Η κόρη του Κορνήλιου Καστοριάδη είχε την τύχη να μεγαλώσει στα χέρια μιας αρχιτεκτονικής intelligencia. Την κέρδισε το θέατρο, το συμφωνικό τραγούδι, η τζαζ. Τον Δεκέμβριο μας είχε υποσχεθεί με το πιο γλυκό χαμόγελο εμφανίσεις στην Αθήνα και ένα νέο άλμπουμ. Δύο μήνες μετά έρχεται για την ολοκλήρωση της δεύτερης μετά το «Sous le ciel de Paris» κυκλοφορίας της στη Μικρή Άρκτο με το συνεργάτη της και διακεκριμένο κιθαρίστα Ορέστη Καλαμπαλίκη, με τον οποίο θα δώσει δύο ξεχωριστές unplugged μουσικές παραστάσεις στο Ίδρυμα Άγγελος και Λητώ Κατακουζηνού με επιλογές από Gainsbourg μέχρι Χατζιδάκι. Ακολουθούν νέες ημερομηνίες σε γαλλικά θέατρα με το μιούζικαλ «Oh My Glotte!», που έγραψε μαζί με την υψίφωνο Audrey Bentley. Λίγο πριν βρεθεί κάτω από τον ουρανό της Αθήνας της ζήτησαμε να επιλέξει 10 πολυαγαπημένα της καλλιτεχνικά έργα.
«Cyrano de Bergerac», του Edmond de Rostand
Το έργο αυτό το λάτρευα απ’ όταν ήμουνα μικρή, και ήξερα απέξω ολόκληρα αποσπάσματα. Μου άρεσε πολύ η ρομαντική μορφή του Cyrano που παλεύει την ηλιθιότητα και την υποκρισία του κόσμου, ενώ ξέρει εξαρχής ότι η πάλη αυτή θα χαθεί. Τώρα πλέον η γλώσσα του Ροστάν μού φαίνεται ολίγον πομπώδης, αλλά δεν ξεχνάω ποτέ ότι πρέπει κανείς να κρατάει αμόλυντο το λευκό πλουμιστό φτερό του…
«Paroles», του Jacques Prévert
Από τους αγαπημένους μου ποιητές ο Πρεβέρ (παρέα με τον Baudelaire και τον Χικμέτ). Η γλώσσα του λιτή, καθημερινή αλλά και τόσο όμορφη και τρομερή ταυτόχρονα. Κάποια πολύ αγαπημένα μου γαλλικά τραγούδια είναι ποιήματά του μελοποιημένα από τον Kosma («Les Feuilles mortes», «Barbara»).
Τον Τσέχοφ τον «ανακάλυψα» σχετικά αργά, στη σχολή θεάτρου, και θυμάμαι ακόμα το σοκ την πρώτης ανάγνωσης (πρέπει να ήταν ο «Γλάρος» ή ο «Βυσσηνόκηπος», δεν θυμάμαι) όταν έκλεισα το βιβλίο και παρέμεινε μονάχα αυτή η αίσθηση της ματαιότητας και της ασημαντότητας της ανθρώπινης ύπαρξης.
«The Asphalt Jungle», του John Huston
Η κλασική ταινία gangsters για μια ληστεία που πηγαίνει στραβά και μετατρέπεται σε αρχαία τραγωδία. Ο Sterling Hayden είναι υπέροχος και η τελευταία σκηνή είναι σκέτο αριστούργημα.
«Jesus, bleibet meine Freude», καντάτα 147, του Μπαχ
Το πρώτο «τραγούδι» που με έκανε να θέλω να γίνω τραγουδίστρια. Μας το είχε βάλει να το ακούσουμε η δασκάλα στο δημοτικό και είχα ζητήσει να μου κάνουν δώρο την κασέτα. Την άκουγα συνεχώς και έκανα όλα τα μέρη της ορχήστρας και της χορωδίας… μου αρέσει επίσης πολύ και η αρχή της καντάτας, το «Herz und Mund und Tat und Leben». Έχεις την εντύπωση πως έφτασε η ώρα της Δευτέρας Παρουσίας και πως όλοι μας θα σωθούμε !
«Requiem» του Mozart
Άλλο ένα θρησκευτικό έργο, το οποίο μπορεί να φαίνεται περίεργο για μια άθεη σαν κι εμένα… Από τις πιο όμορφες και δεινές μουσικές που γράφτηκαν ποτέ (μαζί με τον «Γάμο του Φίγκαρο» και το «Don Giovanni»).
«I Love my Μan», σε εκτέλεση της Billie Holiday
Αγαπώ ιδιαίτερα αυτό το τραγούδι, παρόλο που την Billie αποφεύγω να την ακούω συχνά γιατί με ταράζει να αφουγκράζομαι το σπαραγμό της φωνής της και να σκέφτομαι τι τράβηξε στη ζωή της. «Some men like me ’cause I’m happy / Some ’cause I’m snappy/Some call me honey/ Others think I’ve got money /Some say me Billie/ Baby, you’re built for speed /Now, if you put that all together/ Makes me everything a good man needs». Billie, συμφωνώ απολύτως μαζί σου!
«Summertime», σε εκτέλεση της Ella Fitzegerald και του Louis Armstrong
Είναι τόσο πολλά τραγούδια που μου αρέσουν σε εκτέλεση αυτών των δύο καλλιτεχνών, που μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Είχαμε πολλούς δίσκους τους σπίτι όταν ήμουν μικρή («Satchmo plays King Oliver», «Ella Gitane Jazz» κ.ά.) και κατά κάποιο τρόπο μεγάλωσα μαζί τους. Διάλεξα αυτό το αριστούργημα του Gershwin, που του έχω ιδιαίτερη αδυναμία διότι το τραγουδούσε η μητέρα μου συνοδευόμενη από τον πατέρα μου στο πιάνο.
Είχα μικρή ένα δίσκο (της μητέρας μου, δηλαδή) της ρεμπέτικης κομπανίας και το άκουγα στο πικάπ. Μου άρεσε πολύ το τραγούδι αυτό, και ενώ δεν καταλάβαινα τα λόγια (ξενοίκιασε το σπίτι σου κι έλα στη γειτονιά σου…) πάντα μου προκαλούσε τεράστια χαρά. Και μιας και είμαστε στα ελληνικά τραγούδια, ας πούμε επίσης για τον Μάουκα («Θα πάρω μια ψαρόβαρκα») που είναι από τα αγαπημένα τραγούδια μου στον κόσμο, από τότε που ήμουνα μικρή και το άκουγα στα πανηγύρια της Τήνου.
«Sophisticated Lady», σε εκτέλεση της Blossom Dearie
Από τα τελευταία ακούσματά μου. Μου φαίνεται ότι σ’ αυτήν την εκτέλεση της Blossom Dearie, το σπαραχτικό και πανέμορφο standard του Duke Ellington ποτίζεται απ’ όλο το βάθος και την απελπισία του νοήματος του κομματιού. Είναι τόσο λιτός και αληθινός ο τρόπος που το εκτελεί, που δεν μπορείς παρά να βλέπεις μπροστά σου τη γυναίκα αυτή που έχασε τον έρωτά της και χαραμίζει τη ζωή της ανάμεσα στο θόρυβο και στα φώτα της πόλης.
Info: Ίδρυμα Άγγελος και Λητώ Κατακουζηνού, Αμαλίας 4 (5ος όροφος),
19°
