Τρία χρόνια μετά την «Αντήχηση», ο Κωνσταντίνος Βήτα έχει έτοιμο το νέο του 9ο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Ομόνοια» που κυκλοφόρησε από τη Minos EMI την Παρασκευή 4 Μαρτίου. Η αλήθεια είναι ότι οι μελωδίες, οι ρυθμοί, οι στίχοι, η φωνή του μας αγγίζουν με έναν εμμονικό τρόπο πλημμυρίζοντάς μας με σκέψεις, συναισθήματα και όνειρα. Στη μόνιμη συντροφιά μας προστίθενται από την Παρασκευή 4 καινούργια ηλεκτρονικά κομμάτια. Λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου δίσκου ζητήσαμε από τον Κ. Βήτα να μας μιλήσει για τη μουσική αυτή διαδρομή που τον οδήγησε «σε αυτή τη στρογγυλή πλατεία, αλλά ταυτόχρονα στην έννοια της αγάπης και της σύγκρουσης».
Έβαλες την τελευταία τελεία στην «Ομόνοια». Το νέο σου άλμπουμ. Μέσα από πρόβες, λούπες, ηχογραφήσεις, διορθώσεις κατέληξες σε 12 καινούργιες συνθέσεις. Πώς ήταν όλη αυτή η μουσική διαδρομή;
Νομίζω είναι μέσα στα πιο δύσκολα άλμπουμ που ηχογράφησα ποτέ. Έχανα διαρκώς την έννοια και το ύφος που ήθελα να έχω γι’ αυτό το άλμπουμ, σε σημείο που ολοκλήρωνα τα τραγούδια και τα ηχογραφούσα ξανά γιατί έβρισκα συνεχώς κάτι που δεν μου άρεσε. Άλλαζα διαρκώς τις ενορχηστρώσεις, έγραφα κι έσβηνα. Η αρχική ιδέα ήταν να φτιάξω ένα μουσικό άλμπουμ χωρίς τραγούδια αλλά στην πορεία όλα άλλαξαν. Άφησα έξω άλλα 25 κομμάτια που έμειναν σε ένα σκληρό δίσκο. Ηχογράφησα το άλμπουμ στην καρδιά της Αθήνας σε ένα στούντιο στην Αριστοτέλους διασχίζοντας κάθε μέρα το κέντρο, παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου και τις καταστάσεις που είναι γνωστές σε όλους. Πολλές φορές σκεφτόμουν τι ενώνει πραγματικά τη συνείδηση με την αφασία και εκεί ανάμεσα προσπάθησα να εστιάσω για να συνθέσω και να γράψω στίχους. Είναι μια δύσκολη εποχή ίσως γιατί όλα αλλάζουν τρομακτικά γρήγορα και όταν πας να μιλήσεις για κάτι είναι ήδη πια πολύ παλιό. Κάθε μέρα μαθαίνουμε ασύλληπτες πληροφορίες για οτιδήποτε. Όλα αυτά κατά κάποιο τρόπο με οδήγησαν στην Ομόνοια, σε αυτή τη στρογγυλή πλατεία, αλλά ταυτόχρονα στην έννοια της αγάπης και της σύγκρουσης.
Τι νέο φέρνει η συνάντησή μας αυτή στην «Ομόνοια»;
Κάθε συνάντηση κρύβει μια ελπίδα, μια χαρά, μια λύπη. Πιστεύω πως όλοι συνδεόμαστε με έναν εσωτερικό τρόπο γιατί όλοι περιέχουμε όλα τα ανθρώπινα στοιχεία μέσα μας. Μια συνάντηση περιέχει την προσπάθεια μιας διευθέτησης, μιας αποκατάστασης, τη θέληση αλλά και την πιθανότητα για ισορροπία. Μέσα από όλα αυτά τα κτίρια και τις ευθείες των δρόμων φέρνω λίγες φωτογραφίες και κάποια σχέδια. Ακόμα νιώθω αβέβαιος, ίσως λίγο πιο δυνατός, προσπαθώ να εντοπίζω τα λάθη μου. Είμαι λυπημένος αλλά και κάποιες φορές χαρούμενος.
Έχοντας ολοκληρώσει πια την «Ομόνοια», ετοιμάζεις το αφιέρωμα για το «Ρεμπέτικο» στη Στέγη. Τι μπορείς να μας αποκαλύψεις για το αποτέλεσμα που δημιουργείται;
Ναι, αυτό είναι το επόμενο θέμα που ετοιμάζω. Μου ζήτησαν να ετοιμάσω ένα workshop για το «Ρεμπέτικο». Διάλεξα την περίοδο 1920 με 1950 περίπου και για να μην πελαγώσω, επέλεξα δύο γυναίκες που τραγούδησαν ρεμπέτικο, τη Μαρίκα Παπαγκίκα και τη Σωτηρία Μπέλλου, η πρώτη ηχογράφησε στη Νέα Υόρκη και η δεύτερη βίωσε και τραγούδησε σαν κορίτσι τους πρώτους μεγάλους συνθέτες μας. Επέλεξα ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το ρεμπέτικο ώστε όλοι μαζί να το προσεγγίσουμε με μια σύγχρονη ματιά. Διάλεξα τον Ανδρέα Αγγελιδάκη και τον Άγγελο Πλέσσα να δημιουργήσουν το εικαστικό του κονσέρτου και στο μουσικό μέρος επέλεξα τέσσερις νέους μουσικούς, ένα κουαρτέτο βασικά που θα αποτελείται από ηλεκτρικό μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα, πιάνο, συνθεσάιζερ και μία φωνή. Θα είναι ένα πείραμα του πώς μπορείς να αποδώσεις αυτή τη συγκεκριμένη μουσική χωρίς να χρησιμοποιήσεις αυτά τα στοιχεία που την έχουν χαρακτηρίσει μέσα στα χρόνια. Σε λίγο καιρό θα γίνουν κάποιες ανακοινώσεις με περισσότερες πληροφορίες.
Βιώνοντας όλοι μια δύσκολη πραγματικότητα, ποια ήταν τα πράγματα που φώτισαν τις μέρες σου αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο μου κράτησαν συντροφιά κάποια φιλμ που μου άρεσαν, «Ο γιος του Σαούλ», η «Επιστροφή» του Ινιαρίτου, ο «Μάκβεθ» του Κερζέλ. Το βιβλίο της Μαίρη Ζουρνάζη και του Wim Wenders «Inventing Peace», το «Hippie Modernism: The Struggle for Utopia», ξαναδιάβασα Έλληνες ποιητές και όποτε βρίσκω ελεύθερο χρόνο τρέχω ή διαβάζω.
Τι ήταν αυτό που μας συγκλόνισε στο τέλος ενός ειδώλου/μουσικού ήρωα σαν τον David Bowie;
Όταν ήμουν έφηβος είχα μια κοπέλα που με είχε μυήσει στη μουσική του. Το είδωλό μου τότε ήταν ο Dylan, όμως ο Bowie πραγματικά ήταν κάτι το ασύλληπτο για τις μέρες εκείνες, ήταν ο τρόπος που παρουσίαζε τη μουσική του. Το «Diamond Dogs» και το «Ziggy Stardust» ήταν αγαπημένοι μου δίσκοι, πάντα τον αγαπούσα, και το «Low» για μένα είναι μέσα στα δέκα καλύτερα άλμπουμ μου. Είχα το «Low» σε κασέτα και το άκουγα με τα γουόκμαν διασχίζοντας με το τρένο την Ευρώπη. Είχα πλημμυρίσει από τους ήχους του. Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι κάποιος πεθαίνει, όλοι θα πεθάνουμε, αυτή είναι η αλήθεια, αλλά το γεγονός ότι ξαναέρχεσαι αντιμέτωπος με το έργο κάποιου και την επιρροή που είχε στη ζωή σου. Βλέπεις μέσα από αυτόν όλα αυτά που ήσουν, που προσπάθησες, βλέπεις την αλήθεια, το ψέμα, τη σχέση σου με το όνειρο και την πραγματικότητα. Αναμφισβήτητα επηρέασε πολύ κόσμο, έδωσε στη ζωή μας ένα βάθος, τον μιμηθήκαμε για να γίνουμε κουλ με το «Young Americans», το «Lodger». Η εικόνα του σαν ανδρόγυνο μετακίνησε ελάχιστα την τροχιά της γης και έδωσε την ελευθερία σε πολλούς ανθρώπους να εκφραστούν και να αισθανθούν άνετα με αυτό που είναι, γιατί τα είδωλα της κάθε εποχής πραγματικά σημαίνουν πολλά πράγματα για τη νεολαία. Ήταν σπουδαίος τραγουδιστής και συνθέτης, μια σπάνια φωνή στην ιστορία της ποπ μουσικής. Πάντοτε θα τον ακούω και θα τον νοσταλγώ σαν ένα μέρος της ζωής μου και θα τον ευχαριστώ για ό,τι μου έδωσε μέσα από τη μουσική του. Ακόμα θυμάμαι τη φωνή του μέσα από το σκοτάδι να αντηχεί … … Boys, Boys, it’s a sweet thing.
Πότε θα παρουσιαστεί ζωντανά το νέο σου άλμπουμ;
Θα αφήσω το άλμπουμ να κυλήσει μέσα στον κόσμο, να ακουστεί χαλαρά και κάποια στιγμή προς το καλοκαίρι, αφού θα έχω τελειώσει και το «Ρεμπέτικο», θα ετοιμάσω τις συναυλίες όπου θα παρουσιάσω ζωντανά τα καινούργια μου τραγούδια. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα μαζί. Εύχομαι όμως η «Ομόνοια» να έχει μια καλή τύχη.
info:Το νέο άλμπουμ του Κ. Βήτα «Ομόνοια» κυκλοφορεί από τη Minos EMI στις 4 Μαρτίου. Το project «Μαύρο Αίμα» για το «Ρεμπέτικο» θα παρουσιαστεί 3&4 Ιουνίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης
23°
