Καθώς ανοίγω την ταχυδρομική συσκευασία του δίσκου κι αντικρίζω ένα άλμπουμ βινυλίου, αναρωτιέμαι γιατί έχει γίνει αυτό το comeback ενός format που είχε εντελώς «πεθάνει». Τι βρίσκει σ’ αυτό η νέα γενιά του mp3, του iPad, του downloading και γιατί οι συνομήλικοί μου ξαναγοητεύτηκαν από κάτι που είχαν εγκαταλείψει; Μόλις όμως το πιάσω στα χέρια μου τα ερωτήματα εξαφανίζονται. Το εξώφυλλο, το ένθετο, το μέγεθος, τα διπλά άλμπουμ που ανοίγουν σαν βιβλίο ή και τα τριπλά ακόμη δημιουργούν την επιθυμία μιας σχέσης μαζί τους, αντίθετα με τα cd που είναι πάντα για την «ξεπέτα». Τα άλμπουμ βινυλίου έχουν μία θετική αύρα που δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει το «εύχρηστο» cd, πόσο μάλλον οι άυλες μορφές. Το dna της ποπ κουλτούρας είναι συνδεδεμένο μαζί του. Καθώς ο βραχίονας κατεβαίνει για να συναντήσει το πρώτο αυλάκι είναι σαν να επιστρέφω στην κοιλιά της μάνας μου, σαν να κάνω ένα μακροβούτι στη θάλασσα και να ξαναγίνομαι αυτό που ήμουν κάποτε. Μικροί και μεγάλοι βρίσκουν στο βινύλιο αλήθεια, ζεστασιά, πραγματικότητα, ανθρώπινη διάσταση μαζί με το ότι αφή, όραση, ακοή, όσφρηση, ακόμη και γεύση λειτουργούν μαζί του διαφορετικά. Το βινύλιο είναι μαμαδίστικο φαγητό, το cd είναι fast food και το downloading είναι τροφές σε σκόνη για διαστημικές πτήσεις.
Όμως τέρμα οι συναισθηματισμοί γιατί, εντέλει, το περιεχόμενο μετράει. Κι όταν το περιεχόμενο είναι καλής ποιότητας και αποτυπωμένο σε βινύλιο, τότε μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα. Κι ο Coti Κ. μού έκανε δώρο ένα ωραίο Σαββατοκύριακο. Καθώς το άλμπουμ άρχισε να παίζει σκεφτόμουν ότι αυτός ο τύπος τα έχει κάνει όλα, από πολύ καλούς προσωπικούς δίσκους μέχρι ενδιαφέρουσες συνεργασίες και θαυμάσιες παραγωγές. Τι του λείπει; Η απάντηση είναι σε αυτόν το δίσκο, που είναι ό,τι πιο μεστό, ενήλικο, απλό, γοητευτικό και ανθρώπινο έχει κάνει και που μας λέει με σαφή τρόπο πως το άτομο μεγαλώνει καλά, εξελίσσεται και βελτιώνεται σαν άνθρωπος, σαν δημιουργός, σαν καλλιτέχνης. Αυτός ο δίσκος, στον οποίο ο Coti «κρύβεται» πίσω από το όνομα «The Man From Managra», επισφραγίζει τη σπουδαιότητα του δημιουργού και επιβεβαιώνει πως όσοι πίστευαν όλα αυτά τα χρόνια στην καλλιτεχνική του αξία, είχαν δίκαιο.
Απομονωμένος στην Τήνο και με τα ελάχιστα μέσα: ένα μπάσο, μερικά ηλεκτρονικά βοηθήματα, τη φωνή του και κανά-δυο φωνητικά από τη Σtella, δημιουργεί ένα θαυμάσιο άλμπουμ με απλές και γοητευτικές μελωδίες, με διακριτικές αναφορές σε μια μεγάλη γκάμα ειδών από τα γκόσπελ
ως την ποπ, με προσωπική στιχουργία αισθητικής αξιοπρέπειας, και φέρνει στο νου ανάλογες σπουδαίες στιγμές προσωπικών άλμπουμ «μη τραγουδιστών», όπως του Brian Eno, του Kevin Ayers ή του David Sylvian.
18°
