Μπορεί να δείχνει σαν side project της «ελληνικής πραγματικότητας», μπορεί για πολλούς να κινείται στο χώρο του αοράτου, αλλά το βασικό είναι πως κινείται μέσα σε αυτή την αποσβολωμένη πραγματικότητα που μετεωρίζεται, που έχει χάσει το νόημα και το στόχο, που μένει αδρανής γιατί δεν ξέρει τι να πράξει.
Συγκροτήματα δημιουργούνται, διαλύονται, δίσκοι βγαίνουν, τα live είναι παντού, δεκάδες ελληνικά σχήματα κινούνται διαρκώς και προς πάσα κατεύθυνση κι ας ξέρουν ότι η ενασχόλησή τους με τη μουσική είναι μια «πολυτέλεια» που δεν μπορεί να τους ζήσει (όπως θα έπρεπε). Παρά τη διαφαινόμενη ματαιότητα του να φτιάξεις στην Ελλάδα ένα γκρουπ, παρά τα πιθανά αδιέξοδα που υποχρεώνει τους περισσότερους να κάνουν μια άλλη δουλειά για να ζήσουν και η μουσική να είναι ένα «χόμπι ελεύθερου χρόνου», τίποτα δεν σταματάει την ανάγκη για έκφραση και δημιουργία. Ένας διαρκής κύκλος με σχήματα που ξεκινάνε, με σχήματα που σταματάνε (όπως πρόσφατα οι 2L8 και οι Lower Cut), με δίσκους που βγαίνουν και φέγγουν σαν πυγολαμπίδες λίγο πριν χαθούν στο χρόνο που τρέχει.
The Boy - Έτοιμοι Δύο
Δες με κυλάω, όπως λέει και στο «Γλυκιά μου αγάπη». Ο the boy κυλάει διαρκώς και γι’ αυτό δεν χορταριάζει. Ήδη από το «Έτοιμοι Ένα» –που κυκλοφόρησε πριν από ένα χρόνο περίπου– ήταν φανερή μία μουσική πρόοδος και συγκρότηση που απλώνεται σε ένα όλο και ευρύτερο μουσικό φάσμα και ισχυροποιεί τον ποιητικό του λόγο που κι αυτός βελτιώνεται έχοντας χιούμορ, ειρωνεία, καυστικότητα αλλά και ποπ λυρισμό.
Καθώς η «διλογία» ολοκληρώνεται με τα άλμπουμ «Έτοιμοι Ένα» και «Έτοιμοι Δύο» γίνεται ακόμη πιο φανερό πως ο the boy είναι ένα ποιητικό πλάσμα αυτής της πόλης που ξέρει να βλέπει και να ακούει, που έχει αισθητική και στιλ, που μπορεί να αισθάνεται και να αντιδρά όχι όπως όλοι μας αλλά σαν ένας πραγματικός καλλιτέχνης. Τον συνδράμουν κι εδώ ο Κτίρια τη Νύχτα (ένας επίσης πολύ δημιουργικός μουσικός που εκπέμπει το ίδιο μήκος κύματος με τον the boy) και η Δεσποινίς Τρίχρωμη.
Οι κατά καιρούς συνθέσεις και τα τραγούδια που έχουν εμφανιστεί ήδη στο διαδίκτυο συγκεντρώνονται στο πρώτο του άλμπουμ –φτιαγμένο από τον ίδιο, χειροποίητα, αφού υπογράφει μουσική, ηχογράφηση, μίξη και εξώφυλλο– που αποτελεί μία «μέχρι τώρα» συλλογή της μουσικής του δράσης. Υπάρχει «πειραγμένο» το «Stars» του Monsieur Minimal, μια διασκευή του «House of the Rising Sun» και προσωπικές συνθέσεις που φανερώνουν μια ποπ διάθεση με προοπτικές και μέλλον, αλλά εδώ περισσότερο φαίνεται πως του αρέσει να ταξιδεύει χαζεύοντας τις μουσικές επιρροές του και την ποικιλομορφία της urban ποπ κουλτούρας του 21ου αιώνα, παρά καταθέτοντας μια συγκροτημένη προσωπική άποψη.
Ένα κουαρτέτο που «τιμά τη φανέλα» της τζαζ καθώς όλοι οι μουσικοί αυτής της δεμένης και αξιοπρεπούς παρέας πλησιάζουν σεβαστικά και με αίσθηση ευθύνης το τεράστιο αυτό μουσικό σύμπαν. Ο Άρης Παπαδόπουλος (πιάνο), ο Γιώργος Σταυρουλάκης (κιθάρα), ο Χρυσόστομος Μπούκαλης (όρθιο μπάσο) και ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης (τύμπανα) δεν έχουν σκοπό και διάθεση να «ανακαλύψουν την Αμερική» αλλά να παίξουν καλά, να περάσουν ωραία, να αισθανθούν δημιουργικά και να μας δώσουν τη δυνατότητα να ακούσουμε έναν καλό τζαζ δίσκο που όταν τελειώνει έχεις την ευχάριστη αίσθηση ότι δεν έχασες το χρόνο σου.
