Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από τη συναυλία των Aerosmith στην Ελλάδα, τον Ιούνιο του 2010.
Μοιάζει με άχαρο αστείο. Με κρύο ανέκδοτο. Κι όμως είναι πέρα για πέρα γεγονός. Ο πολύχρωμος ήρωάς μας κάνει τους παππούδες μας να μοιάζουν αυτοί με ανέκδοτα, παραμένοντας στις επάλξεις, τσιρίζοντας οριακά, νυν και αεί επί σκηνής ιπτάμενος, καταργώντας πάραυτα το γνωστότατο ρητό «ο γέρος θα πάει από πέσιμο ή από χέσιμο». Ουδεμία σχέση!
Κακά τα ψέματα. Είμαστε οι γενιές που επειδή είχαμε την ευχή να ζήσουμε το rock’n’roll στα ντουζένια του, αξιωματικά βιώνουμε πρώτοι την σταδιακή, νομοτελειακή απώλεια των ινδαλμάτων μας… Ευχή και Κατάρα λέγεται αυτό.
Ο Steven Victor Tallarico είναι γόνος Ιταλογερμανού πατέρα και Ουκρανής μητέρας. Μάλιστα ο πατήρ υπήρξε διακεκριμένος πιανίστας της κλασικής μουσικής. Να ’σου λοιπόν το DNA. Άρα διόλου περίεργο που ο εορταζόμενος πέρα από εμβληματικός και αγέραστος ερμηνευτής διατελεί στιχουργός, συνθέτης, πιανίστας, φυσαρμονικίστας, κρουστός, μα και περσόνα της τηλεόρασης.
Οι παλαιότεροι τον λατρέψαμε με το καλημέρα στις απαρχές του 1973 αφού το ανθεμικό, σπαραξικάρδιο «Dream On» μας τσάκισε στα δυο. Μια για πάντα. Προσωπικά το συγκαταλέγω στα πενήντα πιο αγαπημένα τραγούδια της δισκοθήκης μου. Και είναι αυτά εκατοντάδες χιλιάδες. Όσο για τις επόμενες γενιές, το δισκογραφικό come-back των Aerosmith που ακολούθησε το άστοχο «Done With Mirrors» (συνοδευόμενο με το φαινόμενο των γνήσιων απογόνων τους, Guns ‘n’ Roses), τους ήθελε πιο hot από κάθε άλλη φορά.
Ήμουν 21 χρονών τον Αύγουστο του 1987 όταν εκστασιάστηκα με το «Permanent Vacations», οπότε μπορώ δικαιωματικά να καταγράψω τα γεγονότα: αυτό, το «Pump» μα και το «Get A Grip» υπήρξαν απρόσμενα επιδημικά, σε βαθμό που από τότε αποτελούν διαμάντια παντοτινά στο χώρο του ευθυτενούς hard & heavy rock. «Ήταν οι πρώτοι δίσκοι που ηχογράφησα νηφάλιος» κατέγραψε αργότερα ο τιμώμενος στην αυτοβιογραφία του. Θα ήταν όμως κρίμα κι άδικο να μην αναφερθούν εδώ και οι συνυπεύθυνοι αυτού του μοναδικά επιτυχημένου επαναπροσδιορισμού: ο διάσημος παραγωγός Bruce Fairbairn που ηγήθηκε της κονσόλας, και οι επίσης επώνυμοι Desmond Child, Jim Vallance και Holly Knight που προσέφεραν το χρυσό τους άγγιγμα στους στίχους και τα κολληματικά ρεφρέν των απανωτών hit singles.
Όταν το καλοκαίρι του 2010 μας δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία να ζήσουμε και μεις οι Έλληνες το όνειρο, η στοιχειώδης αριθμητική μας ήθελε ολίγων τι «κουμπωμένους». Βλέπεις ο «αδιόρθωτος» Steven ήταν ήδη 61 χρονών, πράγμα που κατά κανόνα εγκυμονεί… ερμηνευτικά ολισθήματα. Επίσης ο Joe Perry είχε δηλώσει απερίφραστα πως ο άσπονδος φίλος του αδυνατούσε να συμμετέχει στην περιοδεία του σχήματος λόγω των πρόσφατων χειρουργικών επεμβάσεων που είχε υποστεί στα γόνατά του. Χα! Κούνια που τον κούναγε, αυτόν κι εμάς.
Aerosmith, Livan – Κυριακή 20 Ιουνίου 2010, Πειραιάς, Γήπεδο Καραϊσκάκη
Το στάδιο γέμισε μέχρι της δέκα παρά κάτι που βγήκαν οι Βοστονέζοι. Προηγήθηκαν νωρίτερα για ζέσταμα οι Livan του Κοσμά Λιβανού κι ας ήταν άλλου παππά ευαγγέλιο (βλέπε Creed meets Tool).
Μια γιγαντιαία κουρτίνα με το θρυλικό logo του κουιντέτου έκρυβε προσωρινά το όλο σκηνικό υπό τους ήχους του «Rainy Day Women #12 & 35» του Bob Dylan, ενώ την ίδια στιγμή μπορούσες να ακούσεις τα όργανα της μπάντας να «καθαρίζουν τον λαιμό τους» πριν τη λαίλαπα. Και να που για άνοιγμα της αυλαίας επιλέχθηκε (σοφά) ένα από τα πιο διάσημα άσματα του «Get A Grip», το «Love In An Elevator» που πυροδότησε τον όχλο. Και ωσάν γροθιές απανωτές πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα για να σηκώσεις το κεφάλι, πάρε να ’χεις δυο ακόμη ύμνους: «Back In The Saddle» και «Falling In Love (Is Hard On The Knees)».
Ο Tyler οργώνει. Με έχει πιάσει για τα καλά από το γιακά και με ταρακουνά που τόλμησα να τον «αμφισβητήσω». Και να που την επόμενη στιγμή ο Perryμου συνεπαίρνει τα μαλλιά με την ασημί, απαστράπτουσα καμπαρντίνα του και γω σηκώνω ενστικτωδώς την κάμερα με τον ευρυγώνιο για να ’χω, να θυμάμαι. Αυτά ενόσω βρίσκομαι στα φωτογραφικά χαρακώματα. Διότι μετά τα τρία πρώτα τραγούδια κρέμασα τα λουριά δεξιά κι αριστερά στους ώμους ώστε να πάω πίσω, δίπλα στην κονσόλα όπου πάντοτε έχεις τον καλύτερο δυνατό ήχο, για να απολαύσω μα και να τραγουδήσω (πες να γκαρίξω πιο σωστά) με τη μικρή μα εκλεκτή παρέα μου. Η ισχνή μα αναγκαία (ως είθισται) αναφορά στο προηγηθέν «Honkin’ On Bobo» του 2004 δε με ενόχλησε προσωπικά καθόλου. Ούτε φυσικά και ο φόρος τιμής του Joeστον μέντορα Jimi Hendrix («Third Stone From The Sun»).
Όμως μη λέω τα αυτονόητα. Ήταν στο άκουσμα του «Dream On» που εισήγαγε το ένα και μοναδικό encore όπου έκλεισα τα μάτια. Για να τα ανοίξω λίγο πριν την θρυλική κορόνα του μαυρογυαλούρου, αλυχτώντας για την ήττα και το διασυρμό του αδίστακτου Χρόνου. Και ναι, ρε φίλε. Ο Steven τον έριξε νοκ-αουτ! Σε βαθμό τέτοιο που στο πανηγυρικό «Walk This Way» που ακολούθησε με ήθελε να χορεύω σαν Ινδιάνος. Και να που η παρέα μου είχε πλέον γίνει μεγάλη.
