Οι ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις του Syd Barrett για το ΒBC, τα νέα albums των Zaz, Smith & Burrows, Adele, Taylor Swift
Ξέρω πολλούς εκεί έξω που θεωρούν ότι το «The Piper At The Gates Of Dawn» είναι το κορυφαίο album των Pink Floyd. Πρόκειται γι’ αυτούς που ορκίζονται στην πιο πειραματική και αυτοσχεδιαστική πλευρά της ψυχεδέλειας, ιδίως της αγγλικής. Πρόκειται για εκείνους που θεωρούν έγκλημα την αποχώρηση του Syd Barrett από τους Pink Floyd, πρόκειται για εκείνους που μιλούν για προδοσία εναντίον του και βίαιη εκδίωξή του, πρόκειται για εκείνους που θεωρούν υποκρισία τα μεταγενέστερα tribute της μπάντας στον πρώτο της κιθαρίστα. Είναι αλήθεια ότι η χρήση παραισθησιογόνων –και μάλιστα τόσο πολλών– δεν άφησε κανέναν ανεπηρέαστο. Είναι αλήθεια ότι ο Barrett δυσκολευόταν να ακολουθήσει την μπάντα στη σκηνή από κάποιο σημείο και μετά, όπως είναι αλήθεια ότι με τον Barrett, οι Pink Floyd δεν θα γίνονταν ποτέ ένα από τα πιο εμπορικά συγκροτήματα του rock. Όσο για τον ίδιο τον Syd, έκανε δύο δίσκους πριν αποσυρθεί, τα «The Madcap Laughs» και «Barrett», δύο sessions για το BBC και ενέκρινε την κυκλοφορία του «Opel», λίγο πριν από τον θάνατό του. Τα sessions του BBC επανακυκλοφορούν τις επόμενες ημέρες σε βινύλιο και περιλαμβάνουν το κλασικό session του 1970 με τον John Peel κι ένα ακόμη με τον Bob Harris, το 1971, το οποίο δεν ήταν οργανωμένη ηχογράφηση αλλά μια συνέντευξη στο studio, όπου ο Barrett έπαιξε τρία τραγούδια. Στην πλήρη τους μορφή, οι ηχογραφήσεις του μεγάλου κιθαρίστα για τον αγγλικό ραδιοφωνικό φορέα κυκλοφορούν για πρώτη φορά σε βινύλιο.
Πέμπτο album για τη Zaz, το υπέροχο κορίτσι της pop με τη φωτεινή διάθεση και τις επιρροές από τις τραγουδίστριες της χώρας της που μεσουρανούσαν στα 60s. Αρκετοί οπαδοί της γράφουν στο διαδίκτυο ότι αυτός εδώ είναι ένας κουρασμένος δίσκος. Είναι αλήθεια ότι η Zaz ταλαιπωρήθηκε από την Covid-19 κι ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία την οδήγησε σε ένα είδος ενδοσκόπησης. Μπορεί λοιπόν το «Isa» να μην είναι τόσο ανέμελο όσο τα προηγούμενα albums της, παραμένει όμως ένας καθαρόαιμος pop δίσκος με αισιόδοξες στιγμές και πολύ όμορφα τραγούδια. Ακριβώς όπως πρέπει δηλαδή…
Μιλώντας για pop, περνάμε τη Μάγχη και συναντάμε τους Smith & Burrows, οι οποίοι μάλιστα δηλώνουν για τον εαυτό τους ότι μόνο αυτοί είναι αρκετά καλοί. Πρόκειται για τον Andy Burrows των Razorlight και τον Tom Smith των Editors, που κάνουν τώρα τον δεύτερο δίσκο τους μαζί, έναν δίσκο στον οποίο βασιλεύει η brit εκδοχή της pop, η νοσταλγία και οι απίθανες ενορχηστρώσεις. Όσοι ενδιαφέρονται για τη συλλεκτική αξία των δίσκων, ας σπεύσουν για το «Only Smith & Burrows are Good Enough». καθώς το προ δεκαετίας ντεμπούτο τους ανταλλάσσεται σήμερα αντί περισσότερων από 100 ευρώ.
Λένε ότι είναι δύσκολο να βάλεις να παίξουν μαζί το πιάνο και την κιθάρα, κυρίως επειδή τα δύο όργανα έχουν εντελώς διαφορετική ταξική καταγωγή. Το πιάνο βρισκόταν πάντα στο σαλόνι. Εκεί, βαρύ και αμετακίνητο, περίμενε κάποιον καλοντυμένο ευγενή ή κάποια νεαρή πριγκίπισσα να αγγίξει τα πλήκτρα του. Η κιθάρα, από την πλευρά της, είναι όργανο του δρόμου. Ακολουθεί τον ιδιοκτήτη της σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ταρακουνιέται και γρατζουνίζεται, ταλαιπωρείται από το μακρύ ταξίδι και νιώθει ευτυχισμένη όταν την αγγίζουν τα σκονισμένα δάχτυλα του περιηγητή. Ακούγοντας πάντως τον πιανίστα Bill Evans με τον κιθαρίστα Jim Hall στο «Undercurrent» του 1962, έχεις την εντύπωση ότι αυτά τα δύο όργανα γεννήθηκαν το ένα για το άλλο. Το album επανακυκλοφορεί σε βινύλιο από τη Mobile Fidelity στην ασημένια σειρά της. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει εξαιρετικό ήχο!
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Το πρώτο single από τον νέο δίσκο της Adele με απογοήτευσε. Από την Taylor Swift, πάλι, δεν περίμενα ποτέ τίποτα. Κι όμως, στο «30» της Adele βρίσκω το «Oh, My God», που περιέργως με ενθουσιάζει. Όσο για την Taylor Swift, υπάρχουν διαμάντια στους δίσκους της. Με την ευκαιρία της επανηχογράφησης των πρώτων κυκλοφοριών της, ακούω προσεκτικά τις πιο όμορφες στιγμές τους.
