Πέρασε δέκα χρόνια χαζεύοντας και γεμίζοντας μπαταρίες. Τα έχει κάνει όλα, τα έχει δει όλα, δεν τραβάει κανένα ζόρι να κάνει δίσκο, να συνεχίσει την καριέρα του, να υποκύψει στις πιέσεις, να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του προς την εταιρεία και τους φανς. Ήταν τόσο σιωπηλός όλα αυτά τα χρόνια –αυτός που όταν τον ρώτησα σε μια συνέντευξη αν δέχεται το χαρακτηρισμό χαμαιλέοντας, που του προσάπτουν λόγω μεταμφιέσεων και προσαρμοστικότητας στις νέες τάσεις, μου απάντησε: «Εγώ χαμαιλέοντας; Ο χαμαιλέοντας θέλει να κρύβεται, εγώ θέλω να φαίνομαι»–, που είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν φήμες τις οποίες και απαξιούσε να διαψεύσει. Είχε κάτι καλύτερο να κάνει. Για δύο χρόνια και εντελώς μυστικά («ούτε στα παιδιά μου δεν το είχα πει» δήλωσε ο Tony Visconti) ηχογραφούσε έναν καινούργιο δίσκο και αυτή θα ήταν η καλύτερη απάντηση. Και όντως, είναι...
Ο David Bowie, 66 χρονών πια, για να μην ξεχνιόμαστε, κάνει ένα φρέσκο, ζωντανό, στιλάτο και ευχάριστο άλμπουμ. Όχι ρηξικέλευθο ή πειραματικό (άλλωστε η εποχή του «Heroes» έχει παρέλθει, όπως υποδηλώνει και το εξώφυλλο, και είμαστε πια στην «επόμενη μέρα»), αλλά καλοφτιαγμένο, ευρυγώνιο, τολμηρό, που δεν λιβανίζει το «ένδοξο παρελθόν» του, χωρίς όμως να το περιφρονεί ή να το υποτιμά. Κάθε άλλο. Το μουσικό του παρελθόν άλλωστε, στην ολότητά του, είναι η μαγιά του νέου του δίσκου. Το «The Next Day» είναι ένα ανθολόγιο του παρελθόντος του, τουλάχιστον αυτού που θέλει ο ίδιος να μας υπενθυμίσει. Κορφολογεί χαρακτηριστικά αισθητικά μοτίβα από το παρελθόν και τα αφηγείται ξανά με τον τρόπο που έχει τώρα. Τοποθετεί το μουσικό του background στο 2013, όχι σαν ηλικιωμένος που ξεκαθαρίζει το άλμπουμ των φωτογραφιών πετώντας αυτούς που τον στενοχώρησαν, τον έβλαψαν ή του κάνει κακό να θυμάται (άλλωστε είναι αρκετά εγωιστής για να κάνει κάτι τέτοιο), αλλά σαν ένας δημιουργός ζωντανός που έχει σπουδαίο παρελθόν αλλά και κάτι ακόμη να πει. Η «γαλανομάτα σόουλ», το χορευτικό ροκ, οι κιθάρες που δεν διστάζουν, τα big band πνευστά, το ηλεκτρονικό φανκ, οι πιανιστικές μπαλάντες, η βαρύτονη ερμηνεία του, είναι όλα εδώ. Άξιζε η δεκάχρονη αναμονή για αυτό το άλμπουμ; Αξίζει που βγήκε και που ένας ακόμη άνθρωπος της «παλιάς φρουράς» (όπως έκαναν τα τελευταία χρόνια ο Bob Dylan, o Leonard Cohen, o Bobby Womack, o Scott Walker, o Neil Young, o Nick Cave ή η Patti Smith) κυκλοφόρησε έναν ωραίο δίσκο που φχαριστιέσαι να ακούς.
18°
