Μερικά τραγούδια και μια ιστορία με κασετόφωνα, φράντζες και αναμονή έξω από το δισκάδικο με αφορμή τον θάνατο του Lou Ottens που εφηύρε την κασέτα.
O θάνατος του ανθρώπου που εφηύρε την κασέτα με έσπρωξε τρεις δεκαετίες πίσω. Παρασκευή βράδυ σε ένα διαμέρισμα στου Φιλοπάππου, περίπου στα μέσα του ’80. Κάθομαι με την αδελφή μου και ετοιμάζουμε τη λίστα με τα τραγούδια που θα πηγαίναμε Σάββατο πρωί στο δισκάδικο.
Όσοι έχετε γεννηθεί μέσα με τέλη 70s ξέρετε τη διαδικασία. Όταν είσαι μικρός είναι δύσκολο να πάρεις σε δίσκους όλα τα τραγούδια που σου αρέσουν. Τα δισκάδικα είχαν την απαραίτητη κατανόηση, έπαιρναν τις λίστες και σε λίγες ώρες ή λίγες μέρες είχαν έτοιμη την κασέτα –TDK 120άρα αν ήταν πολλά– με τα hit που ποθούσες σαν τρελός. Άσε που ο Χρυσός Διπλός είχε και λίγη σαβούρα ενώ εμείς θέλαμε μόνο δυνατές συγκινήσεις.
Το «δικό μας» δισκάδικο ήταν απέναντι από την Γεωργίου Ολυμπίου, επί της Βεΐκου, στο Κουκάκι. Ανυπομονησία για την κασέτα και συχνές επισκέψεις για να ρωτήσουμε αν ήταν έτοιμη.
Την επόμενη βδομάδα την περνούσαμε μπροστά στο κασετόφωνο Philips της κουζίνας –λίγο αργότερα οι πιο τυχεροί γονάτιζαν μπροστά στο διπλό deck JVC ή ΑΚΑΙ– και το πίσω-μπρος, αυτόματα, με μολύβι ή στιλό Big πήγαινε σύννεφο.
«Άσε να ξανακούσω το Time after time» η Μαίρη, «έλα ρε, θέλω ξανά το Big in Japan» εγώ και το σχετικό μαλλιοτράβηγμα, που σίγουρα πείραζε περισσότερο τη Μαίρη, που πέρναγε κάποιες ωρίτσες στο πιστολάκι να κάνει το μαλλί Madonna ή τη χαίτη του Simon Le Bon των Duran Duran, αν δεν ήταν σε φάση μελαχρινής Cindy Lauper.
Αυτά τα τραγούδια είναι μερικά από αυτά που υπήρχαν σε εκείνες τις λίστες. Για τη σχετική καψουροσύνη φταίει η Μαίρη που ως μεγαλύτερη με έχωσε νωρίς στα γκομενικά, εγώ ήμουν ανίσχυρος απέναντι στις δυνάμεις της φύσης, ενέδωσα γρήγορα και έφτασα να πιστεύω ότι η Kim Wilde έλεγε το You Came για μένα.
