Φωτορεπορτάζ από τη συναυλία των Candlemass και των Slayerking στην Αθήνα και το Fuzz Live Music Club
Φθινοπωρινό βράδυ Σαββάτου στην πόλη με ηλεκτρικές κιθάρες, σκοτεινή ατμόσφαιρα και δυο μπάντες που ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και τις προσδοκίες των θεατών. Γιατί να πεις όχι;
Σε ένα γεμάτο Fuzz, The Slayerking σε ρόλο support. Ο Ευθύμης Καραδήμας, εκτός από φυσιογνωμία της ελληνικής metal σκηνής την οποία εδραίωσε εντός κι εκτός συνόρων με τους Nightfall, εδώ και χρόνια εξερευνά τις ηχητικές ανησυχίες του με αυτό το νέο σχήμα, που συμπληρώνουν ο κιθαρίστας Κώστας Κυριακόπουλος και ο ντράμερ Γιώργος Καρλής. Βλέποντάς τους για πρώτη φορά κατάλαβα γιατί αρκετοί μιλούν πως οι συναυλιακές τους εμφανίσεις συνιστούν κάτι νέο και ιδιαίτερο.
Παρουσιάζοντας το νέο τους άλμπουμ «Tetragrammaton», μαυροφορεμένοι και ενδεδυμένοι με chic outfits οι Slayerking στις 20.45 ακριβώς μας βύθισαν με μελωδίες και πνιγηρά φωνητικά. Περιπλάνηση με παραμόρφωση, ενδιαφέρουσες χορογραφίες που ενίσχυσαν τη θεατρικότητά τους και μια σκηνική παρουσία μακριά από οπαδικές ευκολίες στις οποίες θα κατέφευγαν αρκετοί άλλοι. Ίσως για αυτό κέρδισαν το ζεστό χειροκρότημα. Ίσως για αυτό θα πρέπει να τους δείτε την επόμενη φορά που θα βρεθούν σε κάποια άλλη σκηνή. Αποκάλυψη, «Revelations» όπως θα τραγουδούσαν κι οι ίδιοι.
Έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από τότε που είδα live των Candlemass για πρώτη φορά και χωρίς να έχω δει πολλά live μέχρι τότε κατάλαβα ότι αυτό το γκρουπ έχει κάτι διαφορετικό. Ένα μοναδικό τρόπο να «μεταμορφώνει» τα τραγούδια τους ζωντανά και να μεταδίδει συναισθήματα στο κοινό.
Τα χρόνια πέρασαν, οι Candlemass άλλαξαν αρκετούς τραγουδιστές και ήρθε επιτέλους η στιγμή της επανένωσης με τον αγαπημένο μου τραγουδιστή Johan Längqvist από το Epicus Doomicus Metallicus (στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν μέλος της μπάντας, άπλα session τραγουδιστής για την ηχογράφηση του δίσκου).
Ο κόσμος συμμετέχει και τραγουδά όλα τα κομμάτια. Φυσικά τα κομμάτια από το «Epicus Doomicus Metallicus» έχουν τον πρώτο λόγο. Με τον Johan Längqvist να τραγουδάει τους στίχους του «A Sorcerer’s Pledge», «What has he done? Why is he sleeping so long? He wants to live forevermore» αισθάνεσαι ότι κάνεις ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τα καλυτέρα κομμάτια του live γιατί όλα είναι μεγαλειώδη αλλά αν έπρεπε να διαλέξω την καλύτερη στιγμή θα έλεγα ίσως το «Under The Oak».
Ο Leif Edling σε κάποια παύση απολογήθηκε για την απουσία διαφημιστικού υλικού (t-shirts) γιατί τους «κρέμασε» η εταιρία που είχε αναλάβει την παράγωγη και δεσμεύτηκε προσωπικά ότι θα φτιαχτεί μπλουζάκι ειδικά για την Αθήνα και σε ειδική τιμή.
Η συναυλία έκλεισε όπως θα έπρεπε να κλείσει με το «Solitude» και με ένα κοινό να τους αποθεώνει για πολλή ώρα μετά. Ευτυχώς, δεν υπήρχε καθόλου καπνός από τσιγάρο, αλλά υπήρχε «φωτιά» και από τα δύο συγκροτήματα.
16°
