Συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια ζωής το αντρόγυνο των μορμόνων από τη Μινεσότα που δικαιώνει απόλυτα το όνομα του, φτάνοντας στο 10ο χαμηλότονο άλμπουμ του. Περιλαμβάνει και αυτός ο δίσκος τα ίδια ευγενή και αισθητικά άρτια υλικά που συνήθως χρησιμοποιούν και περικλείει μια αρμονία που φαίνεται πως έχουν κατακτήσει και οι ίδιοι.
Ο Alan Sparhawk και η Mimi Parker χρησιμοποιούν τα απαραίτητα: την κιθάρα του, τα τύμπανά της και τη φωνή τους (άντε και κάνα μπάσο) για να δημιουργήσουν το δικό τους ήσυχο κόσμο όπου όλα είναι σε χαμηλή ένταση, τόσο που μερικές φορές στα live τους οι θεατές δεν ακούνε (άσε που δεν τους βλέπουν κιόλας καθώς συχνά κάθονται κάτω). Αν λοιπόν αναλογιστούμε εδώ τη φράση του Erik Satie: «Θέλω ο ήχος της μουσικής μου να μπερδεύεται με τον ήχο από τα μαχαιροπίρουνα», που έκανε τον Brian Eno να δημιουργήσει το ambient, μια μουσική περιβάλλοντος δηλαδή, που «μπορεί να ακουστεί ή να αγνοηθεί» όπως λέει ο ίδιος, τότε οι Low κάνουν ένα είδος folk/αmericana με χαρακτηριστικά ambient. Είναι τόσο χαμηλότονος ο ήχος τους που μπορεί να αγνοηθεί, τόσο ψιλοβελονιά κεντημένος που με μια πρόχειρη και απρόσεκτη ακρόαση μπορεί να ακουστεί συνηθισμένος και βαρετός. Όπως όλα τα πράγματα που δεν κάνουν μπούγιο και φασαρία έτσι και το «The Invisible Way» είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ένα άλμπουμ που χρειάζεται «πολλές και κατ’ ιδίαν ακροάσεις» (που θα ’λεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις).
Φέρει την αισθητική αύρα της δεκαετίας του ’60, η Mimi Parker (που τραγουδάει στα μισά σχεδόν τραγούδια του δίσκου) θυμίζει αμυδρά Joan Baez ή Emmylou Harris και ο Alan Sparhawk φέρνει στο μυαλό τον Gram Parsons ή τον Graham Nash, ενώ τα φωνητικά τους συγχρονίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται άψογα, οι μελωδίες τους είναι καλές και ψαγμένες, η folk κυριαρχεί και η αmericana εμφανίζεται διακριτικά, το υποδόριο χιούμορ (που γνωρίζουμε και από τις «κουφές» διασκευές τους) δίνει το παρόν, το όλον έχει μια προσωπικότητα που δεν μπορείς να αγνοήσεις και ένα ευδιάκριτο στίγμα. Τίποτα ρηξικέλευθο δεν υπάρχει εδώ και καμία ανατρεπτική διάθεση, όλα είναι συνηθισμένα και χαμηλότονα. Όταν όμως από συνηθισμένα υλικά γεννιέται κάτι ωραίο, ευχάριστο, που μπορεί να κάνει καλή παρέα, που έχει ευαισθησία και βάθος, τότε δεν μπορεί παρά να αξίζει τον κόπο.
14°
