Το καλτ αμερικάνικο συγκρότημα που τίμησε τον space-afrojazz ήχο της δεκαετίας του ’70 –τότε που η jazz σήμαινε ακόμη κάτι και αντλούσε δημιουργικές αφορμές από τη χίπικη και μπιτ ιδεολογία– και πάτησε στα χνάρια του Sun Ra και των the Art Ensemble of Chicago, επιστρέφει μετά από 35 χρόνια. Όμως τίποτα δεν ρέει εδώ, τα φωνητικά είναι (συχνά) εκτός τόπου, οι συνθέσεις αμήχανες, η σύνδεση μεταξύ αφρικάνικων στοιχείων και jazz ήχων χαλαρή, η σχέση των μελών χωρίς feeling και το αποτέλεσμα χαμηλότερο των προσδοκιών σε όλα τα επίπεδα.
Soundgarden - King Animal (**)
Λοιπόν... Δεν είμαστε στο 2013, αλλά στο 1998. Δύο χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ «Down on the Upside» (1996) κυκλοφορούν το νέο τους δίσκο «King Animal», που ακούγεται ως η λογική συνέχεια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Η συνθετική αμηχανία συνεχίζεται, το grunge είναι εδώ ως είχε, ο Chris Cornell «ερμηνεύει» ως ροκ και ως αισθηματίας, τα «χώνουν» για να καλύψουν την έλλειψη τραγουδιών. Ο δίσκος απευθύνεται στο θυμικό των παλιών τους ακροατών, που μπορεί και να θα ενθουσιαστούν.
The Velvet Underground & Nico – The Velvet Underground & Nico (*****)
Η επετειακή επανέκδοση (με επί πλέον υλικό) αυτού του σπουδαίου άλμπουμ διακτινίζει την αξία του στο μέλλον και επιβεβαιώνει την επιδραστικότητα του. Ούτε καν σου περνάει απ’ το μυαλό πως είναι 45 χρονών… Ξανακούγοντας το τώρα, βρίσκω μέσα του δεκάδες συγκροτήματα των μετέπειτα χρόνων που επηρεάστηκαν, «έκλεψαν», ζήλεψαν, εμπνεύστηκαν απ’ αυτό το τολμηρό καλλιτεχνικό εγχείρημα που ξεκινάει απ’ το εξώφυλλο, συνεχίζει με την εξαιρετικά μοντέρνα αποστασιοποιημένη ερμηνεία της Nico και ολοκληρώνεται με τον ήχο, το παίξιμο, τις ιδέες και την λιτότητα μιας μουσικής ομάδας φτιαγμένης από προσωπικότητες.
Το πρώτο άλμπουμ των Rage –που κυκλοφορεί σε επετειακή επανέκδοση με επί πλέον ηχητικό και οπτικό υλικό- ακούγεται τώρα πιο επίκαιρο και «χρήσιμο» από την εποχή του. Τότε έδωσε φωνή και εκτόνωσε την οργή μιας γενιάς που συνθλιβόταν κάτω από το α-πολιτίκ βάρος του «νέου life style». Ενταση, επαναστατική δύναμη, μπασογραμμές που αναστάτωναν το στομάχι, στίχοι που αν έβγαιναν τώρα η φοβική πια Αμερική θα τους πήγαινε στο Γκουαντάναμο. Είκοσι χρόνια μετά, ξέρουμε πως είχαν δίκαιο.
18°
