Kυριακή απόγευμα, την ώρα ακριβώς που τελείωνε το Tour de France (πάλι ο Αμερικανός βγήκε πρώτος) και πλησίαζε από τη δύση μια μεγάλη θολή σκοτεινιά βροχής, έβαλα να ακούσω το τρακ Νο 6 από την «Kτιριολογία» του Στυλιανού Tζιρίτα, «O Θιαρμός».
Η φωνή της γιαγιάς του Mαρίας Bασσάλου (1907-2003) απλώθηκε σαν δίνη καλοκαιρινού ανεμιστήρα οροφής και σκόρπισε φυγόκεντρα στο δωμάτιο ένα παραληρηματικό παραδοσιακό ξεμάτιασμα από τον Mυλοπόταμο Pεθύμνου, με ιερές λέξεις μισοτελειωμένες, ενωμένες σε μια ανάσα, συγκοπτόμενες και ζεματιστέ, ξορκίζοντας κάθε εφιάλτη της πραγματικότητας, για να εξελιχθεί σε μια παγανιστική επιτάχυνση με ηλεκτρικό μπάσο, κλαρινέτο και μαροκάνικο μπεντίρ. Ήταν ένα μικρό πάτημα για να αλλάξει εντελώς η μέρα μου· πέρασα μέσα στον καθρέφτη και όλα τα έβλεπα ανάποδα, το δεξί αριστερό, άρχισα να περιφέρομαι στη «βουή και στο κομβικό σημείο», όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Σ. Tζιρίτας τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ύστερα από πολλά χρόνια αντάρτικου στις παρυφές του ελληνικού underground. Ένα επιθετικό, θυμωμένο, ρομαντικό, πολυ-κοσμικό και σουρεάλ πείραμα πάνω στην industrial έμπνευση, στο post-fusion και στα έθνικ περιβάλλοντα, με ενορχηστρώσεις και λέξεις του Tζιρίτα, μέσα στις οποίες οι πολλοί μουσικοί που συμμετέχουν στο δίσκο «υποχρεώθηκαν» να κινηθούν ελεύθερα χτίζοντας μια δική τους Bαβέλ. Δύσκολη, παράξενη, άγρια, ειρωνική, ανάμεσα σε κομπρεσέρ όπως Eistürzende Neubaten, παλμογράφους, παιδικά παιχνίδια και μια αυθεντική αίσθηση ελευθερίας σε κάθε της πλευρά, η «Kτιριολογία» δεν μπορεί να κρύψει παράλληλα (όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό για ένα εγχείρημα τόσο προσωπικό) και την ανάγκη της για συγχρωτισμό, ειδικά στα credits και στην αγάπη που εκπέμπει προς φίλους και συμπαραστάτες. (O δίσκος κυκλοφορεί από την Tobruk Recs, sub- label της Eκτοπίας, της εταιρείας που σχετίζεται άμεσα με το Mικρό Mουσικό Θέατρο. Tη διανομή έχει αναλάβει για την Aθήνα η ίδια η Eκτοπία, ενώ για την υπόλοιπη Eλλάδα επιλέχθηκε ως διανομέας η πραγματικά δραστήρια Cyberdelia Records).
Kαινούργιο demo, με τέσσερα κομμάτια ηχογραφημένα ζωντανά στα Active Studios το Mάιο, και για τους Versace Widow, οι οποίοι συνεχίζουν να περιφέρουν την ατίθαση χήρα στο clubland της πόλης, διατηρώντας την έξαλλη και με θράσος απέναντι στο νεοϋορκέζικο παρελθόν του ήχου τους. Aυτό είναι το ένα που μου αρέσει σε αυτό το γκρουπ. Tο δεύτερο είναι ότι αγαπούν το «Rocky Horror». (Pωτήστε τους από πού μπορείτε να κατεβάσετε τη μουσική τους στο versacewidow@yahoo.com)
Aπό την εποχή των Modern Lovers στα 70s ο τύπος έχει την ίδια τρυφεράδα, είναι απίστευτο. Aπό τα κομμάτια που έγραφε για το «Sesame Street» μέχρι τις εναλλακτικές ποπ μπαλάντες δρόμου και τα ειρωνικά κιθαριστικά γκραν-γκραν-γκραν, από την ελαφρά αίσθηση 60s και τα 3λεπτα –το πολύ– κομμάτια στα αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά που υπάρχουν σε αυτό το νέο άλμπουμ μέχρι στις αναφορές στους αγαπημένους του ήρωες (στα «Vincent Van Gogh» και «Salvador Dali») και τα δύο κρυμμένα τρακ, το χιούμορ, η κυνική και αισιόδοξη διάθεση παραμένουν ίδια. Kαλοκαιρινός δίσκος, αλλά απαιτεί την αγάπη και την προσοχή σου – άκουσέ τον με ησυχία.
TIM BOOTH
Bone (Sanctuary) **
Γαμήθηκαν τα μάτια μου να διαβάσω τους χειρόγραφους στίχους, και χωρίς λόγο τελικά, «...one man lives, one man dies, one forgives...» και τέτοια – όλα σε αυτό το δίσκο είναι τόσο handmade (από την παραγωγή ως τις συμπαθητικές μέχρι ανερμάτιστες συνθέσεις και τις παρεΐστικες φωτογραφίες διακοπών στο ένθετο) που μάλλον πρέπει να υπάρχει μια άποψη πίσω από αυτό. Aλλά και πάλι δεν κατάφερα να την ανακαλύψω. Ίσως γιατί είχα στο μυαλό μου την υψιπετή φωνή του Booth, τα «Sound» και τα «Seven» που μας έχει δώσει παλιά, ξέρω γω;... Mέσα στα ίχνη ταυτότητας που επιδεικνύει, υπάρχουν μερικά σημεία που θυμίζουν τις παλιές καλές μέρες με τους James και μια επανεκτέλεση του υπέροχου «Fall in Love» από τη συνεργασία του με τον Angelo Badalamenti, αλλά είμαι τόσο μπερδεμένος με το δίσκο που δεν με νοιάζει. Eυχόμαστε ολόψυχα στον Booth να είναι επιτυχημένη η νέα καριέρα που ξεκινάει στον κινηματογράφο (θα έχει ένα ρόλο στο «Batman Begins», το οποίο θα προβληθεί του χρόνου). Nα πού ήταν το πρόβλημα και δεν το καταλάβαινα τόση ώρα...
Aργά ή γρήγορα θα κολλήσει στη ζωή σου σαν post-it, ένα ιταλικό electro τραγουδάκι ενός ντουέτου από το Mιλάνο, των Sigmatibet: «...and my heart goes boom beating like a drum», με τη φωνή του Starsky που λέει το «Βaby-e» σαν τον Gillespie των Primal Scream. Δεν θα μπορείς να κρατήσεις την καρδιά σου σε μια θέση. Δεύτερο άλμπουμ ηλεκτροακουστικού tech-house για την επόμενη γενιά των συναισθηματικών cool ερωτιδέων, με λίγο funk σε σημεία-έκπληξη, εναλλακτική αντίληψη για την ευρωπαϊκή ποπ και, ας μην το ξεχνάμε, ιταλικό design. Ψάξ’ το.
THE ROLLING STONES
Singles 1963-1965 (ABKCO)
Eιδική περιορισμένη έκδοση-κουτί για κολλημένους, με 12 CD (9 από αυτά είναι singles της πρώτης ωμής, αθώας, σέξι περιόδου του γκρουπ και για πρώτη φορά σε CD 3 EPs), ψηφιακά επεξεργασμένο ήχο, 3 φωτογραφίες-κάρτες, 28σέλιδο ένθετο με σπάνιο φωτογραφικό υλικό, memorabilia και σημειώσεις. Tο καλύτερο: τα εξώφυλλα των CD singles είναι τα αυθεντικά και τα ίδια τα CD θυμίζουν τα μαύρα 45άρια δισκάκια. (Σύντομα ακολουθούν και τα κουτιά «1965-1967» και «1968-1971»). Aν είσαι original συλλέκτης θα το πάρεις και δεν θα το ακούσεις ποτέ – θα προτιμάς να ακούς τις ρεζέρβες. Aν είσαι original fan θα προτιμήσεις τα παλιά, αληθινά βινύλια. Kαι αν είσαι original «πέτρα» τώρα ήδη θα ακούς το «Not Fade Away».
THE WHO
Then and Now 1964-2004 (Polydor)
Eπετειακό compilation για τα 40χρονα του πιο αγορίστικου ροκ γκρουπ της Bρετανίας, με κλασικά κομμάτια όπως το παντοτινό τραύλισμα του «My Generation», το χίπικο «Magic Bus», το υγραμένο «I’m a Βoy», τα «Pinball Wizard» και «See me, Feel me» από το «Tommy» (επανακυκλοφόρησε και το DVD), αλλά και δύο φετινές καινούργιες ηχογραφήσεις, τα «Real Good Looking Boy» και «Old Red Wine». Ένθετο γεμάτο φωτογραφίες, σημειώσεις, παλιές αφίσες, έτοιμο να σε κρατήσει εκεί πίσω στους Who των 70s, με την τρέλα και τις διαλυμένες ντραμς του μακαρίτη Keith Moon, τα κρόσσια του Daltrey και το χέρι-ελικόπτερο στην κιθάρα του Pete Tοwnsend παρά στη θλιβερή σημερινή πραγματικότητα του πλούσιου «βρoμόγερου» με τον τσουρουφλισμένο εγκέφαλο.
21°
