Θανάσης Χριστοδούλου. Μεγάλωσε στο ίδιο σπίτι με τη Μόνικα. Με το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ “Fiction” στην Αrchangel στήνει το δικό του soundtrack με στοιχεία από το noir μικρόκοσμο του Danny Elfman, τη μελωδική απλότητα των Beatles και τις εμμονές του Satie. Λίγο μετά την εμπειρία του με το support στον Richard Hawley εξιστορεί στην ATHENS VOICE.
Tι σενάρια φτιάχνεις στο “Fiction”; Σενάρια με ήρωες τους ανθρώπους που γνωρίζω κατά καιρούς όταν βυθίζω τις προσωπικότητές τους στο μαγικό φίλτρο της κινηματογραφικής και λογοτεχνικής αισθητικής.
Ποιο είναι το soundtrack της πόλης; Οι νέοι μουσικοί της, είτε αυτοί ηχογραφούν δίσκους και κάνουν συναυλίες σε διάφορα μέρη στην πόλη είτε παίζουν σαν μουσικοί του δρόμου σε κάποιον πεζόδρομο.
Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή στην πόλη; Όποια ξεκινά και τελειώνει στο πεζοδρομημένο κέντρο.
Τι σου έχει μείνει από την περίοδο που έζησες στη Λιόν; Οι γέφυρες στα δύο μεγάλα ποτάμια που διέσχιζαν την πόλη (προορισμένες να γίνονται βιβλία, μουσική ή ταινία), το κυνήγι δίσκων στα διάφορα δισκοπωλεία του παλιού κέντρου, η «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» στα γαλλικά, οι μέρες κινηματογράφου, το μουσείο-σπίτι των αδερφών Lumiere.
Tι συμβουλή έχεις δώσει και ποια έχεις πάρει από τη Μόνικα; Συμβουλές δεν δέχεται κανείς από τους δύο, όμως να που, έτσι κι αλλιώς, και οι δύο μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον!
Πού θα επέλεγες να σταματήσει σε ένα προσωπικό σου “Fast Backwards”; Στο πρώτο πρωί που ξύπνησα στο «δικό μου» σπίτι στην Πάτρα, σαν φοιτητής.
Ποιες είναι οι δυο-τρεις φωτογραφίες που υπάρχουν στον τοίχο ή στο σπίτι σου; Όλες όσες έχω τραβήξει σε συναυλίες που με έχουν μαγέψει: Yann Tiersen, Zita Swoon, Flotation Toy Warning, Andrew Bird.
Υπάρχει κάτι καινούργιο που έμαθες μέσα από την ηχογράφηση του “Fiction”; Ότι όποια μελωδία σού έρχεται στο μυαλό πρέπει να την ηχογραφείς αμέσως. Ίσως έτσι δεν θα τη βαρεθείς ποτέ.
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με πέντε λέξεις; Ένας περίεργος Φυσικός με πιάνο.
16°
