Συνώνυμο του κούλνες, ο James Taylor να θεωρείται κατά τον Craig Charles του BBC «ο μεγαλύτερος βιρτουόζος του hammond, τουλάχιστον από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού». Είναι από τις περιπτώσεις μουσικών σχημάτων που η σχέση τους με το αθηναϊκό κοινό είναι πασίγνωστη ακόμα και σε όσους δεν έχουν πάει σε κανένα live τους. Οι James Taylor Quartet ήταν και πάλι εδώ επιιβεβαιώνοντας την αμοιβαία αυτή αγάπη.
Το κουαρτέτο μπήκε φουριόζικο από την αρχή. Έφτιαχναν έναν ήχο jazzFunk αυτοσχεδιαστικό που σε έπαιρνε και σε σήκωνε. Ένιωθες ότι θέλεις να λικνιστείς, να σηκώσεις τα χέρια, να κάνεις φιγούρες άσχετες με τα πόδια, να κουνήσεις το όλο κορμί σου στο ρυθμό. Ο James ήταν καταιγιστικός. To Hammond πιάνο του πέρασε δύσκολες ώρες. Έπαιζε με τα πλήκτρα του σαν να ήταν κρουστό όργανο. Μετά σαν να ήταν ηλεκτρονική συσκευή αφής. Μετά πιάνο κανονικό, αλλά με σιδερένια πλήκτρα. Ο κύριος δίπλα μου το είπε σωστά, «Παίζει και τις κάλτσες του αυτός ο τύπος».
Είχε αυτό το πρόσωπο του ωραίου τύπου. Του αγαπησιάρη. Έβγαλε το σακάκι, σήκωσε τα μανίκια. Έπαιξε ακόμη πιο ξέφρενα, το έλιωσε το hammond. Μοίρασε CDs, την γραβάτα του και πολλά χαμόγελα. Φιλικός με όλους όταν κατέβηκε με το ποτάκι του, τα είπε με όσους τον περίμεναν υπομονετικά. Μια μουσική βραδιά τζάζ από έναν κύριο.
24°
