Είναι σαν μυστικιστική οργάνωση, ένα σύνολο ανθρώπων που δρουν στο «χώρο του αοράτου», μια πόλη μέσα στην πόλη. Δεν είναι ακριβώς γειτονιά, ούτε οι κάτοικοι έχουν πάντα άριστες σχέσεις μεταξύ τους, όμως –ως επί το πλείστον– ζουν στις ίδιες περιοχές, συχνάζουν στα ίδια μέρη, βλέπουν, ακούνε, διαβάζουν παρόμοια πράγματα κι έχουν έναν τρόπο να καταλαβαίνονται, σαν να μυρίζονται όπως τα ζώα. Σε μια πραγματικότητα που ορίζεται αισθητικά από τη μουσική του Παντελίδη και το θάνατό του, από τη Μενεγάκη και το καινούργιο της συμβόλαιο, από το εξώφυλλο του «Downtown», από τα twits των πολιτικών που μπορούν να εξοντώσουν ακόμη και βούβαλο, από τον «πονόψυχο Έλληνα» που γίνεται πάλι λαϊκός ήρωας καθώς με την πετσοκομμένη του σύνταξη βοηθάει αυτούς που δεν μπορεί να βοηθήσει το κράτος με την πετσοκομμένη του υπόσταση, οι κάτοικοι της φανταστικής μου πόλης δουλεύουν, δημιουργούν, η ματιά τους μπορεί να δει τον κόσμο ολόκληρο και η αισθητική τους να πάει πέρα από την «ελληνική πραγματικότητα».
Σε μια χώρα που στραβά αρμενίζει και που ο λαϊκισμός είναι σαν μικρές δόσεις αρσενικού μέσα στο φαΐ μας, υπάρχουν διαρκώς εστίες αισθητικής αξιοπρέπειας που θα μπορούσαν να είναι «μια κάποια λύσις». Όμως τους κατοίκους αυτής της πόλης αντί να τους αξιοποιήσουν, να στραφούν προς αυτούς και να τους κάνουν χώρο, να τους δουν σαν μία από τις ελάχιστες προοπτικές, απλώς δεν τους βλέπουν κι έτσι δρουν στο χώρο του αοράτου. Πάλι καλά να λες, που δεν τους έχουν βάλει τίποτα κίτρινα αστέρια στο πέτο… Οι άξιοι και οι ικανοί σε αυτή τη χώρα ζούνε στο χώρο του αοράτου, είναι εξαϋλωμένοι κάτοικοι μια πόλης μέσα στην πόλη. Δεν είναι όμως ηττημένοι γιατί δημιουργούν.
Katerine Duska - Embodiment
Αν δεν ζούσε στην «πόλη μέσα στην πόλη» αλλά σε ένα κανονικό κράτος ή αν είχε προτιμήσει τον Καναδά (όπου έχει μεγαλώσει) κι όχι την Ελλάδα, θα ήταν ήδη τοποθετημένη στο ίδιο κάδρο με ονόματα όπως: Jessie Wire, Laura Mvula, Lianne La Havas, Joss Stone, Alicia Keys και πάει λέγοντας. Φωνή με ιδιαίτερο χρώμα, ερμηνεία ικανοποιητικού επιπέδου, τραγούδια με μελωδική υπόσταση, φαντασία στην ενορχήστρωση και την ανάπτυξη, όλα συνηγορούν για έναν «εξαγώγιμο» δίσκο.
Με το «Καλέμι» τους προσπαθούν να σπάσουν τα τείχη της πόλης ή να δραπετεύσουν απ’ αυτή με αναρριχήσεις και αλεξίπτωτο πλαγιάς. Τα σινθεσάιζερ είναι αναλογικά, το τοπίο είναι γκρίζο, ο κόσμος που περιγράφουν με τον ήχο τους είναι εφιαλτικός, διαρκώς υπονομεύουν το υλικό τους και δεν το αφήνουν σε ησυχία, οι εγκεφαλικές διεργασίες είναι διαρκείς, οι Joy Division, το 70s Βερολίνο, οι Suicide, βλέπουν με ευχαρίστηση αυτό το βινύλιο να περιστρέφεται στο πλατό.
Ξέφυγε από τα στενά όρια της πόλης η Μαρία Παπαδομανωλάκη και «δραπέτευσε» στην Αμέρικα και ηχογραφεί εδώ και καιρό τα ambient τοπία της για την ετικέτα: n5MD. Με το καινούργιο της άλμπουμ επιβεβαιώνει την άποψη ότι μπορεί να υπάρξει «γυναικεία» μουσική, καθώς περιμένοντας να φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή, δημιουργεί συνθέσεις πιο φωτεινές, περισσότερο συναισθηματικές, με λυρική διάθεση και αγωνία για το μέλλον. Η δημιουργία της επηρεάζεται από τη φύση της.
14°
