Περνάγαμε απ’ τα σπίτια κι ακούγαμε των ανθρώπων τις κουβέντες με τα μαγνητόφωνα της καρδιάς. Έτσι από το 2008 μάζευα σιγά-σιγά τους ήρωές μου σαν να καταλάβαινα ότι θα χρειαζόμουν υλικό για τη βαλίτσα αυτή. «Stamdoc14» για να ’χουμε εύκολη πρόσβαση στο σάιτ και επίσημος τίτλος «Η λειτουργία των πόλεων». Τριάντα ένα τραγούδια, είκοσι ερμηνευτές. Η Ντάλη λέει Καμπανέλλη και η Γιώτα Νέγκα «να ’ρθει μια θάλασσα να μας σκεπάσει». Ο Μαργαρίτης το «Διά ταύτα» για τον Λάκη και η Γωγώ Τσαμπά τις πολυαγαπημένες μου «Βέρες» που αφήνουνε σημάδια φανερά. Έχω δυο χρυσά περιστέρια, τον Κώστα Μπουγιώτη, λέει δύο ελεγειακά τραγούδια μου που θα τα παίζουν όταν πεθάνω, και την Αναστασία Έδεν, μια τραγουδίστρια που την περίμενα χρόνια πολλά, έξοχο ποιητικό πρόσωπο…
Να σηκωθούν τα σ’ αγαπώ να πάρουν θέση.
Ζήτησα από τον Άρη Βλάχο να βάλει μουσική στην «Αρκούδα». Έκανα εγώ χρόνια πολλά τον καπετάνιο, λέει το τραγούδι αυτό. Ναι, θα είναι σπουδαία άνοιξη αυτή... μου το ’παν οι αλήτες τ’ ουρανού που σήμερα με το κρύο άνοιξα το παράθυρο και τσίμπησαν ψιχουλάκια απ’ το τραπέζι και ξαναπέταξαν κόκκινοι απέναντι στις πικροδάφνες. Ο Χρήστος Μουστάκας στον «Τρελό» με τα μπουζούκια του Κατσίκη.
Τρεις εισαγωγές που τις έγραψα στο νοσοκομείο πέρσι την άνοιξη, κατευθείαν στο τετράδιο και μετά τις άκουγα και σκεφτόμουν πως ένας συνθέτης άμα θέλει μπορεί να «παίξει» με το ταλέντο του ακόμα και με τις εισαγωγές… Πολλά μικρά μεγάλα περιστατικά... έγραφα, ηχογραφούσαμε… σταματούσαμε… δουλειές... ξαναηχογραφούσα… σα να μην επρόκειτο να τελειώσω ποτέ. Ένας κολλητός μου κάλυψε τα έξοδα παραγωγής από αγάπη για το έργο μου. Γίνονται κι αυτά στις μέρες μας… Δεν ήθελε να μπει πουθενά τα όνομά του… τον ονόμασα angelboy.
Βρέχει από παντού τζάμια κι εμείς μ’ έναν καινούργιο εαυτό ήσυχοι… Ονειρεύτηκα απόψε την ελευθερία μας κόκκινη κι όμορφη σαν άνοιξη...
Η λύρα του Πάρι Περυσινάκη… Άνοιγαν οι διαδρομές… ήρθε ο Μπαλταζάνης από τη Νέα Υόρκη, «θα παίξουμε τίποτα;» «Έγραψα κάτι για το Θέατρο Τέχνης». Έτσι γεννήθηκε το «Ποτέ πια».
Γίνανε όλα χωρίς αγωνία, κατέγραφα τον εαυτό μου μέσα στα τσουνάμια της κρίσης σαν να κλεινόμουν σ’ ένα ασφαλές καταφύγιο, ν’ αφήσω κάτι αν με βρουν πεθαμένο αύριο το πρωί… τόσο κανονικά και τόσο ήσυχα.
Μ’ αρέσει που απολαμβάνω αυτή την έκδοση με τα υπέροχα σκίτσα του blemobill, ενός σπουδαίου καλλιτέχνη street artist που τον ανακάλυψα τυχαία, Βασίλης Παπαδημητρίου, το κατά κόσμον του… είναι αστέρι.
Και οι φίλοι μου, ο Χρήστος Μουστάκας της Σπείρας και ο Κώστας Φραγκόπουλος, με πολλή αγάπη, μυστικά ιερουργούντες, φτιάξανε ο Μουστάκας το εξώφυλλο και μαζί το εξαιρετικό σάιτ που συνοδεύει την έκδοση.
Δύσκολα που είναι τα αντίο, φεύγουν με πολλά σκουπίδια μαζί. Όποιος φεύγει να ζει μέσα μας, αυτή είναι η υποχρέωσή μας… Έγινε συνήθεια η πτώση.
Έμεινα... εδώ... λέω να τα πω μια μέρα όσα είδα, όσα έζησα, όσα σιχαμένα με πλησιάσανε και τα έδιωξα, όσα «όχι» είπα στη μιζέρια, όσα σκατά έφαγα άδικα, όση αχαριστία έχω λουστεί από τα μικρόψυχα, όσα έκανα για ανθρώπους που δεν το ’χανε τελικά... και μετά θα ’θελα να ’χω τη δωρεά της σιωπής και να μη μιλάω καθόλου ούτε να νευριάζω, ούτε να διεκδικώ, ούτε να λέω τι σιχαίνομαι, ούτε να ανέχομαι τις υποκριτικές καλημέρες, τους δοσίλογους και τα τσιράκια των μικροσυμφερόντων... και μετά πάω και βυθίζομαι στα τραγούδια, αυτά που γεννιούνται από το τίποτα, από μια αρχή καινούργια από ένα όνειρο, από μια λύπη άχρηστη, από ένα αίσθημα μετέωρο, από χιούμορ, από αγάπη, από χαρά, από ένα τσιγάρο σ’ ένα σινεμαδάκι με τα πόδια απλωμένα στην μπροστινή καρέκλα και κάποιον να σ’ αγαπάει δίπλα σου... τελικά... με τραγούδια θα επιτεθώ, κλέβω απ’ τ’ αηδόνια φωνές…
Μου αφήνουν γράμματα οι φευγάτοι, μπόρεσα ν’ ακούσω την ψυχή μου έρημη μέσα στη νύχτα της Αθήνας, οι πόρτες ανοιχτές και μπήκα...
άλλα είναι αυτά που συμβαίνουν από αυτά που γράφονται για ζωή
η αυλή μας έβγαζε φως εχτές το είδα…
Ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος είναι μεγάλος παίχτης, την κάνει την ντραμς ό,τι θέλει από χαμηλόφωνη μέχρι πολύ άγρια, έδωσε πολλά στον ήχο μας κι αυτός κι όσοι παίξανε. Ο Γιάννης Δίσκος, ένα αστέρι των λαϊκών πνευστών πιτσιρικάς, μ’ ένα χαμόγελο σαν ξημέρωμα… Με κάτι δάκρυα κρυμμένα στις σιωπές, που δεν τον ξευτέλισα τον εαυτό μου μέσα στα χρόνια.
Η «Σπηλιά» και ο «Ζητιάνος» υποθήκη για το αύριο. Να με θυμάστε ότι δεν πέρασα ντούκου ή κάπως έτσι… σας κοιτάζω από κάποιο κοντινό ύψωμα, Πάρνηθα, Πεντέλη, Υμηττό κι ελπίζω να ζήσουμε μετά από τα σκουπίδια …
Ναι, ο έρωτας τροφοδοτεί συνέχεια. «Το ’χω μαζεμένο το μέλι να το βρει όποιος θέλει, δεν χάθηκε».
«Η λειτουργία των πόλεων» με το σώμα το δικό μας, του καθενός μας, εκτεθειμένο στον καιρό σαν ισχυρή σημαίνουσα λεπτομέρεια. Βρείτε με, είμαι ανάμεσά σας.
22°
