Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, σε ένα πάρτι συμμαθητή μου στο Περιστέρι, είδα για πρώτη φορά τον Κωνσταντίνο και την αδελφή του. Έμεινε σιωπηλός όλο το βράδυ, ήταν διαρκώς στο δικό του κόσμο, σαν να ονειρευόταν, να ζωγράφιζε, να έγραφε ποιήματα, μέσα στη βαβούρα ενός σχολικού πάρτι. Όταν οι Στέρεο Νόβα άρχισαν, αυτή η εικόνα ξεμπλόκαρε τους ήχους και τις εικόνες και το ίδιο κάνει κάθε φορά που ο Κ. Βήτα βγάζει δίσκο ή γράφει μουσική για μια παράσταση. Αυτή η ανάμνηση, η νεανική εικόνα ενός σιωπηλού και απόμακρου αγοριού σε ένα δικό του κόσμο, είναι το κλειδί μου να τον ακούω, ακόμη και όταν τον συναντάω και μιλάμε.
Νεότερος ήμουν διαρκώς γοητευμένος από καλλιτέχνες «καταραμένους», «άρρωστους», «εγωπαθείς», «αναιδείς», «διεστραμμένους», από κάθε λογής «κωλόπαιδα» της ποπ κουλτούρας, καθώς η τόλμη και η έπαρσή τους έδινε τροφή στα ροκ όνειρά μου και πότιζε την ατολμία μου αλλά θάμπωνε και την κρίση μου. Στο –κατά βάση– ρηχό περιβάλλον της ποπ κουλτούρας που είναι σαν κάτι παραλίες που βαριέσαι να περπατάς μέχρι να φτάσεις στα «άπατα», οι γοητευτικές περσόνες εύκολα ξεγελάνε και κρύβουν την ουσία πίσω από τα φανταχτερά ρούχα, τους προβολείς που τυφλώνουν, την αρρωστημένη εγωπάθεια του μέτριου ταλέντου.
Με το χρόνο κατάλαβα πού κρύβεται η ουσία της τέχνης και της δημιουργίας, οι αγαπημένες μου περσόνες ξεθώριασαν, κατέρρευσαν σαν φιγούρες από θέατρο σκιών, έχασαν τη δισδιάστατη υπόστασή τους κι όλα πήραν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Οι πραγματικοί καλλιτέχνες, πιστεύω τώρα πια, έχουν ανθρώπινο πρόσωπο, κάνουν τη δουλειά με αγάπη, αισθητική, υπευθυνότητα, μεράκι, την ώρα που διαρκώς τους κατατρώει η αμφιβολία, χωρίς «ανέξοδη» αυτοπεποίθηση, χωρίς υποτιμητική συμπεριφορά προς τους άλλους αλλά με το σεβαστικό τρόπο που αναλογεί σε κάθε ανθρώπινο ον, ακόμη και «κατώτερο».
Με τον 9ο δίσκο του ο Κ. Βήτα μάς κάνει δώρο ένα ακόμη φιλικό προς το χρήστη άλμπουμ, με μια αίσθηση ηχητικής νοσταλγίας από το παρελθόν αλλά καθόλου ρετρό ή αναχρονιστικό. Μελαγχολική διάθεση και ελλειπτικός, ποιητικός λόγος που είναι αδύνατο να μην οδηγήσει σε συναισθήματα, σε σκέψεις, σε εικόνες και μαζί με τις απλές αλλά όχι «εύκολες» μελωδίες να ταξιδέψει τον ακροατή εκεί που η πραγματικότητα εμπλέκεται με την τέχνη και ξαναγεννιέται ως καλλιτεχνική πράξη, άλλοτε χρωματιστή και όμορφη κι άλλοτε παραμορφωμένη, τραυματισμένη και αποκρουστική.
Κάνοντας βόλτα στην Ομόνοια του Κ. Βήτα είναι σαν να κοιτάς την πόλη με τα μάτια του, σαν να παρατηρείς τώρα εικόνες που δεν είχες προσέξει, σαν να ξαναβλέπεις τους ανθρώπους και τους δρόμους και με έναν άλλο τρόπο. Ένας πραγματικός καλλιτέχνης, ένας ευαίσθητος άνθρωπος, ένα ποιητικό πλάσμα που κοιτάζει τον εαυτό του, κοιτάζει κι εμάς κι αυτό μπορεί να το μετατρέπει σε τέχνη.
18°
