Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Οι The Bitter Sweet δεν είναι μικρά παιδιά, αλλά το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι σχετικά φρέσκο. Κι όπως θα δείτε από την «κασέτα της ζωής» του ηγέτη της μπάντας, Νικόλα Αλαβάνου (γράφει μουσική και στίχους), οι πρώτες ύλες επιρροών μέσα από τις οποίες προέκυψε είναι εκλεκτές. Κάπου ανάμεσα στην αμερικάνικη cool συνθετική παράδοση και την βρετανική ποπ με την οποία ενηλικιωθήκαμε στα ‘90s, το Dancing In The Zoo (ΕΜΙ, 2012)είναι γεμάτο στρογγυλά, ραδιοφωνικά, μελωδικά τραγούδια. Το κυριότερο; Παρότι «πικρόγλυκα» είναι οικεία. Ας δούμε όμως τι μουσική άκουγε ο Νικόλας Αλαβάνος…
Στα 5
JOE DASSIN, Et Si Tu N' Existais Pas
Υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που διηγούνται οι γονείς μου. Περνούσα, λένε, ώρες ατελείωτες γυρνώντας γύρω-γύρω από ένα πικ απ που έπαιζε δίσκους Joe Dassin στο σπίτι της γιαγιάς, με ουσιαστικό σκοπό να ακολουθώ πιστά την κυκλική υπνωτική πορεία του δίσκου. Ψυχάκιας με τη μουσική από μικρούλης... Και καμία τάση λιποθυμίας παρακαλώ!
Στα δέκα μου είχα αρχίσει να παίρνω τα «ηνία» και τις πρώτες αυθεντικές μου μουσικές πρωτοβουλίες. Το "talk of the town" της εποχής - Ελλάδα των ‘80s- ήταν η κόντρα μεταξύ των σκληροπυρηνικών οπαδών των Wham του George Michael και των φανατικών aficionados των Duran Duran. Εγώ έγερνα σαφώς προς την ακαταμάχητη «αλήτικη» - ο Θεός να βάλει το χέρι του - γοητεία των Duran Duran, αν και μεταξύ μας γούσταρα τρελά το “Careless Whisper”. Το “ The Wild Boys” είχα λιώσει να το χορεύω στα πάρτι της εποχής, παριστάνοντας τον ματσό «αλητάμπουρα».
Πλέον τα πράγματα σοβαρεύουν και αρχίζει η περίοδος της ποπ-ροκ συνειδητοποίησης. Η ψύχωσή μου με τους Beatles έχει ουσιαστικά καθοδηγήσει συνθετικά και πνευματικά όλη τη μουσική ζωή μου. Θα μπορούσαν λοιπόν στη θέση αυτού εδώ να βρίσκονταν πολλά άλλα «σκαθάρεια» άσματα, αλλά φυλάω ως θησαυρό την εξής χαρακτηριστική - και ανατριχιαστική για μένα – ανάμνηση: με το που πρωτοάκουσα στα 1989 (βινύλιο φυσικά) το Abbey Road στην ολότητα του, καθηλωμένος στο σαλόνι του πατρικού μου σπιτιού, σηκώθηκα όρθιος και χειροκρότησα! Κάτι είχε αλλάξει για πάντα μέσα μου, μια επαναστατική μουσική μυσταγωγία είχε μόλις λάβει χώρα... Είχα απλά μείνει άφωνος με την τελειότητα του εν λόγω άλμπουμ. Με θυμάμαι να ξεχωρίζω τότε - ο φτωχός και απαίδευτος - το “Maxwell's Silver Hammer”. Αργότερα ανακάλυψα τα πραγματικά αριστουργήματα αυτού του δίσκου - ορόσημο.
Στα 20
NICK CAVE & THE BAD SEEDS, Loverman
Είμαι 20 χρονών και αφήνομαι εκστασιασμένος στην ακαταμάχητη γοητεία του Γότθου Βάρδου της Νοσηρότητας. Αγάπησα τον Nicholas Edward Cave με πάθος από τότε που ο συμμαθητής μου Σωτήρης μου μίλησε για το Tender Prey - άλμπουμ του από το 1988. Με το που το απέκτησα, δεν υπήρχε γυρισμός. Από το καταπληκτικό Let Love In του 1994 επιλέγω το οριακά αρρωστημένο και ψυχωτικό “Loverman”. Ακόμα ριγώ ακούγοντάς το. Με θυμάμαι να επιδίδομαι σε ατελείωτες ονειροπολήσεις στο μπαλκόνι του παλιού μου σπιτιού συγκεντρωμένος στη-γεμάτη αδρεναλίνη- λυρική ροή του. Είναι από τις πρώτες φορές που παρακολούθησα με προσοχή τους στίχους ενός ροκ άσματος - μέχρι τότε επικεντρωνόμουν στη μουσική. Αλλά τραγουδοποιοί σαν τον Cave, τον Bowie και τον Morrissey μου άλλαξαν μια δια παντός αυτήν την νοοτροπία. Ερχόμουν πια σε επαφή με στίχους υψηλής λογοτεχνικής αξίας.
Είναι 1999,είμαι φαντάρος, περήφανο ναυτάκι, και στο ραδιοφωνάκι της καντίνας «σκάει» αυτό το - φαινομενικά uptempo - κομάτι. Κάτι μου έκανε από το πρώτο άκουσμα. Την ίδια χρονιά τους είδα και πρώτη φορά live στο Rockwave του Αγ.Κοσμά. Κατά γενική ομολογία δεν ήταν η καλύτερή τους εμφάνιση. Γενικώς το 13 είναι ένα άλμπουμ που άργησε να εκτιμήθει, γιατί προφανώς δεν ήταν «εύκολο», ούτε του ενός ακούσματος. Σιγά σιγά όμως βρίσκει την θέση του στο πάνθεον των πειραματικών indie pop άλμπουμ. Για μένα είναι κάτι πολύ περισσότερο...Ένα ταξίδι ανάμεσα στον πειραματισμό του art και του canterbury rock, τις glam κιθάρες των Manzanera και Ronson, το διαστρικό ταξίδι του Syd Barrett, τις lo-fi ελεγείες των Pavement. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί και μια από τις πρώτες διασκευές των The BitterSweet, πίσω στα 2007.
Στα 30
GRANDADDY, El Caminos In The West
Την ηλικία των 30 θα την περάσω δυστυχώς λίγο στο ντούκου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά αυτή την από κάθε άποψη σημαδιακή ηλικία την πέρασα ακούγοντας και αναμασώντας παλιά αγαπημένα. Πολύ συχνά στη μουσική μου πορεία, απογοητευμένος σφόδρα από την μέτρια μουσική παραγωγή της εποχής μας, προσκολλώμαι στα σημεία αφετηρίας μου. Κάποιος μπορεί να το αποκαλέσει «δεινοσαυρισμό», εγώ το αποκαλώ ανάγκη. Το 2004 λοιπόν, άκουσα με προσοχή τα «νέα» ρεύματα που εισήγαγαν γκρουπ όπως οι Strokes, οι Franz Ferdinand και οι Killers, χωρίς να επιτρέψω στο αυτί μου να ιδρώσει ιδιαιτέρως. Αξιόλογες δουλειές ,καλές παραγωγές, τίποτα το συναρπαστικό κατά την ταπεινή μου γνώμη. Κρατώ λοιπόν το Sumday των εξαιρετικών Grandaddy. Συνδυάζει την τραγουδοποιία του Brian Wilson και των Beatles με τον ζεστό ήλιο της ψυχεδελικής Καλιφόρνια και μοντέρνα electro στοιχεία. Μαθήματα απλής ποπ τραγουδοποιίας. Μακράν αγαπημένο κομμάτι τους φυσικά εστί το “Crystal Lake”, αλλά αυτό ανάγεται στο μακρινό 1999!!
Στα 35
PJ HARVEY, The Mountain
Εδώ στέκομαι προσοχή αποτίνοντας φόρο τιμής. Από το υπέροχο White Chalk άρχισα να εκτιμώ απεριόριστα την Polly Jean Harvey, αισθανόμενος ντροπή για τα αρνητικά αισθήματα που έτρεφα προς εκείνην μέχρι τότε. Μια «γυναίκα-δαίμων», μια απόλυτη performer που μπορεί να σηκώσει ένα show ολομόναχη με την κιθάρα της...Το 'χω βιώσει ιδίοις όμμασι. Απόλυτος σεβασμός, λοιπό, σε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που άκουσα τα τελευταία χρόνια. Το συγκινητικό “The Mountain” που κλείνει τον δίσκο με την ανατριχιαστική κραυγή της P.J. απλά σπαρακτικό....
ΣΗΜΕΡΑ
ATOMS FOR PEACE, Ingenue
Είναι απορίας άξιον πως σ' αυτή την ευχάριστη διαδρομή μέσα στον χρόνο δεν επέλεξα κανένα κομμάτι των Radiohead, ενός απ' τα μακράν πιο αγαπημένα μου σχήματα των τελευταίων 20 χρόνων, ίσως ΤΟ αγαπημένο. Απλά δε συνέπεσαν οι καταραμένες οι χρονολογίες με κάποιο άλμπουμ τους!!!! Για να «επανορθώσω», λοιπόν, κλείνω με ένα απ' τα καλύτερα κομμάτια του ντεμπούτο άλμπουμ των Atoms For Peace, του side project του Thom Yorke. Το ακούω πολύ τελευταία, έχω ψιλοσκαλώσει. Κι εξαιρετικό videoclip! Μας δίνει ιδέες...
Αυτό είναι το πρώτο σινγκλ από τον δίσκο “You Don’t Want Me Babe” που προκρίθηκε μεταξύ άλλων και στο διαγωνισμό Red Bull Bedroom Jam
Κι αυτό είναι το δεύτερο με τίτλο “The Wind”
Οι The Bitter Sweet εμφανίζονται το Σάββατο 18/5 στο After Dark (Διδότου 31 & Ιπποκράτους, Εξάρχεια) – ανοίγουν οι Deadbeat Escapement
16°
