Συνέντευξη με την Αλέκα Κανελλίδου λίγο πριν το live All that Jazz με τον Δημήτρη Καλαντζή στο Faliro Summer Theater.
H Αλέκα Κανελλίδου είναι ένας μύθος. Έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στις ανεπανάληπτες δεκαετίες του ’70 και του ’80. Ρομαντισμός στον στίχο, ποιότητα, ρυθμός. Η φωνή της είναι μοναδική. Η εστέτ εξωτερική εικόνα της συνάδει με την εσωτερική. Λάμψη στο εξώφυλλο του δίσκου «Αν ξαναγεννιόμουνα», ανδρόγυνο ντύσιμο στο «Για λίγο», προσεγμένη αισθητική 70s στο «Έλα στο σήμερα», αισθητική 80s στο «Αναμνήσεις» και ένα αψεγάδιαστο πρόσωπο στο «Δεν είναι έτσι η Αγάπη», θεληματικά ζυγωματικά στο «Τραγουδάει Γιάννη Σπανό».
«Δεν είχα κάποιον να επιμεληθεί το ντύσιμό μου ή τα μαλλιά μου στη σκηνή και στα εξώφυλλα των δίσκων μου. Η άψογη, διαχρονική πλέον, όπως τη λέτε, εμφάνισή μου ήταν αποκλειστικά δικής μου επιμέλειας. Η απλότητα είναι κάτι που πιστεύω γενικότερα στο ντύσιμο, στην εμφάνιση και στη συμπεριφορά. Η δική μου αισθητική είναι κυρίως μινιμαλιστική».
Αλέκα Κανελλίδου
Την άλλη εβδομάδα η Αλέκα Κανελλίδου συναντά τον πιανίστα και μαέστρο Δημήτρη Καλαντζή με το κουαρτέτο του σε ένα πρόγραμμα που η τζαζ έχει τον πρώτο λόγο.
Η Ελληνίδα τραγουδίστρια που έβαζε αδιαλείπτως jazz feeling σε κάθε τραγούδι που ερμήνευε στη μακρόχρονη καριέρα της, έρχεται στο Faliro Summer Theater την Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου παρουσιάζοντας ένα εξαίσιο πρόγραμμα με τίτλο All that Jazz.
Η Αλέκα Κανελλίδου εξομολογείται
«Μεγάλωσα κάτω από την Ακρόπολη. Στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι παίζαμε στον δρόμο με πόρτες ανοιχτές, υπήρχε η γειτονιά, άνθρωποι που μιλούσαν μεταξύ τους, σου λέγανε πάντα μια καλημέρα. Αυτό έχει λείψει. Δεν ξέρω τι γίνεται τώρα στην Αθήνα γιατί λείπω χρόνια, αλλά μπορώ να φανταστώ αφού συμβαίνει ακόμα και στη Ραφήνα που ζω, που είναι ένας μικρόκοσμος, μία κωμόπολη. Δεν μπορώ να συγκρίνω τις γειτονιές σήμερα με την Πλάκα που μεγάλωσα.
Η ερμηνεία είναι σαν ένα κέντημα που το ξεκινάς και το δεν τελειώνεις ποτέ.
Είμαι από οικογένεια μουσικών. Ο βιολιστής πατέρας μου με ενθάρρυνε στο ξεκίνημά μου. Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω, αν δεν είχα τη σύμφωνη γνώμη του. Αυτό ήταν το κρίσιμο σημείο, η αποδοχή και η βοήθειά του. Χωρίς να μου διδάξει κάτι, απλά με ενέκρινε, κι ένας καλός του φίλος και σπουδαίος συνθέτης ο Γιάννης Σπάρτακος μου έγραψε δύο τραγούδια. Μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.
Ένα νεαρό κορίτσι δεν μπορεί να δώσει στην ερμηνεία του αυτό που μπορεί να δώσει είκοσι και σαράντα χρόνια μετά. Η ερμηνεία είναι σαν ένα κέντημα που το ξεκινάς και το δεν τελειώνεις ποτέ. Θέλει χρόνο, βιώματα, εξαρτάται από την εξέλιξή σου, τα γεγονότα της ζωής σου παίζουν μεγάλο ρόλο στην τέχνη αυτή, όπως και σε όλες τις τέχνες. Πιστεύω δε πως στη μουσική αυτό συμβαίνει ακόμα περισσότερο. Όταν τραγουδάω ο κόσμος θα σταθεί ήσυχος και θα με ακούσει, μπορώ να μεταδώσω ένα είδος συγκίνησης, δεν νομίζω ότι μπορώ να μεταδώσω τρελό κέφι, να ανέβουν στα τραπέζια. Το συναίσθημα για να το μεταδώσεις πρέπει πρώτα να το αισθανθείς.
Υπάρχουν λέξεις που τραγούδησα, που σήμερα δεν θα τραγουδούσα. Η αισθητική εξελίσσεται, αλίμονο σε όποιον παραμένει στο ίδιο σημείο. Τα ακούσματα, η αισθητική, το πώς διαμορφώνεσαι μεγαλώνοντας, όλο αυτό σε οδηγεί κάπου μουσικά. Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια αλλά επειδή γνωρίζω καλά ξένες γλώσσες εκφέρω τις λέξεις φορτίζοντάς τις με το ίδιο συναίσθημα είτε τραγουδώ ελληνικό είτε διεθνές ρεπερτόριο.
Δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο εγώ. Όλες οι γυναίκες περνάμε τα ίδια, αγαπάμε, ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, χωρίζουμε, αναλαμβάνουμε ευθύνες, συνήθως περισσότερες από τους άντρες. Δεν έχω περάσει κάτι διαφορετικό από τις άλλες γυναίκες που δεν είναι τραγουδίστριες, απλά μπορώ να εκφράζω αυτό που έζησα μέσα από το τραγούδι. «Μεταποιώ» τα βιώματά μου. Μία γυναίκα που δουλεύει σε κάποιο γραφείο έχει άλλους τρόπους να εκφράσει την εξέλιξή της, τα συναισθήματά της, πιθανόν και ακούγοντας ή σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια μου. Η μουσική, ένα καλό τραγούδι, είναι η καλύτερη συντροφιά μας. Εκτός από τη μουσική διάβαζα και διαβάζω, ακούω πολλή ξένη μουσική, έβλεπα θέατρο, έχω παρακολουθήσει πολλές συναυλίες ξένων και Ελλήνων μουσικών.
Κυρίαρχη ανάμνησή μου είναι από το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, όταν κέρδισα το βραβείο για το «Άσε με να φύγω», δεν το περίμενα καθόλου. Απορώ πώς εξαφανίστηκε ένα φεστιβάλ τέτοιου κύρους. Το live αρέσει στους Έλληνες κι ο Χατζηδάκις έκανε ένα πολύ επιτυχημένο φεστιβάλ που έβγαζε νέους τραγουδιστές και σύνθετες, οι οποίοι αργότερα έχτισαν τη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή. Θυμάμαι πως σύσσωμη η χώρα περίμενε με μεγάλη αγωνία το Φεστιβάλ Μουσικής Θεσσαλονίκης και, όπως στους ποδοσφαιρικούς αγώνες, όταν δεν μπορούσαν να είναι παρόντες καθόντουσαν μπροστά στους δέκτες τους πολύ πριν αρχίσει η προβολή του. Θυμάμαι ακόμα τη σεζόν στις αρχές του ’80 στη γεμάτη Αθηναία, το Δίδυμα Φεγγάρια με τον Δημήτρη Μητροπάνο, που είχε πλατιά αποδοχή. Τη δεκαετία του ’80 δουλεύαμε επτά μέρες τη βδομάδα για επτά συνεχόμενους μήνες.
Αλέκα Κανελλίδου
Νιώθω τη μουσική σαν τη μεγάλη μου αδερφή. Όταν αισθάνομαι φορτισμένη ή έχω προβλήματα θα βρω χρόνο να κάτσω να ακούσω τη μουσική μου, να χαλαρώσω. Ζώντας στον αιώνα της επικοινωνίας με την ανεξέλεγκτη πληροφόρηση, που ό,τι συμβαίνει πριν ένα λεπτό το έχουμε μάθει στο επόμενο και η αναμετάδοση κάθε τραγικού γεγονότος που συμβαίνει στον κόσμο επιφέρει ένα προσωπικό χάος, που όμως συνειδητά επιδιώκω να βρίσκω τρόπους να λύνω. Η ιστορία αποδεικνύει ότι ο κορωνοϊός δεν είναι η μοναδική επιδημία. Η τελευταία δεκαετία δυσκόλεψε τον κόσμο κι έχει επιφέρει επιπτώσεις στην ψυχολογία μας. Κάποιος που περνάει δύσκολα, όταν τα προβλήματα τον βαραίνουν, δεν έχει τη διάθεση για διασκέδαση. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των εποχών κρίσεων. Ακόμα πιο δύσκολη κι ανελεύθερη από σήμερα, όμως, ήταν η δική μας εποχή. Δεν έχω ζήσει πόλεμο και δεν γνωρίζω, υποψιάζομαι όμως ότι η ανάγκη για επιβίωση σε μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, πολέμους, κακουχίες, όπως γινόταν στο παρελθόν, προξενεί ενός άλλου είδους ταραχή που δεν μοιάζει με τη σημερινή. Στη δεκαετία του ’80 και του ’90 ίσως, μέσα σε ένα κλίμα γενικής αισιοδοξίας, η γενιά μου αφηνόταν περισσότερο να χαλαρώσει. Και τότε υπήρχαν προβλήματα, δίναμε όμως χρόνο στο να διασκεδάσουμε.
Από τους ανθρώπους που γνώρισα η Ζωή Λάσκαρη μου άρεσε πάρα πολύ σαν παρουσία, ήταν ένα εξαιρετικό πλάσμα. Τη θαύμασα όταν, υποτίθεται, τραγούδησε το crazy girl κι αργότερα μου εξομολογήθηκε πόσο της άρεσε το τραγούδι κι η φωνή μου που οικειοποιήθηκε στη ταινία. Ήμουνα πολύ μικρή και άσημη τότε για να τη γνωρίσω ή να κάνω παρέα μαζί της. Αργότερα ήρθαμε κοντά. Ήταν απλόχερη, χαρισματική. Και η Έλενα Ναθαναήλ ήταν ένα ωραίο κορίτσι και καλή ηθοποιός. Βρισκόταν σε λαμπερή στιγμή της καριέρας της, όταν την ντούμπλαρα στο «Επιχείρηση Απόλλων». Πρόσφατα άκουσα αυτό το τραγούδι στο ραδιόφωνο ριμίξ κι ομολογώ δεν αναγνώρισα τη φωνή μου.
Πριν κλείσουν τα πάντα παίξαμε με τον Γιώργο Χατζηνάσιο και λίγο πριν πεθάνει τραγούδησα με τον Γιάννη Σπάνιο. Η Νινή Ζαχά ήταν η καλύτερη φίλη μου κι η απόλυτη συνεργάτις μου. Πότε με συνεργασίες κι άλλοτε φιλικά, τους ανθρώπους που γνώρισα τους κρατώ στη ζωή μου, ακόμα κι αν χανόμαστε στο διάβα του καιρού.
Αυτό που με ελκύει στους άλλους είναι η ειλικρίνεια, ο αυθορμητισμός, το χιούμορ, μου αρέσουν όσοι έχουν το θάρρος της γνώμης τους και μπορούν να μοιράζονται τη χαρά. Οι συνεργασίες δεν είναι πάντα εύκολες, αυτό το επάγγελμα κρύβει αρκετή ματαιοδοξία και η εποχή μας κάνει τους νέους να τρέχουν πιο γρήγορα από ό,τι τρέχαμε εμείς και να διεκδικούν πιο άμεσα και απόλυτα αυτό που εμείς κάναμε κάποτε πιο χαλαρά.
Έχω κτίσει τη ζωή μου στη Ραφήνα εδώ και 20 χρόνια, αν και είμαι πιο Αθηναία από τους Αθηναίους. Η Ραφήνα με τράβηξε όμως, αγαπούσα πάντα τη θάλασσα, εδώ την έχω δίπλα μου. Έχω ένα ανοιχτό πέλαγος μπροστά μου με συχνούς τρομερούς βοριάδες αλλά τους αγαπάω. Συζητώ πολύ με την εγγονή μου, που έκλεισε τα δέκα. Η γενιά της στα δέκα είναι όπως ήμασταν εμείς στα δεκαπέντε. Παίζουμε μπιρίμπα με τις φίλες μου, θεωρώ ότι είναι χαλαρωτική και ακονίζει τη μνήμη, είμαι φανατική σινεφίλ, βλέπω ταινίες τον χρόνο που διαθέτω. Πρωταρχικά θέλω να είμαι καλά εγώ και η οικογένειά μου. Εύχομαι όλοι μας να κρατήσουμε την ψυχική και σωματική ισορροπία μας.
Σε αυτή την ηλικία δεν χρειάζεται να παραστήσω κάτι. Βλέποντας παλιές φωτογραφίες σκέφτομαι τον χρόνο που φέρεται σκληρά, όμως τολμώ να πω πως τελικά συμφιλιώνομαι, τον αποδέχομαι. Σου παίρνει κάτι και σου δίνει κάτι άλλο, έτσι δεν τον αισθάνομαι σαν εχθρό αλλά σαν φίλο.
Δεν με απασχολεί η υστεροφημία μου, ποιος ο λόγος στο μέλλον να αναφερθούν σε εμένα στη Βικιπέδια; Έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου χωρίς να σταματάω ποτέ να εξελίσσομαι, είναι διαρκής ο αγώνας που δίνουμε.
Υ.Γ. Βλέπω ότι το βράδυ της συναυλίας θα είναι δροσερά, καλού κακού σας συμβουλεύω να πάρετε και ένα ζακέτακι μαζί σας».
20°
