Σε λίγο κλείνουν 20 χρόνια ζωής κι αυτό είναι το 8ο άλμπουμ τους, πράγμα που δείχνει πως η μπάντα που έβαλε τη Σκοτία στο μουσικό χάρτη δεν μιλάει συχνά αν δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να πει. Από μόνο του αυτό είναι ενθαρρυντικό σε μια πληθωριστική εποχή που όλοι μιλάνε ακατάπαυστα και κανείς δεν ακούει κανένα. Κι αν κάνουμε ταμείο, αυτά τα 8 άλμπουμ στέκουν άνετα όλα πάνω από το μέσο όρο, δύσκολο κατόρθωμα αν σκεφτείς μάλιστα πως το γκρουπ δεν «κρύβεται» πίσω από την «ευκολία» του στίχου και του τραγουδιού. Κάνοντας μόνο μουσική κι αποφεύγοντας τους στίχους είναι πιο εύκολα ευάλωτοι στο μικρόβιο της αποτυχίας, καθώς το μουσικό όχημα είναι πάντα πιο πολύπλοκο και εύκολα ξεμένει από βλάβες στη μέση του πουθενά, αφήνοντας εκτεθειμένους στην απόρριψη αυτούς που ανέλαβαν να μας ταξιδέψουν.
Οι Mogwai κατόρθωσαν μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια να κάνουν το ταξίδι ενδιαφέρον, μέχρι και συναρπαστικό μερικές φορές, χωρίς ποτέ να μας πετάξουν στις ξέρες, χωρίς να ξεμείνει το διαστημικό τους όχημα από καύσιμα, χωρίς ποτέ να αισθανθούμε πως πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μας. Εσωστρεφείς, λιγομίλητοι, καθώς πρέπει, με inside jokes και καλό γούστο, έγιναν σημείο αναφοράς αυτού που συνηθίσαμε να λέμε post rock και, παρότι δεν το ’χουν πια ανάγκη, με αυτό το άλμπουμ ξαναμαρκάρουν την περιοχή τους για να μην έχουν κάποια αμφισβήτηση από επίδοξους νέους εισβολείς. Τα βασικά τους συστατικά είναι όλα παρόντα και δίνουν τη γνώριμη γεύση στον ήχο τους: λυρικές μουσικές εικόνες, τραχιές κιθάρες, μινιμαλιστικά θέματα, ονειρικά ταξίδια, βίαια ξεσπάσματα, όμως κάθε φορά χρειάζεται και κάτι καινούργιο για να μη βαρεθούν και οι ίδιοι και να μην κάνουν κι εμάς να βαρεθούμε. Προσθέτουν λοιπόν μικρές δόσεις από ηλεκτρονικούς ήχους και αναφορές στο progressive, που όμως κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Οι ίδιοι λένε πως πέρασαν την περίοδο των ηχογραφήσεων ακούγοντας μετά μανίας βινύλια (από τις επανεκδόσεις της Death Waltz) με σάουντρακ από ταινίες τρόμου (Goblin, Fabio Frizzi, John Carpenter, Ennio Morricone) που επηρέασαν τον ήχο τους κι εγώ λέω πως συνάντησα επίσης σημεία που μου έφεραν στο νου τα ambient του Eno, τους Tangerine Dream ή τους Board of Canada.
Η προβοκατόρικη διάθεση που έχουν με το «ένδοξο παρελθόν» της ποπ κουλτούρας (να θυμίσω το «I’m Jim Morrison, I’m Dead» εμφανίζεται κι εδώ στο «Repelish», όπου υπάρχει ένας παραληρηματικός λόγος για το «τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα», που θα ’λεγαν και οι Κόρε Υδρο. Ακούγεται ο φίλος τους Reverend Lee Cohen (κάποιοι λένε πως είναι ο Henry Rollins) να αποκαλύπτει το κρυφό σατανικό μήνυμα που κρύβεται πίσω από το «Stairway to Heaven» των Led Zeppelin, αν το παίξεις ανάποδα, ενώ καταγγέλλει και τον Mick Jagger και τον Alice Cooper ότι έχουν τραγουδήσει για το διάβολο. Θρησκευτικός σκοταδισμός και ροκ ήρωες χτυπιούνται αλύπητα.
Οι Mogwai μαρκάρουν με επιτυχία την περιοχή τους για μία ακόμη φορά, το όχημα έχει καύσιμα, το ταξίδι –σε περιοχές που ξέρουμε ήδη– συνεχίζεται.
19°
