Είναι το γκρουπ που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το πνεύμα του μπλουζ ροκ. Οι Θεσσαλονικείς Million Hollers έχουν καινούργιο δίσκο. Ανακάλυψε το «A Toast to Hedonism»
Είναι οι Million Hollers το πιο blues 'n' roll τρίο της επικράτειας; Είναι το «A Toast to Hedonism» το απαύγασμα μιας ούτως ή άλλως θαυμάσιας όσο και συνεπούς σταδιοδρομίας στο ελληνικό underground; Υπάρχει άλλη μπάντα που να μιξάρει τόσο μαεστρικά την έξαψη και την τεστοστερόνη του πρωτόλειου ροκ εν ρολ με απαράμιλλη βιρτουοζιτέ και συνθέσεις που στέλνουν αλλεπάλληλα ηλεκτρικά ρίγη στη ραχοκοκαλιά; Και ποιο άλλο σχήμα θα φιλοξενούσε τόσο αρμονικά στον ίδιο δίσκο ορισμένα από τα διαπρεπέστερα μέλη της εγχώριας σκηνής; Στο «A Toast to Hedonism», οι Million Hollers είναι σε πόλεμο με τον καλύτερο εαυτό τους, η έκβαση του οποίου τους βρίσκει να βελτιώνονται ολοένα. Ορίστε το φρέσκο σάουντρακ για το μεσοκαλόκαιρο.
Οι Million Hollers αποτελούνται από τρία μέλη που ζουν στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που εδώ και χρόνια τροφοδοτεί σταθερά τον μουσικό κόσμο με ανεξάρτητα συγκροτήματα τα οποία δουλεύουν, προβάρουν, ηχογραφούν και ονειρεύονται τζαμάροντας τραγούδια που μιλούν για την καθημερινότητα που τους κυκλώνει στη γλώσσα της παντοτινής αγάπης τους: τον ορυμαγδό της ηλεκτρικής κιθάρας. Είναι οι Lab, Johnny και Eco, έχουν σκονίσει τα σπιρούνια τους σε αμέτρητες συναυλιακές σκηνές, κυκλοφόρησαν στο παρελθόν ένα επτάιντσο σινγκλ και ένα E.P. δέκα ιντσών, ενώ το «A Toast to Hedonism», ηχογραφημένο στο στούντιο Stereo Vibe σε παραγωγή και μείξη του Θανάση Τζίνγκοβιτς, είναι το παρθενικό τους LP από το 2013, που απασχολούν τη δισκογραφία.
Το ύφος τους είναι σκληρό και υπόγειο, η ηθελημένη απουσία μπάσου προσδίδει στον ήχο τους περισσότερες συγγένειες με σχήματα σαν τους Soledad Brothers και τους Immortal Lee County Killers, παρά με τα μαξιμαλιστικά γκρουπ του desert rock, είναι ωστόσο η φωνή της Λαμπρινής Γρηγοριάδου εκείνη που τους χαρίζει ένα αλάνθαστα προσωπικό στιλ, μετακινούμενη άνετα ανάμεσα σε κλίμακες που θυμίζουν βραχνές από τον τσιγαρόβηχα τραγουδίστριες του αμερικάνικου νότου την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, αλλά και σε βιβλικών προδιαγραφών ιαχές της αρένας και λαρυγγικές ακροβασίες αλά Polly Harvey περιόδου «Stories From the City...». Όσο όμως και αν φαινομενικά πρόκειται για μια μπάντα δομημένη γύρω από την τραγουδίστριά της, όλοι μαζί οι Million Hollers είναι νευροδιαβιβαστές ντοπαμίνης εκρηκτικής κλίμακας ενός ευφορικού συνόλου συνθέσεων, όπως αυτές ξεδιπλώνονται στο «A Toast to Hedonism».
Το εναρκτήριο «Like a Wolf» είναι ένα βαθύ, επικό tribal μπλουζ με τύμπανα που χτυπούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού και εξάχορδα που χαλιναγωγούν τη μανία τους, προτού αναλυθούν σε ένα οργασμικό κρεσέντο που μαρτυρά το ερμηνευτικό εύρος των Hollers σε όλη του την αστείρευτη έκταση. Στο «Trophies», η slide κιθάρα δένει σε σκοτεινούς εναγκαλισμούς με ένα beat το οποίο ηχεί πελώριο, ώσπου το wah-wah να πάρει το πάνω χέρι στο φινάλε του κομματιού, που δε θα εμπνεύσει ακατάσχετο headbanging μόνο σε όσους πάσχουν από ολική παράλυση. Το «Problem is Mine» θα βάλει χαμόγελο στα πρόσωπα όσων ηδονίζονται από τον ήχο της φυσαρμόνικας, ενώ θα χρειαστεί να ακροαστείτε το τεράστιο ρυθμικό σφυρί του τελευταίου μέρους για να το πιστέψετε.
Στο «Wreck», τα πράγματα γίνονται πιο νωχελικά, ατμοσφαιρικά και αργόσυρτα, με τον Manuel Pov των This Is Nowhere να συνεισφέρει στα φωνητικά, το «A Toast to Hedonism» είναι ένα ακαριαίο κιθαριστικό φιξάκι και το «Blues for Backlash» εξαπολύει κολληματικά riff ενόσω ο ουρανός σκοτεινιάζει και τα παροξυσμικά σολίδια παραμονεύουν στο outro. Το θέρεμιν της Duru δίνει έναν γοερό τόνο στο «Post-lament», κατάλληλο για να επενδύσει τα βροχερά, πονεμένα στιχάκια που ανοίγουν δρόμο για την ηλεκτρική καταιγίδα του τελευταίου μέρους. Το άλμπουμ κλείνει με το «The Millionth Holler», την οριστική μεζούρα αλκοόλ την ώρα που κοντεύεις να πέσεις από το σκαμπό σου, στην πιο πλούσια ενορχήστρωση του δίσκου, εξοπλισμένη με τρομπέτα, σαξόφωνο, λύρα, ζουρνά, καμαντσέχ, βιολί, ντιτζεριντού, θέρεμιν και ebow.
Σχολιάζοντας το «A Toast to Hedonism», η Λαμπρινή καταθέτει τη δική της επί του όρους ομιλία: «Αυτά είναι 8 τραγούδια που έγραψα στο δωμάτιο μου από το 2012 μέχρι το 2015. Γράφτηκαν με τον ίδιο τρόπο που προσπαθούσα να γράψω στο παιδικό μου δωμάτιο, το φοιτητικό μου δωμάτιο και σε όλα τα δωμάτια που έχω περάσει, πάντα μόνο με την ακουστική μου κιθάρα και με ό,τι μπορεί να βγάλει η φωνή. Το songwriting είναι αυτό που πάντα θα με συνεπαίρνει πιο πολύ από καθετί άλλο στη μουσική (I blame the Beatles). Πιάσε μου συζήτηση για τον τάδε δίσκο, τη δείνα γέφυρα σε αυτό το κομμάτι, εκείνοοοο το break και με έχεις εκεί σίγουρα. Κάποια στιγμή, σε μια τέτοια κουβέντα σε ένα μπαρ, ένας φίλος με ρώτησε τι είναι τελικά αυτό που θέλω να κάνω με τη μουσική. Είμαι από τα άτομα που μπαίνει κομμάτι που μου αρέσει και σκάω κατευθείαν χαμόγελο, σηκώνω ποτήρι, τραγουδάω δυνατά, επικοινωνώ κατευθείαν την αγάπη μου για αυτό το κομμάτι στον διπλανό μου (κομματάρααα), λέω το fact του τραγουδιού που θεωρώ ενδιαφέρον, το ζω νιώστικα (οι φίλοι μπορούν να επιβεβαιώσουν). Του απάντησα λοιπόν, ότι αν αυτό το ίδιο φίλινγκ μπορούν να το γεννήσουν τα δικά μου κομμάτια σε κάποιον άλλον άνθρωπο, τότε θα είμαι καλά με αυτά που έχω κάνει με τη μουσική. Δε θεωρώ ότι συνεισφέρω με κάποιον βαρυσήμαντο ρόλο στον πολιτισμό με αυτό που κάνω· είμαι από τη Δράμα, είμαι pop στην ψυχή (get over it!) και μου αρέσει η ειλικρίνεια στη μουσική. Αυτός ο δίσκος, σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει, είναι σίγουρα ειλικρινής. Και ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να έχει και κανένα ωραίο τραγούδι μέσα, που κάποιος, κάποια στιγμή θα ακούσει σε ένα μπαρ, θα το αναγνωρίσει, θα χαμογελάσει και θα πει στον διπλανό του “κομματάρααα”». Να μια απλή όσο και αυθεντική δήλωση, που σηκώνει πολλές προπόσεις. Εβίβα, Hollers.
16°
