Ο Μίκης Θεοδωράκης, το κομμάτι για την συμφωνική ορχήστρα της Μόσχας και ένα φωτογραφικό κλικ που δεν έπρεπε να ακουστεί.
Θυμάμαι ήταν για τον Ελεύθερο Τύπο, το 1993, η αρχισυντάκτριά μου τότε Σοφία Δεδεμάδη του περιοδικού EXTRA μου είχε δώσει ως φωτογραφικό θέμα μια συνέντευξη με τονΜίκη Θεοδωράκη. Πρώτη φορά θα συναντούσα τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη, αλλά δεν είχα τρακ, παρά μόνο δέος! Παιδί ήμουν όταν άκουγα «Ένα το χελιδόνι» σε κάθε σχολική γιορτή για το Πολυτεχνείο και αργότερα τη «Μαργαρίτα τη Μαργαρώ», και λίγα χρόνια αφού μεγάλωσα με έστειλαν να τον φωτογραφίσω.
Πήγα λοιπόν με τον δημοσιογράφο που θα έκανε τη συνέντευξη στο σπίτι του Μίκη και μετά από ολιγόλεπτη αναμονή μάς υποδέχτηκε. Πάντα έτσι γινόταν και τις υπόλοιπες φορές που τον φωτογράφισα. Με τον Πέτρο Γαϊτάνο, τον Γιώργο Μητσιά, τον Γιώργο Νταλάρα και τον Γιάννη Κότσιρα, σε κάθε μας ραντεβού προϋπήρχε μια γλυκιά αναμονή.
Μας υποδέχτηκε αγέρωχος και στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρα εγώ, μιας και η συνέντευξη είχε δοθεί την προηγούμενη μέρα. Ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο του σπιτιού του Μίκη με θέα την Ακρόπολη. Πήγαμε λοιπόν μαζί εκεί για να τον φωτογραφίσω δίπλα στο πιάνο του, μιλήσαμε λίγο, όπως με είχε συμβουλέψει και η Nelly’s, και μετά του ζήτησα να παίξει λίγο στο πιάνο του.
Άρχισε λοιπόν να παίζει πιάνο για ένα έργο που λογικά κανένας δεν είχε ακούσει ακόμα. Ο χώρος γέμισε με νότες, δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο εκστατικά ήταν… από τη μία ο Μίκης, από την άλλη η Ακρόπολη, και το δωμάτιο γεμάτο μουσική σε δυνατή ένταση! Κάνω λοιπόν το λάθος και σηκώνω τη φωτογραφική μου μηχανή, νετάρω, καδράρω και πατώ το κουμπί.
Στην καρδιά μου, στο μυαλό μου και στην ύπαρξή μου τότε! Ήταν ίσως το μόνο κλικ που δεν έπρεπε να κάνω. Ο τεράστιος συνθέτης έπαιξε ένα κομμάτι αδημοσίευτο, για μένα, και εγώ αντί να αντιληφθώ την τιμή που μου έκανε σήκωσα τη μηχανή μου για να κάνω τη δουλειά μου. Ευτυχώς αμέσως κατάλαβα την ιεροσυλία και σταμάτησα να φωτογραφίζω, τουλάχιστον όσο έπαιζε εκείνο το κομμάτι. Εκείνο το κλικ το μετάνιωσα!
23°
