Αναμένεται να γίνει talk of the town. Ένα φρέσκο, σημερινό μιούζικαλ που δεν θυμίζει σε τίποτε τα κλασικά καλογυαλισμένα μιούζικαλ του παρελθόντος. Η Μαρίνα Σάττι στο ρόλο μιας Τσέχας μετανάστριας και ο Αποστόλης Ψυχράμης στον ρόλο ενός ιρλανδού μουσικού του δρόμου θα μας μεταφέρουν στους δρόμους του Δουβλίνου αλλά και στους δρόμους κάθε σημερινής μεγαλούπολης με κομμάτια ζωής με τη θεατρικό αλλά όχι θεατρινίστικη σκηνοθεσία του Ακύλλα Καραζήση. Οι ηθοποιοί παίζουν στη σκηνή όλα τα όργανα. Βρίσκονται σε πρόβες, έχουν διανύσει τη μισή απόσταση και μας δίνουν τη δική τους ματιά για το «Once» που θα ανέβει στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ από 20 Δεκεμβρίου ως 20 Ιανουαρίου.
Είμαστε στη φάση της μισής δουλειάς. Το υλικό είναι μουσική, κείμενο, άνθρωποι. Η ιδιομορφία αυτού του μιούζικαλ είναι ότι η ιστορία έχει παρθεί από μια αυτοβιογραφική low budget ταινία. Έχει κάτι πολύ απλό. Δεν είναι ένα φτιαγμένο μιούζικαλ. Έτσι είναι και τα υλικά του. Σε αυτή την παράσταση οι 11 ηθοποιοί παίζουν και τα όργανα, τραγουδούν, παίζουν τους ρόλους γύρω από τον μουσικό του δρόμου. Έχει μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη πινελιά το ότι δεν είναι ένα γκλάμουρους μιούζικαλ αλλα βγαίνει μέσα από τα διαμερίσματά μας. Από τον δρόμο που μένουμε. Από τον δρόμο της πόλης. Και αυτό είναι πολύ ωραίο. Ένα πιο «δημοκρατικό» μιούζικαλ. Διαδραματίζεται στο Δουβλίνο χρωματισμένο από την ιρλανδική μουσική με τσέχους μετανάστες, ωστόσο θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε μεγαλούπόλη. Για μένα τα έργα είναι φέτες ζωής που έχουν από όλα. Γέλιο, κλάμα, όλα. Δεν ακολουθώ κάποια δοσολογία. Το κάνω όπως είναι. Καθημερινό, σαν ντοκιμαντέρ, μια ιστορία που εξελίσσεται σε τραγούδι. Δεν είναι θεατρινίστικο. Καθημερινές κουβέντες, όπως μιλάμε μεταξύ μας, χαμηλότονα, πότε φωνάζοντας, πότε πλακωνόμαστε στο ξύλο. Μέσα από αυτό βγαίνει το τραγούδι. Και αυτό είναι θεραπευτικό.
Μετά την πρεμιέρα ξεκινάω ως ηθοποιός πρόβες για τους «Βρικόλακες» του Ίψεν, που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς στο θέατρο Τέχνης, και αμέσως μετά σκηνοθετώ στην Πειραματική του Εθνικού μια τριλογία για τη Θεσσαλονικη. Το «Selfie, στο βάθος πίσω η πόλη» β, ασισμένο σε κείμενα των Βασίλη Βασιλικού, Γιώργου Ιωάννου, Νίκου - Γαβριήλ Πεντζίκη.
Μαρίνα Σάττι
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ελαφρότητα των μεγάλων μιούζικαλ. Τα εξωστρεφή έργα εποχής με tap dance. Αυτό το έργο είναι τελείως new age. Η προσέγγισή μας στο έργο είναι όπως θα γινόταν σε ένα θεατρικό καθαρής πρόζας. Τα τραγούδια στο «Once» μπαίνουν με ένα τρόπο που απορροφώνται τελείως οργανικά στο έργο. Για αυτό είπα και στον Ακύλλα στην πρόβα πως με αυτό τον τρόπο θα ήθελα να το κάνω συνέχεια. Χαίρομαι πραγματικά.
Μου αρέσει που οι ήρωες δεν έχουν όνομα. Αυτός και αυτή (guy, girl). Δεν έχει και τόση σημασία. Πόσες φορές να δεις πια το Σικάγο. Η ταινία που βασίστηκε το «Once» είναι σαν ντοκιμαντέρ. Το είχα δει στο Μπρόντγουεϊ, ήταν πολύ ρεαλιστικό. Δεν παίζουν, είναι σαν να μιλάνε μεταξύ τους. Σαν να έχεις μπει στο δωμάτιο και να τους παρακολουθείς στα κρυφά. Δεν μιλάμε μεταξύ μας τραγουδιστά για παράδειγμα. Αυτό μου αρέσει πολύ. Είμαι μια τσέχα μετανάστρια στην Ιρλανδία μαζί με τη μαμά της και την κόρη της, που μένουν σε ένα σπίτι όλοι μαζί. Γνωρίζω αυτόν που παίζει στους δρόμους του Δουβλίνου. Με μια απλότητα τον στηρίζω για να αναπτύξει το ταλέντο του. Ξεκινά μια φιλία μέσω της μουσικής.
Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο με αγχώνει που θα παίξω πιάνο μπροστά στο κοινό. Από το πιάνο ξεκίνησα. Μετά ήρθε το τραγούδι. Καταλάβαινα ότι πρέπει να ασχοληθώ με τη μουσική. Για ένα χρόνο στο ωδείο πήγαινα και παίζαμε τραγούδια, δεν παίζαμε κλασικά. Έδωσα αργότερα για πτυχίο. Τέλειωσα το κλασικό τραγούδι και μετά πήγα στο Βerkley.
Τις Κυριακές (4-25/11) παίζω στο six d.o.g.s με τις Fones. Πήγε πολύ καλά, αλλά τελειώνει τώρα. Κανονίσαμε να παίξουμε 24/12 σε ένα χριστουγενιάτικο πάρτι. Θα ήθελα να συνεχίσω σε αυτό το χώρο. Μου αρέσει η συνθήκη. Το χαίρομαι μετά από πολύ καιρό γιατί γίνονται όλα όπως τα φανταζόμουν. Και σχετίζεται με τους συνεργάτες μου. Όσοι είναι μαζί μου στο πλοίο είναι δημιουργικοί και δεν θα τους άλλαζα με τίποτε. Σκηνικά, ρούχα, ήχος, όλα. Δεν το θέλω αυτό το τραπέζι καρέκλα, όσο ωραίες και να είναι οι συνεργασίες και οι σχέσεις με τους ανθρώπους.
Το καινούργιο στη ζωή, το θέατρο και τη μουσική για μένα είναι ο ανθρώπινος παράγοντας. Το να υπολογίζεις το κοινό. Πιστεύω πως επειδή δεν είμαστε στα nineties και σε όλη αυτή την μπαρόκ κατάσταση όλοι ζούμε την ίδια πραγματικότητα και βιώνουμε τις ίδιες δυσκολίες. Νιώθω ότι δεν μας παίρνει να μην είμαστε ειλικρινείς ο ένας απέναντι στον άλλο, να μην είμαστε άμεσοι. Το να κάνουμε στην Ελλάδα video με λιμουζίνες είναι εκτός πραγματικότητας. Ο τρόπος που αποτυπώνεται στο θέατρο και τη μουσική είναι η αμεσότητα και η ειλικρίνεια κόντρα στο Ιnstagram και σε όλα αυτά που δεν τα μπορώ καθόλου. Η πολύ πληροφορία και ο τρόπος που προβάλλονται δημιουργούν ψευδή αίσθηση της πραγματικότητας. Ότι όλοι οι τραγουδιστές και ηθοποιοί είναι πλούσιοι χαρούμενοι, επιτυχημένοι αναγνωρίσιμοι, ερωτευμένοι, αδύνατοι και γυμνασμένοι και ότι ζουν ζωάρα και τα κοιτάς όλα αυτά από το κινητό σου και παθαίνεις κατάθλιψη. Ο λόγος που είχα κλείσει το Facebook πριν από τρία χρόνια ήταν αυτός. Σου δημιουργεί και ένα άγχος να το συντηρήσεις όλο αυτό.
Ο πατέρας μου είναι γιατρός στο Σουδάν και η μαμά μου χημικός μηχανικός. Μετά τις σπουδές μου στην Αμερική συνειδητοποίησα τη δική μου ταυτότητα και καταγωγή. Μου άρεσε να τραγουδάω από μικρή. Σε σπίτια με πιάνο καθόμουν μικρή με τις ώρες.
Η μάνα μου με παρακολουθεί. Εδώ ήρθε στο six d.o.g.s. Kαι στο πέμπτο τραγούδι, ήρθε πρώτη σειρά μπροστά μου. «Μαμά, δεν πας λίγο πάνω...» (γέλια)
Αποστόλης Ψυχράμης
Στο «Once» είμαι αυτός ο τύπος χωρίς όνομα. Μουσικός του δρόμου. Ζει στο δωμάτιο που μεγάλωσε, γράφει δικά του τραγούδια, είναι φρεσκοχωρισμένος και στην πυρά αυτής της καταστροφής συναντά μια τσέχα μετανάστρια, το κορίτσι που του αλλάζει τη ζωή. Όλα γίνονται όπως τώρα που μιλάμε. Είναι σαν να φτιάχνουμε ένα έργο από την αρχή.
Με τον Ακύλλα πρώτη φορά συνεργάζομαι, αλλά με είχαν προϊδεάσει ήδη οι κοινοί γνωστοί. Με έφερε σε επαφή με έναν άλλο κόσμο, με νέο τρόπο με νέα προσέγγιση. Όλο αυτό μας οδηγεί σε μια πολύ ωραία συνθήκη. Είναι η μουσική, η ιστορία και το γεγονός ότι εμείς παίζουμε τη μουσική που μας βάζει στο έργο 100%. Έχω κάνει μιούζικαλ ως ηθοποιός και τραγουδιστής αλλά αυτό είναι κάτι διαφορετικό.
Αυτή η παράσταση, στο δικό μου κεφάλι, είναι τι χρειαζόμαστε τελικά και τι όχι. Πόσο απλά είναι τα πράγματα, πόσο πολύπλοκα τα κάνουμε εμείς. Σε όλα τα επίπεδα. Πόσα υλικά αγαθά χρειαζόμαστε, πόσα μας κάνουν να επιθυμούμε. Τα διαπραγματεύεται όλα αυτά, από το ταξικό χάος μέχρι τις ανθρώπινες σχέσεις. Με μια απλή ιστορία που θα μπορούσε να ζήσει ο καθένας.
Παράλληλα είμαι στο θεάτρο Πόρτα με το έργο των Patari Project «Χιονάνοι», ενώ την Τρίτη έπαιξα με τους Dreamy Whispers στο Faust. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη μουσική. Στην πορεία συνάντησα και το θέατρο. Προσπαθώ να τα συνδυάσω. Αισθάνομαι πολύ τυχερός και χαρούμενος για αυτό.
19°
