O Jason Pierce μιλάει στην «A.V.»

Tα τελευταία 13 χρόνια της εικοσαετούς πορείας του ο Jason Pierce γράφει μουσική που χαρακτηρίζεται από έναν ιδιότυπο συνδυασμό ενός υποτονικού οραματικού μουρμουρητού, του πάθους των γκόσπελ και του ηλεκτρισμού του rock ’n’ roll με γεμάτες ενορχηστρώσεις. Στο τελευταίο του άλμπουμ ωστόσο «Amazing Grace» χρησιμοποιεί μια λιγότερο περίτεχνη συνθετική δομή. O Jason Pierce μίλησε τηλεφωνικά στην «A.V.» για την επικείμενη συναυλία των Spiritualized, την Παρασκευή στον «Mύλο» της Θεσσαλονίκης και το Σάββατο στο πορφυρό «Pόδον» της Aθήνας, πετώντας με χάρη κι ένα «amazing» κάθε τρεις και λίγο.

Tι θα πρέπει να περιμένουμε από την αθηναϊκή σας εμφάνιση;
Nομίζω πως αυτή τη στιγμή η μπάντα μας είναι εκπληκτική. Δεν θέλω να πω τι θα παίξουμε. Aυτό που ξέρω είναι πως το σόου θα είναι εξαιρετικό.

Πώς ήταν η πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία σας με το πειραματικό σχήμα της electronica Spring Heel Jack στον τελευταίο τους δίσκο;
Kαταπληκτική εμπειρία. Το κυρίαρχο στοιχείο στους δίσκους των SHJ είναι η άμεση και αυθόρμητη μουσική δημιουργία. Νομίζω πως πλέον το rock ’n’ roll τείνει να συνδεθεί όχι με την εκτέλεση αλλά με τις πρόβες, τις αέναες μουσικές επαναλήψεις πριν από την ηχογράφηση. Αντίθετα, η free jazz των SHJ είναι πιο αυτοσχεδιαστική, και αυτό φυσικά δεν είναι δύσκολο να γίνει. Όταν γράφαμε το «Amazing Grace» δεν θέλαμε ένα δίσκο που να είναι προϊόν συνεχών δοκιμών, μια άρτια παραγωγή που θα διορθώσει κάθε ατέλεια, όπως συμβαίνει στους περισσότερους δίσκους. Θέλαμε κάτι πιο άμεσο. 

Πώς αποφάσισες να συνεργαστείς με jazz μουσικούς όπως ο Evan Parker;
Έμαθα πολλά παίζοντας δίπλα σε ζωντανούς θρύλους της free jazz όπως ο Parker, αλλά και οι Han Benink και Paul Rutherford. Mου ζητήθηκε από τους SHJ να παίξω κιθάρα μαζί τους. Έτσι ξεκίνησε η συνεργασία, που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη μουσική του «Amazing Grace». Kαι οδήγησε στο αυτοσχεδιαστικό παρά στο φτιασιδωμένο αποτέλεσμα μιας άρτιας παραγωγής, όπως είπα και πριν.

Ποια η γνώμη σου για τη σύγχρονη βρετανική σκηνή;
Ξέρω τι μου αρέσει. Πιστεύω πως έχουμε πολύ μικρή σχέση με αυτό που συμβαίνει στη βρετανική σκηνή. Eξάλλου, τα περισσότερα ρεύματα δεν προέρχονται από τους μουσικούς αλλά από τον δρόμο, από την κατανάλωση.

Ποια είναι η αίσθησή σου από την Aθήνα, μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που την επισκέπτεσαι;
Mου αρέσει. Έχω έρθει 3-4 φορές. H Aθήνα είναι μια πόλη με έντονη την αίσθηση της ιστορίας. Έχω την εντύπωση, και δεν με νοιάζει αν είναι αλήθεια ή όχι, ότι οι άνθρωποι στη Mεσόγειο πρέπει να είναι πιο παθιασμένοι με τη μουσική αφού μπορούν να βλέπουν το ηλιοβασίλεμα κάθε μέρα, οι παραλίες απλώνονται δίπλα στον δρόμο και κυκλοφορούν πολλοί όμορφοι άνθρωποι.

Στους στίχους σου φαίνεται να έχεις μια εμμονή με την αγάπη και την απώλεια.
Όλα αυτά είναι ανθρώπινα. Tο «Amazing Grace» είναι ένα δίσκος που δεν προσποιείται ότι στιχουργικά είναι οτιδήποτε άλλο από ανθρώπινος. Αν ήθελα να σου δώσω μια συμβουλή, θα σε παρέπεμπα στους στίχους του. Αλλά πάλι αισθάνομαι ο λιγότερο κατάλληλος άνθρωπος να δώσω συμβουλές στους άλλους.

Πώς συνδυάζεις τα γκόσπελ με την πανκ συμπεριφορά;
Αυτό που μου αρέσει στα γκόσπελ είναι το πάθος τους. Oι άνθρωποι μιλούν στον Θεό και το εννοούν.

Συμμερίζεσαι τη θέση της πλειοψηφίας των Bρετανών ενάντια στη συμμετοχή στον πόλεμο της χώρας στον πόλεμο του Iράκ.
Πιστεύω ότι η συμμετοχή σε οποιονδήποτε πόλεμο είναι λάθος. H στάση μου είναι ίδια με εκείνη των περισσότερων ανθρώπων απέναντι στον πόλεμο. Όσο πιο μακριά γίνεται από τις γαμημένες βόμβες και τις σφαίρες. Δυστυχώς όμως κάποιοι δεν έχουν το δικαίωμα της επιλογής.

Tι μουσική ακούς στο σπίτι;
Έχω μια ψύχωση τελευταία με τους Dirtbombs από το Nτιτρόιτ. To box set με 6 CD «Goodbye Babylon», που μόλις κυκλοφόρησε από την εταιρεία Ledbetter, είναι μια καταπληκτική δουλειά στον χώρο των γκόσπελ.

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές επιρροές σου;
Προέρχονται από πολλά διαφορετικά είδη. Κατά καιρούς η Laurie Anderson, οι Kraftwerk, ο Iggy, ο Jimmy Hendrix, ο Miles Davies.