Στις 5 Ιουλίου η Angelika Dusk μαζί με το πενταμελές της γκρουπ καλεί 9 φίλους μουσικούς και καλλιτέχνες σε ένα διαφορετικό garden party στον Κήπο του Μεγάρου. Ίαν Στρατής, Γιάννα Βασιλείου, Δημήτρης Σαμόλης, Κρυσταλλία, Αντώνης Βλάχος, Ξένια Ντάνια, Φαίδων Φαρίντ, Cookie και Dimitri Kopsis θα βρεθούν μαζί της στη σκηνή για ένα όμορφα δομημένο «χάος». Με επιλογές από τον πρώτο και τον δεύτερο προσωπικό δίσκο της «Beautiful Mess» αλλά και απρόσμενες διασκευές με την υπογραφή της Μυρτώς Κοντοβά σε σκηνοθεσία και artistic direction. Λίγο πριν τη συναυλία της στον ωραιότερο κήπο της πόλης, η Αngelika Dusk εξιστορεί ξεχωριστές στιγμές από το «ημερολόγιο» του άλμπουμ της «Beautiful Mess» σε Λονδίνο και Σαντορίνη.
Νοέμβριος 2015. Ο Rupert Christie (παραγωγός του άλμπουμ «Beautiful Mess») είναι καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή του, σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο στο γκαράζ του σπιτιού του που έχει μετατρέψει σε στούντιο. Έχει περάσει μόνο ένας μήνας από την προηγούμενη συνάντησή μας, αλλά, με μια κούπα τσάι στο χέρι, λέμε τα νέα μας. Εφόσον φτιάχνουμε μουσική μαζί θέλω ο Rupert να καταλάβει τι σημαίνει το κάθε τραγούδι για μένα, σαν φίλος, να γνωρίζει την προσωπική μου ζωή και το συναισθηματικό μου κόσμο.
Του περιγράφω ότι πρόσφατα πήρα την μπλούζα του ανθρώπου με τον οποίο χώρισα και την έκανα μικρά μικρά κομματάκια με το ψαλίδι.
Γελαει, όμως εγώ έχω ήδη γραμμένους στίχους για αυτή τη σχέση. Βγάζω τα τσαλακωμένα μου χειρόγραφα από την τσάντα, τα απλώνω στο πάτωμα, και αρχίζω να τα βάζω στη σειρά, ενώ αυτός δημιουργεί ένα ροκ riff (φράση) στην κιθάρα. Το ψαλίδι γίνεται «όπλο» στα χέρια μου, από τα κομμάτια γεννιέται ένα μικρό «έργο τέχνης», ένα «όμορφο χάος», το «Beautiful Mess».
Μάρτιος 2016. Πρέπει να είναι η δωδέκατη φορά μέσα στον χρόνο που ταξιδεύω στο Λονδίνο. Ο καιρός βροχερός, φυσικά, και είναι Σάββατο, η έκτη μέρα στη σειρά που ταξιδεύω με το τρένο για να φτάσω στο στούντιο. Είμαι εξουθενωμένη από την αϋπνία, από το ότι στύβω το μυαλό από το πρωί μέχρι το βράδυ και έχω γράψει 6 τραγούδια σε 6 μέρες αλλά κυρίως από το ότι είμαι μόνη. Κατεβαίνω από το τρένο και περπατάω στη βροχή χωρίς ομπρέλα, καθώς αρνούμαι να παραδεχτώ ότι είναι απαραίτητη στο Λονδίνο. Φτάνω στο στούντιο για να γνωρίσω έναν καινούριο παραγωγό, ο οποίος είναι ενθουσιασμένος που θα συνεργαστεί με έναν νέο καλλιτέχνη. Εγώ όμως σχεδόν δεν μπορώ να δω μπροστά μου από την κούραση και χώνομαι στην πολυθρόνα με μια ζεστή κούπα καφέ, θέλοντας απλώς να κουρνιάσω και να χαθώ στις σκέψεις μου. Παρόλα αυτά, σηκώνομαι μπροστά στο μικρόφωνο και αρχίζω να τραγουδαω μελωδίες ενώ αυτός παίζει πιάνο. Από το πουθενά, μέσα σε μια ώρα, γεννιέται το «Every Kiss». Χωρίς λόγια στην αρχή, ακαταλαβίστικες συλλαβές μόνο που δημιουργούν τις μελωδίες του κουπλέ και του ρεφρέν, με μια χροιά τρυφερή και γεμάτη παράπονο. Κλείνομαι σε ένα μικρό δωμάτιο του στούντιο μόνη μου για άλλες δυο ώρες και βάζω λόγια στη μελωδία, λέξεις στο τραγούδι. Τελικά αυτός ο στρατιώτης του «Every Kiss» δεν ήταν έτοιμος να παραδοθεί…
Ιούλιος 2016. Φτάνω στο Λονδίνο και παίρνω το τρένο για την επαρχία, όπου θα γυρίσουμε το βιντεοκλίπ του «Scream». Έχει 13 βαθμούς κελσίου και βρέχει, όπως είθισται τον Ιούλιο… Ο σκηνοθέτης Simon Blake και η ομάδα του βρίσκονται σε ένα χωράφι με ψηλά στάχια, δίπλα στη θάλασσα, έτοιμοι για το γύρισμα. Όλοι φορούν μπουφάν, σκούφους και κρατούν ομπρέλες. Εγώ όμως βγάζω το παλτό μου, μένω ξυπόλητη με μια φούστα και ένα αμάνικο μπλουζάκι και τρέχω 100άρια στην πεδιάδα, ενώ με κυνηγάει ο κάμεραμαν από πίσω. Και δεν θα πω ότι με ανάγκασε κανείς, εγώ το επέλεξα! Το σενάριο μου είχε δοθεί από πριν και είχα αποφασίσει να το παίξω αυτόν τον ρόλο! Όπως επίσης επέλεξα το πρωί της επόμενης μέρας να κάνω γύρισμα σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο κτίριο, να είμαι συνεχώς βρεγμένη, σε ένα δωμάτιο γεμάτο υγρασία και βρώμικα νερά –υποθέτω από το διπλανό έλος– και να σέρνομαι στο πάτωμα φορώντας μόνο ένα άσπρο νυχτικό. Σκηνοθέτης και συνεργείο φορούσαν όλοι πάλι ζεστά ρούχα και ήταν φανερό πως με λυπόντουσαν! Εγώ όμως δε λυπήθηκα τον εαυτό μου, παρόλο που έτρεμα και είχαν γίνει μπλε τα χείλια μου, γιατί ήθελα να αποδώσω την αγωνία του «Scream» στο βίντεο. Η μοναδική στιγμή στην oποία θέλησα να τα παρατήσω όλα και να το βάλω στα πόδια ήταν όταν βρήκα δυο αράχνες δίπλα μου στο πάτωμα. Εκεί ξεχείλισε για μένα το… έλος!
Σεπτέμβριος 2016. Όλοι οι μουσικοί της μπάντας και φυσικά ο παραγωγός μας, ο Rupert Christie, έχουν έρθει στα Black Rock Studios της Σαντορίνης. Εκεί μείναμε δεκα μερες προκειμένου να ηχογραφήσουμε το άλμπουμ «Beautiful Mess». Το μέρος είναι ειδυλλιακό, αλλά η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμά μας ήταν οργανωμένο και αυστηρό, καθώς είχαμε 12 τραγούδια μπροστά μας. Σταθεροί θαμώνες στις καρέκλες της κονσόλας ο Rupert, εγώ και το σκυλάκι μου η Νότα, που επιβλέπαμε τα πάντα. Ο κάθε μουσικός περνούσε συγκεκριμένο χρόνο την ημέρα μαζι με τον παραγωγό, ηχογραφώντας το όργανό του, ενώ παράλληλα οι υπόλοιποι έκαναν ζέσταμα ή δοκίμαζαν μουσικές ιδέες σε άλλα δωμάτια του στούντιο. Τα πρωινά ηχογραφούσαμε τα τύμπανα, και μετά το μπάσο. Αργότερα έμπαινε ο πιανίστας, και συνήθως τα απογεύματα ο κιθαρίστας, μετά το καθιερωμένο του μπάνιο στην πισίνα! Εγώ προτιμούσα τις μαγικές βραδινές ώρες, μεταξύ 11 το βράδυ και 3 το πρωί. Παρόλο που δουλεύαμε πολύ, ξεκλέβαμε χρόνο για μια παρτίδα τάβλι, μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ, αφού εξαφανίζαμε 5 πακέτα Caprice την ημέρα η ένα μισάωρο για «οικογενειακό» μεσημεριανό στην αυλή. Αυτές ήταν μέρες που θα μου μείνουν αξέχαστες, μέρες γεμάτες ιστορίες που χωρίς αυτές ο δίσκος αυτός θα ήταν αλλιώς.
Κήπος του Μεγάρου, Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, 2107282333. (21.00/€10, 12 ταμείο/Προπώληση: megaron.gr, 2107282333, Public) Στις 5 Ιουλίου.
