Μία περιπετειώδης και δύσκολη ζωή απ' αυτές που μπορούν να γίνουν ταινία. Όπως και έγινε... Το ντοκιμαντέρ: "Soul of America" δίνει μια εικόνα της ζωής ενός τραγουδιστή και μουσικού της μαύρης μουσικής που δεν βρήκε τίποτα εύκολο και κατόρθωσε να δικαιωθεί πριν από μερικά χρόνια όταν ήταν πια πάνω από 60 χρονών.
Το Σάββατο πέθανε στα 68 του από καρκίνο αλλά έχοντας γευτεί την επιτυχία και την αποδοχή, όπως ακριβώς συνέβη και με την Sharon Jones με την οποία ο Charles Bradley "συγκατοικούσε" στην ίδια δισκογραφική εταιρία Daptone.
Όταν ήταν 14 ετών η μεγαλύτερη αδελφή του τον πήγε στο θρυλικό Apollo Theatre στο Μπρούκλιν γιά να δει τον James Brown σε εκείνη την απίστευτη σειρά συναυλιών του '62 που μας έδωσαν στη συνέχεια ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ όλων των εποχών, το: "Live at the Apollo".
Βγαίνοντας από το θέατρο ήξερε τι ήθελε να κάνει και σε ποιον ήθελε να μοιάσει, αλλά η ζωή είχε γι' αυτόν άλλο σενάριο. Έζησε στο δρόμο, έγινε λατζέρης και μάγειρας, είχε μία δύσκολη σχέση με την μητέρα του, τριγυρνούσε από πολιτεία σε πολιτεία αναζητώντας ένα μικρό χαμόγελο της τύχης, είδε τον αδελφό του δολοφονημένο έξω από το σπίτι του, αλλά η σπίθα δεν έσβησε ποτέ.
Τραγουδούσε περιστασιακά, συνεργαζόταν με μπάντες που έπαιζαν διασκευές γνωστών τραγουδιών soul και funk αλλά μέχρις εκεί. Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι και σωσίας του James Brown δεν κατάφερε να ανοίξει την πόρτα. Όμως η ζωή είναι πραγματικά απρόβλεπτη και ο Charles Bradley βρέθηκε το 2011 με τον πρώτο του δίσκο στον οποίο έδωσε τον χαρακτηριστικό τίτλο: "No Time for Dreaming". Ηταν ήδη 63 ετών και δεν είχε πολλά περιθώρια για όνειρα. Πρόλαβε να κυκλοφορήσει δύο ακόμη άλμπουμ, το: "Victim of Love" (2013) και το: "Changes" (2016).
Μετά ήρθε ο καρκίνος στο στομάχι και ο θάνατος στα 68 του χρόνια. Ποιος είπε πως η ζωή είναι δίκαιη;
21°
