Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την άνοιξη του 1995 όπου στο 44β της οδού Χορτάτζη στο Ρέθυμνο, μια παρέα φοιτητών έκανε τις πρώτες της πρόβες ως «Οι Φόβοι του Πρίγκηπα» αφήνοντας στη συνέχεια τραγούδια με ψυχή στην ελληνόφωνη ροκ σκηνή. Σχεδόν 17 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή τους στην Αθήνα και μερικούς μήνες μετά από εκείνη στο Φεστιβάλ Βρύσης στον Τύρναβο, επιστρέφουν ζωντανά το Σάββατο 12 Ιανουαρίου, στις 21.00, στο six d.o.g.s. Τι θυμούνται από το παρελθόν και πώς βλέπουν σήμερα τα πράγματα; O κιθαρίστας και τραγουδιστής Ανδρέας Αλμπάνης, γνωστός σε αρκετούς κι από τους Birthday Kicks, μας απάντησε πριν τη συναυλία τους και μοιράζεται μερικά σπάνια στιγμιότυπα από το αρχείο της μπάντας.
Πώς σας τη βάρεσε να κάνετε μια συναυλία μετά από 17 χρόνια στην Αθήνα; Θα ακολουθήσει κάτι άλλο; Είναι η απαρχή μιας επανένωσης;
Τα τελευταία χρόνια, συζητούσαμε πολύ ότι θα θέλαμε να ξαναπαίζαμε σήμερα το παλιό μας υλικό και να δούμε αν και πού μπορούμε να το πάμε. Περιέργεια αλλά και ανάγκη ταυτόχρονα. Τον Ιούλιο του 2017 κάναμε το πρώτο μας τριήμερο session στην Αθήνα και από τότε το επαναλαμβάνουμε όποτε μπορούμε. Τον περασμένο Αύγουστο παίξαμε στο Φεστιβάλ Βρύσης στον Τύρναβο, για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια. Μας άρεσε πάρα πολύ και θέλαμε να το ξανακάνουμε σύντομα. Έτσι προέκυψε το live στην Αθήνα, το Σάββατο 12 Ιανουαρίου στο six d.o.g.s. Ο στόχος μας είναι να γίνει τουλάχιστον ακόμα ένα στο Ρέθυμνο. Στο Ρέθυμνο θα δείξει αν θα υπάρξει συνέχεια και τι είδους συνέχεια θα είναι αυτή.
Να ρωτήσω τι ανακαλείς στη μνήμη από το ιστορικό live με τους John Spencer Blues Explosion;
Οι πρώτες νότες που έπαιξαν όλοι μαζί στο sound check νιώσαμε ότι μας πίεσαν το κεφάλι προς τα πίσω. Πρώτη φορά βλέπαμε μπάντα να είναι τόσο άνετη και να παίζει κολασμένο rock’n’roll. Είχαν στήσει στο κέντρο ακριβώς της σκηνής, σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο, αφήνοντας ολόκληρη την υπόλοιπη σκηνή ελεύθερη. Όταν τελείωσαν το check άρχισαν αμέσως να ξεστήνουν τα μηχανήματά τους. Ο έλληνας ηχολήπτης του ΡΟΔΟΝ τρελάθηκε και άρχισε να ουρλιάζει από πάνω να μην κουνήσουν τίποτα, γιατί είναι όλα έτοιμα για το βράδυ. Ο John τότε ρώτησε, «πού θα στήσει η άλλη μπάντα;». Όλοι οι τεχνικοί του έδειξαν το υπόλοιπο άδειο μέρος της σκηνής. Τότε γύρισε, μας κοίταξε και είπε «Όχι, όχι, όχι, μια μπάντα πρέπει να έχει τη σκηνή της. Πόσοι είστε εσείς; Τέσσερις; Και τρεις εμείς, επτά. Θα ξεστήσουμε μαζί τώρα και θα ξαναστήσουμε μαζί το βράδυ αφού τελειώσετε το act σας». Κι έτσι έγινε. Όταν το βράδυ τελειώσαμε το σετ μας, έκλεισε η αυλαία του ΡΟΔΟΝ και εμείς μαζί με τους John Spencer Blues Explosion ξεστήναμε τον δικό μας εξοπλισμό και στήναμε τη σκηνή για να παίξουνε! Αυτή η φάση μας δίδαξε ότι η αλητεία και η αρχοντιά πάνε μια χαρά μαζί.
Γιατί διαλύθηκαν οι Φόβοι Του Πρίγκιπα;
Περισσότερο αδράνησαν παρά διαλύθηκαν θα έλεγα. Δεν ανακοινώσαμε ποτέ τη διάλυση της μπάντας. Από το 1995 μέχρι το 2002 κυκλοφορήσαμε τέσσερις δίσκους, προβάραμε ασταμάτητα, παίζαμε live, σπουδάζαμε και εργαζόμασταν ταυτόχρονα, και όλος ο προγραμματισμός της ζωής μας γινόταν με προτεραιότητα τη μπάντα. Κάποια στιγμή άρχισαν κι άλλες προτεραιότητες να επιμένουν και χρειαζόταν μια ανάπαυλα. Κράτησε περισσότερο από όσο φανταζόμασταν και μετά ήρθαν και οι μετακομίσεις κάποιων από εμάς σε άλλες πόλεις. Για πολλά χρόνια φαινόταν ότι δεν θα ξαναπαίζαμε ποτέ μαζί.
Τι κάνουν σήμερα οι «Φόβοι» στις ζωές τους;
Όλοι μας έχουμε κάνει οικογένεια. Αν μαζευτούμε όλοι μαζί με τα μέλη των οικογενειών μας είμαστε τέσσερις φορές περισσότεροι από ό,τι όταν ξεκινήσαμε τη μπάντα. Είμαστε επαγγελματικά ενεργοί και συνεχίζουμε να παίζουμε μουσική. Ο Αντώνης, ο ντράμερ μας, έχει δημιουργήσει μια μπάντα, τους Miniature Solar System, όπου παίζει κιθάρα, κρουστά και τραγουδάει, ο Αλέξης παίζει μπάσο στους Motel Room, o Πάρις και ο Αλέξης μαζί με τον Χρήστο Βαγιόπουλο (ex Ονειροπαγίδα, ex Scarecrow Dreaming) κάτι μαγειρεύουν, και εγώ παίζω στους Birthday Kicks, στη Λάρισα.
Ζήσατε την έκρηξη του ελληνόφωνου ροκ και ήσασταν κομμάτι της. Πώς ήταν εκείνη η εποχή;
Η έκρηξη αυτή της δεκαετίας του 1990 δεν είχε να κάνει μόνο με τη δίψα των εφήβων για το ελληνόφωνο ροκ και την παρουσία μερικών πολύ επιδραστικών σχημάτων, είχε και αρκετή επιρροή από τις δισκογραφικές εταιρείες και τον μουσικό τύπο της εποχής εκείνης. Όταν ο κόσμος σταμάτησε να αγοράζει δίσκους και περιοδικά και να ακούει ραδιόφωνο, το κομμάτι του ενιδαφέροντος για την ελληνική σκηνή που είχε δημιουργηθεί τεχνητά, εξαφανίστηκε. Η ανισορροπία που δημιουργήθηκε χτύπησε κυρίως τα δυνατά συγκροτήματα, αλλά και τους συναυλιακούς χώρους, τα περισσότερα σχήματα δεν μπορούσαν πλέον να επιβιώσουν και διαλύθηκαν. Επίσης, για αρκετά χρόνια δεν υπήρξαν καινούρια συγκροτήματα που να έχουν να πουν κάτι διαφορετικό και φαινόταν ότι δεν γίνεται τίποτα. Αλλά από τα τέλη της επόμενης δεκαετίας ξαναβγήκαν ή εναναδραστηριοποιήθηκαν μπαντάρες και τώρα η ροκ σκηνή στην Ελλάδα φαίνεται να πηγαίνει μια χαρά.
«Ο Τελευταίος Διαστημοταυρομάχος» κατέχει τη δική του θέση στα άλμπουμ της ελληνικής σκηνής κι αρκετοί ανακάλυψαν πράγματα σε αυτό χρόνια μετά. Πιστεύεις πως ήταν avant garde για την εποχή του; Δεν είχε το κατάλληλο promo;
Δεν ξέρω αν ήταν μπροστά από την εποχή του. Σίγουρα ήταν εκτός των ακουσμάτων που είχαν όσοι κατέτασσαν το συγκρότημα και το υλικό του σε ένα συγκεκριμένο στιλ και ήθελαν μόνο αυτό.
Τι φοβούνται οι Πρίγκιπες σήμερα;
Μην χάσουν τα ηλίθια προνόμια τους. Μερικές φορές ξεχνιούνται και μπορεί να πιστεύουν ότι έτσι είναι το σωστό. Χρειάζεται να θρεψουμε κι άλλο τους φόβους τους.
Από τα φοιτητικά χρόνια του Ρεθύμνου στο 2019, τι μάθατε να μη φοβάστε;
Τους μπάτσους και τις βιβλιοθήκες.
Ποιο άλμπουμ παίζει στα ηχεία και τα ακουστικά σου τελευταία;
Το «Blackberry Belle» των Twilight Singers.
Τι σημαίνει underground για εσένα;
Aυτό που δεν έχει γίνει ακόμα οικείο και που καλύπτει ανάγκες που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από την εκάστοτε κυρίαρχη τάση. Είναι μια δυναμική έννοια και αναφέρεται σε κάτι που μεταβάλλεται συνεχώς τη στιγμή που μεταβάλλει τον κόσμο γύρω του.
20°
