Τρεις μεσήλικες από το Νιού Τζέρσεϊ βγάζουν ένα μπουκέτο τραγούδια, χωρίς να θέλουν να αποδείξουν τίποτα με αυτά, δηλώνοντας όσα έχουν να πουν με την αγνότητα των προθέσεών τους, με τις αλήθειες που σκιαγραφούν τα μελωδικά τους τοπία. Ο ήχος τους, ένα προαστιακό χτυποκάρδι, ένα ημερολόγιο συναισθημάτων και μαγεμένων λέξεων, διαχέεται αβίαστα και γίνεται το σάουντρακ της καθημερινότητας. Ο Ira Kaplan, η Georgia Hubley, ο James McNew, η γλυκιά ηλεκτρική μηχανή που αλλάζει κατά βούληση ταχύτητες, από την chamber pop στην ψυχεδέλεια και τον θόρυβο, από το νανούρισμα στον πειραματισμό και από το shoegaze στους παράδρομους του indie, αποδεικνύουν για πολλοστή φορά πως η μουσική είναι το ασφαλέστερο μονοπάτι για τη θετική ενέργεια. «There’s a Riot Going On». Ευχόμαστε υπέροχες ακροάσεις.
Οι Yo La Tengo και εμείς: Δεσμοί ακατάλυτοι. Κάθε επανεμφάνισή τους είναι σπουδαία υπόθεση. 34 χρόνια υπόστασης, 15 άλμπουμ, οποιοδήποτε tracklist τους, ένα ανθολόγιο πανδαισιακών ήχων. Με τις τελευταίες ολοκληρωμένες συνθέσεις του τρίο να χρονολογούνται στο 2013, (μεσολάβησε το αποκλειστικά αποτελούμενο από διασκευές «Stuff Like That There»), εύλογα το «There’s a Riot Going On» συνοδεύεται από αυξημένη αδημονία. Τι κρύβεται λοιπόν στα πορτοκαλί βινυλιακά αυλάκια του; Εδώ δεν υπάρχουν εκρήξεις του τύπου «From a Motel 6», «Sugarcube» και «Blue Line Swinger». Τα δυνατά ντεσιμπέλ απουσιάζουν, κυρίαρχο μοτίβο είναι το νωχελικό midtempo και το όλο εγχείρημα θυμίζει μια πιο παρατεταμένη άσκηση στο πνεύμα του «And Then Nothing Turned Itself Inside Out».
Το «There’s a Riot Going On» είναι το σάουντρακ της ονειροπόλησης, πρώτη ύλη του είναι η ενδοσκόπηση, η τρυφερότητα, η νοσταλγία, το καψουροτράγουδο με κυριότερη συναισθηματική απόχρωση τη χαρμολύπη. Το αποτέλεσμα είναι 63 λεπτά ντοκουμενταρισμένης στερεοφωνικής ευτυχίας. To εναρκτήριο «You Are Here» δίνει τον τόνο του υπνωτικού mid tempo που ψηλαφεί στο σκοτάδι για να θυμηθεί τι σημαίνει φως, το «Shades of Blue» φτιάχτηκε στο πασίγλυκο κλειδί της αρμονίας την οποία η Georgia Hubley τόσο καλά διδάχτηκε από τη Maureen Tucker και τα closet mixes των Velvet Underground, οι σκοποί του Ira Kaplan σαν το «She May, She Might»ερμηνεύονται με έμφαση στην απαγγελία παρά το τραγούδι, ενώ το «For You Too» είναι ό,τι εγγύτερο σε ανθεμική ποπ, του είδους στο οποίο αριστεύουν διαχρονικά οι Yo La Tengo, με το φαζαριστό μπάσο και τα γλυκόπικρα λογάκια του ερωτοχτυπημένου Λακεδαίμονα που χαμογελά στωικά ενώ δαγκώνεται από την αλεπού.
Περίπου στα μισά, το άλμπουμ εγκαταλείπει κάθε εμπορική πρόφαση για να αφοσιωθεί στο δικό του ιδιοσυγκρασιακό τέμπο. Εδώ το γκρουπ βάζει στο πιάτο μας τα καλύτερα ηχογραφήματά της, με επίκεντρο το «Shortwave», ένα κυματιστό ρεύμα συνείδησης που θα μπορούσε να προέρχεται από τα ambient works του Brian Eno. Η διασκευή στο «Polynesia #1» του Michael Hurley ανταποκρίνεται στο πνεύμα: «I’m going to Polynesia, I’m going at my leisure». Στις ατμόσφαιρες που ξεχειλίζουν reverb, vibrato, ήχο και φως, ξεδιπλώνεται ο αναλογικός γαλαξίας μιας μπάντας υπερβολικά ανήσυχης για να μη βουτήξει στο άπειρο. Υπάρχει η tropicalia του «Esportes Casual», οι πολυρυθμοί του «Above the Sound», το easy listening του Let’s Do It Wrong. Οι Yo La Tengo υπερβαίνουν όλους τους κανόνες του indie rock για να το πάνε σε καινούργια, ουράνια επίπεδα. Χωρίς αυτούς, η μουσική που ακούμε θα ήταν πολύ πιο φτωχή.
22°
