησε λίγο πριν τις οκτώ με τους δικούς μας Penny & The Swingin' Cats να παντρεύουν τη swing με διασκευές των αδερφών Καλουτά, έχοντας πίσω τους την πρόσφατη κυκλοφορία με γενικό τίτλο “Retro”. Στα καπάκια να ’σου ο ανερχόμενος Boogie Belgique, παντρεύοντας με τη σειρά του στα MK II electroswing και hip hop, συνοδεία τρομπετίστα σένιου. Όσο για τους δημοφιλέστατους Imam Baildi, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κοινού, δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο πετυχημένος «πρόλογος» από αυτούς!
Θα ήμασταν πλέον πάνω από 6.000 άνθρωποι στην πλατεία όταν ξεκίνησε το πανηγύρι. Και ήταν όλα πάλι «εκεί» για μας εκ μέρους τους. Ρυθμός. Ρυθμός εναλλασσόμενος και κάθε φορά με άλλη σημαία να κυματίζει στον ιστό. Ψυχεδέλεια. Άλλωστε το πρόσφατο τότε άλμπουμ τους “Saudade” μας είχε προϊδεάσει καταλλήλως. Στιγμές μελωδικές όπως το “Depth Of My Soul”, στιγμές ξέφρενου χορού όπως στο “Amerimacka”. Με τη Shana Halligan να ζει ξανά το όνειρο, με ένα άσβεστο χαμόγελο να καταδεικνύει το πηγαίο κέφι της. Και να ’χεις και τον ξυπόλητο Ashish Vyas να χοροπηδά σαν το κατσίκι σερβίροντας μπασογραμμές βαρβάτες, μα συνάμα άκρως... καλοκαιρινές!
Όσο για τους δυο ηγέτες... Δεν ήταν μονάχα τα μάτια τους που έδιναν το πρόσταγμα ολούθε επί σκηνής. Ήταν και αυτή καθαυτή η αεικίνητη σκηνική παρουσία τους σε ρόλους εναλλασσόμενους (βλέπε Garza), η έκδηλη «ξύλινη πρωτοκαθεδρία» τους (βλέπε Hilton).
Όμως θα κλείσω με το εξής αξιομνημόνευτο, συνειδητά. Αν μου έμεινε κάτι ως απόηχος καβαλώντας τη μοτοσυκλέτα μου να πάω σπίτι τα μεσάνυχτα, είναι η επανειλημμένη ευγνωμοσύνη των μελών σε κάθε μα κάθε ευκαιρία προς όλους εμάς που δώσαμε το παρών, τονίζοντας πως γνώριζαν καλά την οικονομική κρίση που βιώνουμε. «Κρατάτε γερά. Χρειαζόμαστε όλοι μας τις ευεργετικές, θεραπευτικές ιδιότητες που έχει η Καλή Μουσική πάνω μας. Αυτό να θυμάστε».
18°
