Η Αθηνά με στήθος Α' αποχαιρετά τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Σήμερα δεν μιλά η Αθηνά με στήθος Α'. Σήμερα μιλάει η μουσική του παρελθόντος και οι επιλογές του σήμερα...
Και χθες το πρωί; Ήταν η πρώτη φορά που ο ήχος της τηλεόρασης δεν ήταν αυτός που μου μίλησε πρώτος. Δεν ήταν το πρώτο μου καλημέρα αυτό της φωνής της Ελένης Μενεγάκη, δεν χρειάστηκε καν η πρώτη γουλιά καφεΐνης για να σκεφτώ πως «το σενάριο μπάζει από παντού». Δεν πρόλαβα καν να ακούσω τον ήχο του σέικερ για τον καφέ. Από το σαλόνι ηχούσε κάτι πιο εύηχο... Ζηλεύω το μικρό σου το γατί...
«Κούκλα μου, πέθανε ο Μαχαιρίτσας» ήταν το δευτεριάτικο καλημέρα μου. Πρώτα δευτερόλεπτα που το μυαλό μου προσπαθούσε να επεξεργαστεί τις αναμνήσεις που ανέσυρε ακούγοντας τη λέξη Μαχαιρίτσας. Τα καλοκαίρια μας τα οικογενειακά στη Νέα Μάκρη που μετά το φαγοπότι ο παππούς μου άνοιγε ραδιόφωνο και ο στίχος «μελαγχόλησες, νιώθεις πεταμένος» ήταν ο πρώτος που γέμιζε την αυλή μας, με εμένα να του ανταπαντώ τσιρίζοντας «άλλαξέ το!». Τις μεσημεριανές μας επιστροφές από το σχολείο με τη μαμά μου ως driver με CD του Μαχαιρίτσα με τον Πορτοκάλογλου στη διαπασών και εμένα να αναπολώ τις ώρες που γύριζα με σχολικό και η διπλανή μου έβαζε ξένη μουσική στο mp3. Εμένα, μερικά χρόνια αργότερα, αντιμέτωπη με τις Πανελλήνιες 2015 και τον Μαχαιρίτσα μαζί με την γκάμα έντεχνων στο Youtube ως συνταξιδιώτη μου στο ταξίδι με την περισσότερη φουρτούνα, να κοπάζει τον πόνο μου κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να τα παρατήσω. Ένα απλό «μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ» να με αποκοιμίζει όταν πια έγερνα αποκαμωμένη με τα χέρια να τρεμοπαίζουν σαν αυτό το χαλασμένο λαμπατέρ που έχω ακόμα πάνω από το γραφείο.
Δευτέρα το πρωί η γκάμα των έντεχνων επέστρεψαν στην αρχική του Youtube μου και με συντρόφευαν σε όλη μου την προσπάθεια να συγκεντρωθώ να διαβάσω μπας και με δει η γιαγιά μου να φοράω τίβενο. Και μαζί επέστρεψαν τα πιο όμορφα μου παιδικά χρόνια, μαζί και οι στιγμές που εν τέλει ήταν ο Λαυρέντης εκεί να με ηρεμεί όταν κλεινόμουν στο δωμάτιο κλαίγοντας έχοντας κολλήσει στην εφηβεία. Αυτές που τραγουδούσαμε όλοι μαζί παρέα. Αυτές που η μάμα μου όταν με άκουγε να βάζω στη διαπασών «Ένας Τούρκος στο Παρίσι» έμπαινε στο δωμάτιο λες και γινόταν σεισμός με την ατάκα «να σου θυμίσω τι γινόταν στο αμάξι μικρή όταν τολμούσα να βάλω το ίδιο τραγούδι;» και με εμάς τις δύο να κοιταζόμαστε γελώντας τόσο δυνατά, αντιλαμβανόμενες πως μεγαλώναμε και οι δύο και τα πράγματα άλλαζαν. Μαζί με τις μνήμες; Ήρθε και το παρόν. Ήρθε το «Πόσο σε θέλω» στο δωμάτιό μου πολλά χρόνια μετά από την τελευταία φορά που το άκουσα, να μου επιβεβαιώσει πως μόνο ένα τέτοιο τραγούδι μπορεί να με κάνει να νιώσω, να αισθανθώ, να σκεφτώ το αγόρι μου χαμογελώντας, να θέλω να το βάλω ξανά και ξανά.
Ήρθε το «Και τι Ζητάω» να μου θυμίσει τις διακοπές με τις φίλες μου, τους ανθρώπους μου. Ήρθε όμως και η στιγμή της αλήθειας. Να νιώσω ξεφτιλισμένη που είχα τόσο καιρό να αποζητήσω και εγώ και το δωμάτιό μου αυτή την ηρεμία. Αυτή την αλήθεια που σου προσφέρει ο κάθε σπουδαίος στίχος του. Να νιώσω γελοία που χόρεψα με «ΜΑΜΑ» φέτος. Που σχολιάσαμε έστω και για 10 λεπτά, ακόμη και ειρωνικά, το παραλήρημα του Sin Boy. Να νιώσω πως έχασα πολύτιμες στιγμές σπαταλώντας τον ελεύθερό μου χρόνο με το να μην ακούω ποιοτική μουσική έχοντας την κλασσική καραμέλα πρόχειρη «ας βάλουμε λίγο ΜΑΜΑ να ξυπνήσω και μετά το αλλάζω».
Όλοι το κάναμε. Και, θεωρώ, κυρίως από περιέργεια. Το στενάχωρο όμως; Ίσως το γεγονός ότι ένιωσα πως επέστρεψα σε εκείνη τη θέση που ήμουν τότε. Στη θέση του συνοδηγού, τότε που η μητέρα μου με γυρνούσε από το σχολείο και ήθελα να χαλάσει το ραδιόφωνο. Και διά μαγείας; Προχθές βρέθηκα στα πιο όμορφα εφηβικά χρόνια που είχα ανακαλύψει τι θα πει η μουσική: είναι η ζωή που επιλέγεις. Και εκεί θέλω να μείνω! Στη μουσική που εκπροσωπεί τη ζωή μου, την Αθηνά με στήθος Α'. Στη μουσική που έρχεται να σε ηρεμήσει όταν πρέπει, να σε βοηθήσει να αισθανθείς όταν αξίζει, να θες η γκάμα στο Youtube να μείνει σταθερή.
22°
