Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από τη συναυλία των Monster Magnet στην Αθήνα και το Ρόδον Club τον Απρίλιο του 2004
Χαρές και πανηγύρια. Η προακρόαση του επερχόμενου άλμπουμ “A Better Dystopia” των Monster Magnet υπήρξε άκρως ικανοποιητική. Τίγκα στις διασκευές, ο νέος δίσκος των Monster Magnet τους θέλει ξανά δεινοσαυρικούς όπως τους αγαπήσαμε οι παλαιοί, αποδίδοντας φόρο τιμής σε όσους επηρέασαν καίρια τη μουσική φυσιογνωμία τους όπως οι Dust, Morgen, Hawknwind, Scientists, αφήνοντας παραπονεμένους μοναχά τους λατρεμένους μου Cactus.
Δεν απουσίασα ούτε μια φορά από τις οκτώ που το βδελυρό όχημα του Wyndorf δρασκέλισε τα σύνορα της χώρας μας ώστε να δοκιμάσει τις αντοχές υλικών των Αθηναϊκών σκηνών. Από το 1999 όταν άνοιξαν για τους Metallica στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών έως και την τελευταία το 2019 στο “Piraeus Academy”, ήμουν διαρκώς εκεί, στο χείλος του εκάστοτε πάλκου ώστε να «παγώσω» τα εκρηκτικά σκέρτσα του πορνοδιαστροφικού Dave. Η χαρά του φωτογράφου ο τύπος, κανονικά!
Μοναδική εξαίρεση σε τούτο τον απαράβατο και ελκυστικότατο ψυχαγωγικό κανόνα ήταν η ζωντανή εμφάνιση των Monster Magnet στο Γκάζι (Gazi Music Hall) το Γενάρη του 2015. Αναμενόμενο. Όμως του λόγου μου έπαθα μεγάλο σοκ, παρότι προετοιμασμένος… Ναι, μου είχαν πει πως πάχυνε πολύ. Όμως για κάτσε. Αυτό που αντιμετώπισα εγώ κείνο το βράδυ ήταν ένας πρησμένος και αργοκίνητος τόφαλος που υπερκάλυπτε όσο μπορούσε την κατάντια του με φαρδιά ρούχα και αξεσουάρ.Με άλλα λόγια, μια θολή, λυπηρή σκιά του ακατέργαστου ερωτύλου που είχα συνηθίσει να φωτογραφίζω. Και δεν έφταιγε το σκοτεινό ύφος του “Last Patrol”, μην τρελαθούμε κιόλας!... Ήταν τα άχαρα «απόνερα» της οριακής του περιπέτειας που όπως παραδέχθηκε ο ίδιος αργότερα, ήταν αποτέλεσμα της αϋπνίας που τον ταλαιπώρησε στις εξαντλητικές περιοδείες του σχήματός του 2006.
Το απόγευμα της 27ης Φεβρουαρίου της χρονιάς εκείνης λίγο έλειψε να τον χάσουμε μια για πάντα. Οι ένθερμοι οπαδοί του ταρακουνηθήκαμε για τα καλά. Τα δυσοίωνα νέα τον ήθελαν στην εντατική μονάδα μετά από υπερβολική δόση ναρκωτικών ουσιών, με μέλλον αβέβαιο. Παραθέτω την επίσημη ανακοίνωση για σένα που είσαι κάτω από 25 χρονών: «Η μάχη που δίνει ο καθείς μας με τους εσωτερικούς του δαίμονες είναι ένας από τους πιο προσωπικούς αγώνες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Ένας αγώνας που μοιάζει με ένα μοναχικό ταξίδι που προκαλεί σύγχυση. Το απόγευμα της 27ης Φεβρουαρίου ο Dave Wyndorf υπέστη τη δική του απότομη προσγείωση αφού βρέθηκε να νοσηλεύεται στην εντατική μονάδα λόγω υπερβολικής δόσης ναρκωτικών ουσιών. Αναμένουμε αισίως την ανάρρωσή του με την ευχή να ανταπεξέλθει ώστε να συνεχίσει να γεννά κορυφαίο rock and roll».
Έτσι λοιπόν θεώρησα εύστοχο να επιλέξω εδώ την κατ’ εμέ κορυφαία μετάκλησή του (πλέον σε μεγάλο βαθμό) αναγεννημένου μας ήρωα. Που δεν ήταν άλλη από το αξεπέραστο διήμερο στο «Ρόδον» τον Απρίλιο του 2004.
Ενάμιση μόλις μήνα πριν την επίσημη κυκλοφορία του “Monolithic Baby” εμείς που το έχουμε κάνει επάγγελμα είχαμε ακόμη περισσότερη κάψα για τούτη τη συνάντηση, αφού είχαμε ιδία πείρα του ολόφρεσκου υλικού. Πόσο μάλλον εγώ,αφού είχα κανονισμένη και μια πρόσωπο με πρόσωπο συνέντευξη και μίνι φωτογράφιση με τον πρωταγωνιστή στο lobby του τότε ονομαζόμενου ξενοδοχείου “Park” της λεωφόρου Αλεξάνδρας!
«Άλλο ένα απτό παράδειγμα της ανάγκης μου να διαφοροποιώ τον κάθε νέο δίσκο μας από τον προηγούμενο,είναι και τούτος. Άκου π.χ. το “God Says No” και θα συμφωνήσεις απόλυτα νομίζω. Εκείνο ήταν ατμοσφαιρικό και μελωδικό. Το φετινό το ήθελα ευθυτενές Rock’n’Roll άλμπουμ που το βάζεις στο stereo του σπιτιού σου και καίγονται τα ηχεία σου!» μου δήλωσε και συνέχισε.
«Ξέρεις. Με μπαρέδες και ακόρντα στις κιθάρες, με ένταση και τσαμπουκά. Τα τραγούδια να ρολάρουν γρήγορα. Οι στίχοι να πηγάζουν από τη σημερινή πραγματικότητα, την καθημερινότητα του ανθρώπου των μεγαλουπόλεων στον 21ο αιώνα, και όχι από το χώρο του μεταφυσικού και της φαντασίας. Άλλωστε πιστεύω πως όλα τα σκεπτόμενα άτομα θα συμφωνήσουν πως, ούτως ή άλλως, η πραγματικότητά μας πλέον ξεπερνά κάθε σενάριο επιστημονικής φαντασίας του παρελθόντος! Δεν χρειάζομαι πια τη Χώρα των Παραισθήσεων για να εμπνευστώ. Είναι όλα γύρω μας τόσο στρεβλά, που καλύπτομαι μια χαρά! Έτσι λοιπόν εδώ μιλώ για κείνες τις χαζογκόμενες που ζουν στην κοσμάρα τους, πνιγμένες στα ναρκωτικά σε μια πολυτελή βίλα στο Χόλιγουντ και δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει έξω στον κόσμο. Αν υπάρχει π.χ. ένας διεθνής οργανισμός όπως τα Ηνωμένα Έθνη και τι κάνει αυτός. Πρόσεξέ με όμως. Δεν θα κυκλοφορούσα ποτέ έναν δίσκο σε στυλ Bob Dylan όπου να τραγουδώ με βαριά φωνή για τα κακώς κείμενα της ανθρωπότητας με μουσική υπόκρουση ακουστικής κιθάρας. Προτιμώ να το κάνω όπως το θέλω εγώ! Χορευτικό Rock’n’Roll που μέσα από μια βιτρίνα ανεμελιάς, σου περνά υπόγεια τα παραπάνω μηνύματα…»
Έχοντας κιόλας ακούσει την προωθητική κόπια κάνα μήνα νωρίτερα λοιπόν, ήμουν όπως και να ’χει πιο προετοιμασμένος για αυτό που επρόκειτο να βιώσουμε ένα χιλιόμετρο νοτιότερα, στο θρυλικό στέκι της οδού Μάρνη… Ή έτσι νόμιζα δηλαδή! Διότι αυτό που ζήσαμε τελικά ήταν συνάμα τόσο αναμενόμενα κλισαρισμένο, μα τόσο γαμάτο στο δια ταύτα!
Rock’n’Roll Circus. Τι ήθελες και δεν το είχες στο πιάτο; Ο Dave αλλοπρόσαλλος όσο ποτέ. Τη μια να ορθώνει κωλοδάχτυλα στον αέρα και την άλλη να σημαδεύει εξ’ αποστάσεως τα ορθάνοιχτα στόματα εκστασιασμένων οπαδών γεμίζοντάς τα (το κατά δύναμιν) Jack Daniels. Όταν δεν γονάτιζε υποδόρια. Όταν δεν ξάπλωνε μπρούμυτα για να τους σφίξει το χέρι. Ημίγυμνες στριπτιζούδες στα δερμάτινα με καρφιά και κοθόρνους παρέα με τα ηλεκτρικά όργανα της παρέας. Επίμονοι και αχαλίνωτοι κιθαριστικοί αυτοσχεδιασμοί 70s style. Και ναι, το ζήσαμε κι αυτό στη χώρα μας, μια απομίμηση Fender Stratocaster να φλέγεται ψηλά, ως παλλόμενη σημαία στα γυμνασμένα χέρια του μουστάκια!...
Από τις δέκα και τέταρτο που ξεκίνησε τούτο το τραίνο της μεγάλης φυγής, η Ψυχεδέλεια συνάντησε ξανά επί σκηνής τους Black Sabbath με τα “Bummer” και “Tractor” να με θέλουν ανατριχιασμένο στα κάγκελα μεταξύ κοινού και μπάντας. Όμως στο άκουσμα του απόλυτου ύμνου της τεμπελιάς, το πράγμα πλέον έμοιαζε με ομαδική υστερία! Το “Powertrip” ήθελε πλατεία, εξώστη και προθάλαμο να μοιάζουν με κινούμενη άμορφη μάζα. Εγώ σου λέω πως σηκώθηκαν όρθια και τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο, τιμώντας τους εξεγερμένους οικοδόμους του 1960. Κι ας μην έχω τα απαραίτητα κλικ για να σε πείσω!
Όσο για το απρόσμενο medley που συνδύασε τα “Dinosaur Vacume”, “Zodiac Lung” και “Brainstorm”, μαζί με το ακροτελεύτιο, εικοσάλεπτο “Spine Of God”, ήταν το εισιτήριό μας για τούτη τη δίωρη πτήση στη στρατόσφαιρα που γεφυρώνει τον καταγάλανο ουρανό του πλανήτη μας με το αχανές διάστημα, που χωρίζει τις έγνοιες μας από την αβίαστη ανεμελιά που συντροφεύει την απαρχή και -ιδανικά- το τέλος της ζήσης μας.
24°
