Ο Κωνσταντίνος Πετρόπουλος με τα αστειοσοβαρότατα τραγούδια του κυκλοφόρησε τη δουλειά του πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Στο live του, στο six dogs παρακολουθήσαμε ένα πάρτι που οι καλεσμένοι χόρευαν, ανέβαιναν στη σκηνή, τραγουδούσαν, του άνοιγαν συζήτηση. Μέσα σε αυτό ακριβώς το κλίμα έρχονταν κάποια στιχάκια του σαν χειρουργικές λεπίδες και σου έκαναν μια οπή. Αρκετή για να τα σιγοτραγουδάς τις επόμενες μέρες- κάτι που για νέα τραγούδια είναι σπουδαίο να συμβαίνει! Το τραγούδι του «Λαθραναγνώστης», που είναι και ο τίτλος του cd, μιλάει για έναν τύπο που με κάθε ευκαιρία διαβάζει μηνύματα σε ξένα κινητά ανυποψίαστων επιβατών του μετρό.
Από τότε που άκουσα το τραγούδι «λαθραναγνώστης» διπλοτσεκάρω ποιος κάθεται δίπλα μου ή πίσω μου στο μετρό. Σε ενέπνευσε κάποια πραγματική εικόνα ή μέσω των socialmedia έχουμε όλοι επιδοθεί τελευταία σε κάποιου είδους λαθρανάγνωση;
Σίγουρα μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γινόμαστε, θέλοντας και μη, με κάποιο τρόπο λαθραναγνώστες. Διαβάζουμε απόψεις μέχρι και προσωπικά θέματα ανθρώπων που μπορεί να μην γνωρίζουμε καν! Αλλά εγώ έγραψα για τον παλιό, καλό, πατροπαράδοτο τρόπο λαθρανάγνωσης. Αυτόν, που θα πας στο περίπτερο της γειτονιάς με τα χέρια στη μέση και θα διαβάσεις όλες τις εφημερίδες. Άλλωστε μεταξύ μας όλοι έχουμε κοιτάξει (έστω και αφηρημένοι) το κινητό του διπλανού μας. Μόνο πραγματικές εικόνες με εμπνέουν. Επίσης με τη λέξη «λαθραναγνώστης» είχα μια περίεργη οικειότητα πάντα. Μάλλον μου είχε μείνει από κάποιο μάθημα έκθεσης στο σχολείο. Και με παραξενεύει που αρκετοί με ρωτάνε πώς μου ήρθε ή ακόμα χειρότερα «τι σημαίνει;»
Στα live σου δημιουργείς ένα φιλικό κλίμα στη σκηνή, ανεβαίνουν φίλοι, guest, συγγενείς. Σου αρέσει η αλληλεπίδραση με το κοινό; Δεν θες να καθίσουν ήσυχα να ακούσουν αυτό που ετοίμασες;
Μ’ αρέσει να παίζω με φίλους, όπως φίλοι είναι και τα μέλη της μπάντας. Δεν αρκεί κάποιος να είναι επαγγελματίας ή να παίζει άψογα -που τα παιδιά παίζουν άψογα- αλλά λέω ότι προτιμώ να υπάρχει χημεία, καλό κλίμα και να περνάμε καλά, να χαιρόμαστε να παίζουμε κι ας γίνουν και λάθη. Δεν θέλω να είμαστε «τέλειοι» και να μην υπάρχει καμία επικοινωνία μεταξύ μας και κατ’ επέκταση με το κοινό. Έτσι θα έβγαινε ένα αποστειρωμένο πράγμα χωρίς συναίσθημα. Τα live αξίζουν και για τα λάθη. Αλλιώς καλύτερα να βάλουν ένα cd, ν’ ακούσουν στο σπίτι.
Με όλο αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, ανεβάζω στη σκηνή και την αδερφή μου ή άλλους φίλους-καλλιτέχνες που τυχόν θα έρθουν να με δουν. Φυσικά και θέλω το κοινό να είναι ήσυχο, αυτό επιδιώκουμε χωρίς να τα καταφέρνουμε πολλές φορές. Αλλά το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Ίσα-ίσα όταν γίνεσαι μια παρέα, νιώθει και το κοινό σαν μέλος της παράστασης οπότε επειδή εκτίθεται, κάπως, θα κάνει ησυχία… έστω από ντροπή!
Με τον Δεληβοριά τι πρόβλημα έχεις;
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, αλλά μ’ αυτή την ερώτηση νομίζω θες να μας δημιουργήσεις (γελάει)! Τον Δεληβοριά τον θαυμάζω, τον άκουγα από μικρός. Είναι από τους καλύτερους τραγουδοποιούς της γενιάς του και έχει συνέπεια και σεβασμό απέναντι στη δουλειά και στο κοινό του. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρεθώ κάποια στιγμή σε μια πολυθρόνα, απέναντί του, να παίζω με την κιθάρα του τα κομμάτια μου και να μου δίνει συμβουλές (πριν τα ηχογραφήσω). Μάλιστα ήταν και ο νονός του δίσκου.
Αν λες για το κομμάτι μου, το «Σαν τον Δεληβοριά», τότε να σε διαβεβαιώσω πως δεν είναι καθόλου ειρωνικό. Αντιθέτως, λόγω θαυμασμού, ήθελα να γράψω ένα τραγούδι σαν αυτά του Δεληβοριά και όπως αναφέρω, όντως τα περιγράφει όλα τόσο γλαφυρά στους στίχους του. Μάλιστα του άρεσε και το συγκεκριμένο κομμάτι.
Ο Καζαντζίδης και ο Σαββόπουλος πώς δένουν στα live σου;
Ο Καζαντζίδης κι ο Σαββόπουλος μια χαρά δένουν. Εγώ δεν ξέρω πώς δένω μαζί τους! Ο Σαββόπουλος έχει γράψει φοβερά τραγούδια και είναι ο «δάσκαλος» για τους επόμενους τραγουδοποιούς στην Ελλάδα. Από την άλλη ο Καζαντζίδης είναι από τις μεγαλύτερες φωνές που έχουν περάσει. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πατέρα φανατικό καζαντζιδικό. Με γλέντια και τραπέζια με κρασί και λαϊκά τραγούδια. Αυτή είναι η κουλτούρα μας και ό,τι μουσική κι αν κάνω, δεν απαρνιέμαι τον Καζαντζίδη, τον Αγγελόπουλο, τον Διονυσίου. Αυτοί με μεγάλωσαν και τους τιμάω κατά κάποιο τρόπο στα live μου, φέρνοντάς τους στα μέτρα μου πάντα.
Γράφεις στίχους όταν πετάς στα σύννεφα ή όταν σέρνεσαι στα πατώματα;
Αυτό δεν είναι κάτι που είναι στάνταρ. Μπορεί να γράψεις οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιαδήποτε κατάσταση. Και δεν είναι απαραίτητο ότι όταν δεν είσαι καλά, θα γράφεις ντε και καλά καταθλιπτικά κομμάτια ή όταν είσαι καλά θα γράφεις χαρούμενα. Απλά ίσως όταν είσαι στα πατώματα που λες, δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα άλλο οπότε κάθεσαι σπίτι κλεισμένος και γράφεις. Ενώ όταν πετάς στα σύννεφα, απλά θες να το ζήσεις, να το χαρείς.
Πες μου την ιστορία της ζωής σου επιγραμματικά.
Γεννήθηκα στην Πάτρα, μεγάλωσα στον Κόροιβο Ηλείας μέσα σε θερμοκήπια με γαρύφαλλα (η δουλειά του πατέρα μου). Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τότε, με παιχνίδια στις αυλές, μπάλα με φίλους και ξαδέρφια. Σπούδασα δημοσιογραφία στην Πάτρα και από το 2010 είμαι στην Αθήνα όπου έχω κάνει πολλές δουλειές και παράλληλα ηχογράφησα τον πρώτο μου δίσκο «Λαθραναγνώστης», παίζω live και γνωρίζω κόσμο.
Αποφάσισα να ασχοληθώ με τη μουσική, όταν κατάλαβα ότι δεν με ικανοποιεί τίποτα άλλο ή ότι δεν είμαι άξιος για τίποτα άλλο, όπως θες πες το! Πάντα θυμάμαι να τραγουδάω ή να σφυρίζω ακόμα και στο φαγητό και να σπάω τα νεύρα της μάνας μου. Αλλά είναι το μόνο που θέλω να κάνω. Όλα τ’ άλλα είναι αγγαρεία.
Πες μου τι σου αρέσει στην Αθήνα και τι σε κάνει να θες να γυρίσεις πίσω στην γενέτειρά σου;
Παντού είναι καλά αν έχεις χρόνο και φίλους. Στην Αθήνα, δύσκολο να έχεις χρόνο γιατί θα δουλεύεις 10 ώρες τη μέρα για να επιβιώσεις και κοιμάσαι τις υπόλοιπες. Παρ’ όλα αυτά στην Αθήνα μ’ αρέσει γιατί κάθε βράδυ μπορείς να δεις κι από ένα live. Μπορεί να περπατήσεις στην Αρεοπαγίτου και να ακούσεις κόσμο, παρέες, μουσικές και να τα ξεχάσεις όλα.
Αυτό που θα με έκανε να γυρίσω πίσω στο χωριό, είναι η ηρεμία. Στο χωριό ανοίγει το μάτι σου. Δεν έχει πολυκατοικίες και βλέπεις πιο συχνά τον ουρανό, έχω συνηθίσει να βλέπω καταπράσινα λιβάδια και αυτό μου ’χει λείψει κάπως. Τις προάλλες κοίταζα τον ουρανό στην Αθήνα και τυχαία είδα ένα μόνο αστέρι. Μόνο ένα! Και λέω, πάλι καλά, είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν.
Πες μου ποιον στίχο, ποιου στιχουργού ή τραγουδοποιού ζηλεύεις και θα ήθελες να έχεις γράψει εσύ;
Α! Καλά… θα ήθελα να είχα γράψει τα πάντα! Ζηλεύω όλους τους καλούς στίχους και θα ήθελα να τους είχα σκεφτεί εγώ. Όλους του Dylan σίγουρα. Αλλά θα αναφέρω έναν ελληνικό ενδεικτικά. Τον πρώτο που μου ήρθε τώρα. Από Ξύλινα Σπαθιά, «Στον Νότο» που λέει: «...Τώρα που να ταξιδεύεις; Τώρα ποιός αστερισμός να σημαδεύει την καρδιά σου; Ποιον ξυπνάς με τα φιλιά σου;».
Έχεις φίλους από τον καλλιτεχνικό χώρο; Υπάρχουν εκεί ειλικρινείς φιλίες ή είναι όλα λίγο pr;
Όχι δεν νομίζω πως είναι όλα pr! Δεν θέλω να το πιστεύω βασικά. Είμαι λίγο ρομαντικός και αθώος μ' αυτά. Εγώ είμαι τυχερός γιατί γνώρισα ανθρώπους που με έχουν στηρίξει, απ’ την αρχή, με έχουν πιστέψει και με έχουν βοηθήσει με ανιδιοτέλεια και τους ευχαριστώ για αυτό. Τα πιο καλά παραδείγματα ότι υπάρχουν ειλικρινείς φιλίες είναι ο Πάνος Φραγκιαδάκης και ο Βαγγέλης Χατζηγιάννης (ΧατζηΦραγκέτα) που τώρα πλέον τους ξέρω γύρω στα 8 χρόνια και έχουμε περάσει αρκετά μαζί και τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν και τραγούδησαν τα τραγούδια μου αλλά και για τη φιλία τους γενικά. Κι επίσης ο George Gaudy που έναν χρόνο δουλεύαμε τον δίσκο μαζί και συζητήσαμε αρκετά, γελάσαμε, αγχωθήκαμε και τώρα ακόμα που είναι στην Αγγλία, μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα.
Θα μου περιγράψεις μια εικόνα επίγειου παραδείσου για να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με αυτή τη γλυκιά εικόνα;
Σίγουρα θα είχε πεδιάδες, πολλές σκηνές με διάφορα live, αλκοόλ, φίλους, φλερτ! Στην ουσία περιγράφω ένα φεστιβάλ! Ή δεν έχω πολλή φαντασία ή απλά έχω βρει τον επίγειο παράδεισό μου! Ε άντε για να βάλω λίγη φαντασία, να πω ότι σε μία από τις σκηνές, θα έπαιζαν οι Oasis που θα είχαν επανενωθεί.
13°
