Ο Γιάννης Πετρίδης θυμάται τη συναυλία των Gang Of Four σε ένα μικρό κλαμπ στο Camden Town στο Λονδίνο.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που το παιδικό μου όνειρο και χόμπι για τη μουσική μού χάρισε μια υπέροχη ζωή που ξεπέρασε τα όρια της φαντασίας. Εύχομαι πολλοί από εσάς να έζησαν στη ζωή τους αυτά που επιθυμούσαν από μικροί και έτσι θα μπορούν να με καταλάβουν.
Έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες συναυλίες. Ελάχιστες φορές πήγα κάπου μόνο για τον χαβαλέ ή για να περάσω απλά την ώρα μου πίνοντας ένα ποτό. Το θεωρούσα χαμένο χρόνο που θα μπορούσα να τον αξιοποιήσω με κάτι πιο ενδιαφέρον. Παρ' όλα αυτά έχω δει πολλές συναυλίες που θα μπορούσα να αποφύγω.
Οι συναυλίες που ακολουθούν δεν σημαίνει ότι είναι οι καλύτερες που έχω δει στην ζωή μου, κάποιες είναι, αλλά την καθεμία τη θυμάμαι για διαφορετικό λόγο. Σε αυτές τις συναυλίες δεν αναφέρω καλλιτέχνες του ύφους Sinatra, Streisand, ή μαύρων μουσικών, James Brown, Stevie Wonder, ή νεότερων όπως η Amy Winehouse.
Επίσης σε ένα επόμενο σημείωμα, αφού ψάξω στο αρχείο μου, θα αναφερθώ και σε φεστιβάλ, όπως Reading, American Music Festival και Woodstock, όχι το πρώτο, αλλά το επετειακό της δεκαετίας του '90.
Το Λονδίνο καίγεται εκείνα τα χρόνια από τη νέα γενιά των συγκροτημάτων. Χωρίς να θέλω να στεναχωρήσω τους φίλους των Pink Floyd, γιατί και για μένα είναι ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα, είχα δει σε διάστημα μερικών ημερών τις συναυλίες των Pink Floyd για το Wall στο Wembley νομίζω και μετά των Gang Of Four σε ένα μικρό κλαμπ στο Camden Town. Μια αγαπημένη μου περιοχή τότε και για τα δισκοπωλεία και για τις συναυλίες, εκεί είχα δει αργότερα τους Madness και τον Ian Dury.
Σε εκείνο το κλαμπ λοιπόν, βλέποντας τους Gang Of Four σε ένα κοινό γεμάτο ενέργεια που με παρέσυρε μαζί του, αισθάνθηκα ότι πέρασα πολύ καλύτερα από ό,τι πριν μερικά βράδια με τους Pink Floyd.
12°
