Αυτή ακριβώς η συσσωρευμένη ενέργεια είναι που κάνει τα (καλά) live άλμπουμ να λειτουργούν σαν μηχανές του χρόνου και να μεταφέρουν τον ακροατή εκεί που συνέβη.
Ήμουν κι εγώ εκεί... Το ένιωσα με το «At fillmore east» των Allman Brothers, με το «Live at Leeds» των Who, με το «The last waltz» των Band και των εξαίσιων φίλων τους, με το «Live/Dead» των Grateful Dead, με το «Live rust» του Neil Young και των Crazy Horse ή το «Get Yer Ya-Ya’s Out» των Stones. Ακόμη και στα «άβατα» του Apollo και του Harlem Square μπήκα εγώ ο ασπρουλιάρης, καλεσμένος του James Brown και του Sam Cooke.
Αν οι δίσκοι που ηχογραφούνται στο στούντιο είναι το μυαλό της ποπ κουλτούρας, τα live άλμπουμ είναι η ψυχή της. Σαν φωτογραφία που αποτυπώνει μια στιγμή αλλά στο φόντο μπορείς να δεις μια ολόκληρη εποχή.
Van Morrison - It’s too late to stop now
Δικαίως επανακυκλοφορεί ένα από τα καλύτερα ζωντανά άλμπουμ όλων των εποχών, συνοδευόμενο προαιρετικά από επιπλέον ηχητικό και οπτικό υλικό στην έκδοση «It’s too late to stop now vol. ii, iii & iv». Όμως η αρχική έκδοση του διπλού άλμπουμ είναι –νομίζω– υπεραρκετή και αποτυπώνει την καλύτερη στιγμή του Van Morrison. Κι επειδή ακόμη και ο καλύτερος μόνος του δεν μπορεί να κάνει και πολλά, συνοδεύεται από μία εξαιρετική ορχήστρα που την ονόμασε για την περίσταση «The caledonia soul orchestra», η οποία εκτός από πιάνο, κιθάρα, μπάσο και τύμπανα, περιλαμβάνει έγχορδα και πνευστά. Μυστικιστική ιεροτελεστία, διαρκής ένταση που σπάνια εκρήγνυται αλλά κάνει τα πάντα να πάλλονται διαρκώς, εξαιρετικές διασκευές blues και soul τραγουδιών μαζί με τα αριστουργήματα του Van Morrison από συναυλίες που έγιναν το καλοκαίρι του ’73 σε Καλιφόρνια και Λονδίνο.
Το Κύτταρο ήταν κοντά στο γυμνάσιο που πήγαινα. Κάθε σούρουπο, μετά το απογευματινό 6ωρο –τρεις φορές τη βδομάδα είχα μάθημα το απόγευμα– έβλεπα τη μαρκίζα φωτισμένη: «Μαρίζα Κωχ, Σπαθάρης, Μπουρμπούλια» και κάποιο βράδυ πήρα τη «γενναία» απόφαση να μπω. Μετά από 40+ χρόνια ο Σαββόπουλος επέστρεψε εκεί, «Ηπείρου και Αχαρνών», για να επαναφέρει στη μνήμη μια συλλογική δράση και συμμετοχή που τότε είχε νόημα πολύ μεγαλύτερο από μία συναυλία. Αποσπάσματα από αυτές τις εμφανίσεις αποτυπώθηκαν σε αυτό το διπλό cd που νομίζω πως είναι από τα καλύτερα live άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου. Γενικά δεν έχει ευτυχήσει και πολύ με τις ζωντανές ηχογραφήσεις του αλλά εδώ όλα ρέουν θαυμάσια, το πνεύμα αναβιώνει, η συλλογική δράση επιτυγχάνεται, τα τραγούδια λειτουργούν χωρίς την κόπωση του χρόνου και οι μουσικοί που τον συνοδεύουν είναι εξαιρετικοί.
Bob Dylan - The real Royal Albert Hall 1966 concert!
Οι «πιουρίστες» της folk μόλις τον έχουν πετάξει έξω από το φεστιβάλ του Newport γιατί τόλμησε να μολύνει τον αγνό, φυσικό, ακουστικό ήχο του με ηλεκτρικές παρεκτροπές. Όμως αγέρωχος συνεχίζει το δρόμο που θα τον δικαιώσει πολλά χρόνια αργότερα. Για να ξεφύγει από την τοξική ατμόσφαιρα αποφασίζει να περιοδεύσει στην Ευρώπη για να βρει λίγη ηρεμία. Μάταια! Οι «προδομένοι κλαψιάρηδες» τον περιμένουν παντού και τον φωνάζουν «Ιούδα» και «προδότη», αλλά αυτός ξέρει τι κάνει και η απόφασή του αυτή θα χαρακτηριστεί αργότερα σαν ένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν τη μουσική του 20ού αιώνα. Επειδή όλες οι ζωντανές ηχογραφήσεις του 1966 έχουν κυκλοφορήσει στη σειρά «Bootleg», εδώ έχουμε τη συναυλία της 25ης Μαΐου 1966 που είχε επιλεγεί από την Columbia για να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει σε δίσκο. Το διπλό αυτό άλμπουμ περιλαμβάνει ένα cd με ακουστικές εκτελέσεις τραγουδιών κι ένα με ηλεκτρικές, και οι μουσικοί που τον συνοδεύουν είναι εξαιρετικοί (Robbie Robertson, Richard Manuel, Garth Hudson, Rick Danko, Mickey Jones). Πραγματικό ντοκουμέντο.
20°
