Eίναι τζαζ ο ήχος των λονδρέζικου κουαρτέτου ή όχι; Δεν έχει και σημασία. Και οι ίδιοι το αναρωτιούνται πίνοντας το τσάι τους στο South Bank. Το νεότερο μέλος του σχήματος, ο κρουστός Duncan Bellamy, o baby-faced σαξοφωνίστας Jack Wyllie, ο κρουστός Nick Mulvey και ο μπασίστας Milo Fitzpatrick συναντήθηκαν το 2004 ενώ ακόμη σπούδαζαν. Τους ένωσε η κοινή τους αγάπη για τον ήχο των Steve Reich, Cinematic Orchestra, Radiohead και Toumani Diabaté. Βαριούνται τους τζαζ κριτικούς, τους αρέσουν οι βόλτες στο ποτάμι και αυτό που τους διαφοροποιεί από κάθε άλλο γκρουπ είναι η χρήση του hang. Ένα ιδιόφωνο κρουστό σε σχήμα ιπτάμενου δίσκου που δημιουργήθηκε το 2000 στην Ελβετία από nerd μουσικόφιλους και δίνει το trademark του ήχου τους. Ο Bellamy το αγόρασε για 400 λίρες σε ένα Womad festival. Ο Mulvey ζήλεψε και ακολούθησε. Όταν στην πρώτη τους εμφάνιση σε ένα φεστιβάλ στην Μπολόνια μια ξαφνική βροχή τους ανάγκασε να παίξουν σε μία στοά, ήξεραν ότι είχαν βρει το όνομά τους. Aκολούθησε πολλή μουσική δουλειά, συναυλίες, diy εξώφυλλα άλμπουμ και 10.000 πωλήσεις.
Oι πιστοί φαν ανέλαβαν τη συνέχεια με συνεχείς αναρτήσεις στο YouTube και δεν άργησε να έρθει η σειρά τους για το Glastonbury.Άλμπουμ της χρονιάς για το «Time Out» και σχηματισμός ενός ΙΧ ύφους που ξεπερνά την post-jazz ταμπέλα των «αγαπημένων» τους κριτικών, συνομιλώντας ανοιχτά με rock, ambient, funk και hip-hop ήχους. To δεύτερο άλμπουμ τους ηχογραφήθηκε στα θρυλικά στούντιο Abbey Road, με παραγωγό τον John Leckie (Radiohead, Stone Roses). To 2011 o Keir Vine πήρε τη θέση του Nick Mulvey, που αποφάσισε να δοκιμάσει μόνος τη μουσική του τύχη. Απολαμβάνουν εξίσου τους δίσκους των Branford Marsalis Quartet και των Kings of Leon με ανοιχτά αυτιά και το βλέμμα στην ελεύθερη δημιουργία πέρα από κανόνες. Jazz; Free jazz; Aπλώς free.
