Τεράστιες ποσότητες μουσικής παράγονται, κυκλοφορούν και διακινούνται στις μέρες μας. Ταυτόχρονα ζούμε σε μία μεταβατική περίοδο κι αυτό κάνει πολλούς δημιουργούς (όπως και ακροατές) να στρέφονται σε οικείους και δοκιμασμένους ήχους από το παρελθόν, προτιμώντας τη σιγουριά του γνωστού από την αναζήτηση του καινούργιου. Ο συνδυασμός κάνει συχνά τα αποτελέσματα να μοιάζουν τόσο μεταξύ τους που συχνά μπερδεύεσαι. Ποιος είναι ποιος;
Αν μη τι άλλο, οι δίσκοι που ακολουθούν εδώ, είναι ευδιάκριτοι αν και όχι σπουδαίοι. Οι δημιουργοί τους, με τον τρόπο του ο καθένας, έχουν ένα προσωπικό στίγμα, μια ευδιάκριτη φωνή μέσα στο πλήθος.
Diamanda Galas - All the Way
Έχει παγιώσει πια ένα προσωπικό ύφος που είναι ισοπεδωτικό για τα πάντα και υπερκαλύπτει ό,τι κι αν κάνει. Ακόμη και ο ήχος του πιάνου της είναι –σχεδόν– κλισέ. Κρίμα, γιατί αν μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα την προσωπική της μανιέρα, θα συνέχιζε να κάνει σπουδαία πράγματα. Όμως μπορεί και δημιουργεί ακόμη μία ατμόσφαιρα ερέβους, η απελπισία, ο θάνατος και η σπαραξικάρδια υπερβολή δίνουν ένα έντονο προσωπικό στίγμα που δεν μοιάζει με τίποτα. Το μοιρολόι από λαϊκή έκφραση πένθους γίνεται avantgarde τέχνη. Εδώ διασκευάζει με τον γνωστό της τρόπο jazz, blues και country συνθέσεις γνωστές από τους: Frank Sinatra, Chet Baker, Thelonious Monk, Johnny Raycheck. Με αφορμή την κυκλοφορία αυτού του δίσκου έρχεται να μας τα πει από κοντά στις 20 Μαΐου.
Με τον 3o του δίσκο ο Josh Tillman έχει περισσότερο ανάγκη να καταθέσει ένα προσωπικό φιλοσοφικό μανιφέστο παρά να κάνει –ακριβώς– τραγούδια. Με τη βοήθεια του ικανότατου Jonathan Wilson στην παραγωγή, ο οποίος γοητεύεται από τους ήχους του παρελθόντος (να θυμίσω εδώ το εξαιρετικό του άλμπουμ «Fanfare»), στρέφεται στην αισθητική της σπουδαίας τραγουδοποιίας του παρελθόντος και δέχεται επιρροές από την τέχνη του Randy Newman, του Elton John, του Harry Nilsson, του Van Morrrison αλλά με μία βασική διαφορά: τη μελωδία… Οι μεγάλοι τραγουδοποιοί του παρελθόντος έγραψαν σπουδαίες μελωδίες, ενώ ο Father John Misty δείχνει εδώ να τις παραμελεί υπέρ των στίχων. Δημιουργεί στην ουσία ένα μουσικό περιβάλλον που συνοδεύει το λόγο, αδικώντας το τελικό αποτέλεσμα.
Valerie June - The Order of Time
Μετά από 4 δίσκους που έχουν δώσει ήδη το μουσικό στίγμα της και με ένα ηχόχρωμα φωνής που δύσκολα το μπερδεύεις, η τραγουδοποιός από το Μπρούκλιν κάνει το πιο προσωπικό και στοχαστικό της άλμπουμ. Με blues και country αναφορές, με rock τσαγανό στον ήχο της κιθάρας, με στίχους που αφορούν σχέσεις, απώλειες και αναζητήσεις, με απλές και λειτουργικές μελωδίες και με την ένρινη φωνή της να δίνει τον τόνο για ένα δίσκο απ’ αυτούς που ξέρουν να κάνουν καλή παρέα, αρκεί να μην τους ζητήσεις κάτι περισσότερο.
14°
Diamanda Galas - All the Way
Father John Misty - Pure Comedy
Valerie June - The Order of Time
